Του Σάββα Καλεντερίδη

Σε μια εποχή που οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη
περιοχή οδηγούν σε αλλαγές ισορροπιών, ακόμα και συνόρων κρατών, σε μια εποχή που
στις θαλάσσιες ζώνες της Κύπρου και της Ελλάδας είναι σε εξέλιξη διαδικασίες
που πέραν των οικονομικών θα έχουν και σοβαρότατες επιπτώσεις στο καθεστώς που
θα ισχύσει στο Αιγαίο τον 21ο αιώνα, σε μια εποχή που η παραμονή της
Ελλάδας στην Ευρωζώνη -για τους παραπάνω λόγους- έχει κυρίως γεωπολιτική
σημασία, η χώρα μας έχει εισέλθει σε μια τροχιά πολιτικής αβεβαιότητας, που
κάθε άλλο παρά συμβάλλει στον αποτελεσματικό χειρισμό όλων αυτών των θεμάτων
που θα κρίνουν την τύχη του Ελληνισμού τις επόμενες δεκαετίες.

Ο πολιτικός κόσμος της χώρας, σε μια επίδειξη πρωτοφανούς
ανευθυνότητας και αμοραλισμού, μετατρέπει την εκλογή του Προέδρου της
Δημοκρατίας, που ασχέτως των περιορισμένων αρμοδιοτήτων του έχει έναν
συμβολισμό εθνικής ενότητας, σε διαδικασία ευτελισμού του πολιτεύματος και της ίδιας
της πολιτικής.

Σε μια εποχή που έπρεπε να προαχθεί η ποιότητα του ήδη
καταβαραθρωμένου πολιτικού λόγου και διαλόγου, αυτά τα περιθωριακά στοιχεία
άρπαξαν την «ευκαιρία» και ανταγωνιζόμενα το ένα το άλλο σε δημαγωγία,
δημοκοπία και ανευθυνότητα, άρχισαν να κλίνουν σε όλες τις κλίσεις το ένα και
μοναδικό επιχείρημα που είχαν να αντιτείνουν στις πολιτικές της κυβέρνησης: το
«είμαστε αντιμνημονιακοί».

Αντί να ασκήσουν δημιουργική και αποτελεσματική
αντιπολίτευση σε κυβερνήσεις που στελεχώθηκαν με υπουργούς άλλοτε ανίκανους,
άλλοτε βουτηγμένους στη διαφθορά και άλλοτε και τα δυο, αντί να διαμορφώσουν
πειστικό πρόγραμμα για τη διαχείριση και τη λύση του προβλήματος, που θα
οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, αντί να επεξεργαστούν επιχειρήματα
που θα δίνουν πειστικές απαντήσεις για το πού θα βρεθούν τα λεφτά την επόμενη
μέρα που θα καταργήσουν τα μνημόνια και όλους τους μνημονιακούς νόμους, ανέπτυξαν
το εξής ένα επιχείρημα: Θα υποχρεωθούν να μας λύσουν οι Ευρωπαίοι το πρόβλημα,
γιατί αν δεν το λύσουν, θα υποχρεωθούν να πληρώσουν κι αυτοί μεγάλο τίμημα. Χωρίς να έχουν απάντηση για το τι θα κάνουν αν οι Ευρωπαίοι για κάποιο λόγο αποφασίσουν
το αντίθετο από το αναμενόμενο.

Αντί να επεξεργαστούν προγράμματα για τον πολιτικό και
οικονομικό εκσυγχρονισμό της Ελλάδας, που θα περιορίσει την εξάρτηση της χώρας
από τους δανειστές και τις αγορές, εκτοξεύουμε πομφόλυγες σε ένα ακροατήριο
κτυπημένο από την κρίση που είναι έτοιμο να αρπαχτεί ακόμα και από τα… μαλλιά
του, λέγοντας ότι «θα παίζουμε εμείς τη λύρα και θα χορεύουν οι αγορές
πεντοζάλι», τη στιγμή που οι αγορές κλυδωνίζουν και οδηγούν σε οικονομική κρίση
τη Ρωσία, μια διαστημική, πυρηνική και στρατιωτική υπερδύναμη, με το μεγαλύτερο
φυσικό πλούτο στον κόσμο.

Φυσικά, το χωράφι της ανευθυνότητας και του αμοραλισμού στο
οποίο φύτρωσαν όλα αυτά τα «μπουμπούκια», το λίπαναν με τον καλύτερο τρόπο οι
κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν την κρίση, οι οποίες στελεχώθηκαν σε μεγάλο
βαθμό από ανίκανους και διεφθαρμένους πρωθυπουργούς και υπουργούς, τινές εκ των
οποίων έχουν το θράσος να θέλουν να… ξανασώσουν τη χώρα.

Επειδή η ίδια η ζωή μας υποχρεώνει να αναζητούμε πάντα την
ελπίδα, τη φορά αυτή η ελπίδα δεν φαίνεται να υπάρχει πουθενά.
Εκτός κιαν τη
δημιουργήσουμε εμείς οι πολίτες.


Δημοσιεύθηκε στην “κυριακάτικη δημοκρατία“