Γρικάτε ήντα παράγγειλεν η Κρήτη των παιδιών τζη
Μετρήσετε τα μνήματα των εδικών και ξένων
Σ’ ούλα ν’ ανάψετε κερί, λιβάνι και καντήλι
Κι αν έρθουν οι δικολογιές των ξένων σκοτωμένων
Να τσι φιλοξενήσετε

Του Μανώλη Εγγλέζου Δεληγιαννάκη

Έχομε
ασχοληθεί αρκετά από αυτές τις γραμμές με το φαινόμενο του
ξαναγραψίματος της ιστορίας που επιχειρείται εδώ και αρκετόν καιρό από
διάφορες πλευρές και σε διάφορα ζητήματα. Το παράδειγμα των Σκοπίων από
τη μια και του νεοθωμανισμού από την άλλη δίνουν το στίγμα του πού
αποσκοπεί η τάση αυτή: Στη διαγραφή της ιστορικής μας μνήμης και στην
αποδοχή ενός νέου στάτους κβο στην περιοχή μας, όπου θα ξαναγίνουμε
ραγιάδες, αλλά δε θα πειράζει αυτό, αφού επί τουρκοκρατίας καλά
περνούσαμε, σύμφωνα με τις νεοφιλελεύθερες θεωρίες που πλασάρονται, υπό
προοδευτικό πάντα ένδυμα.


Στα θέματα αυτά έχομε συνηθίσει να βλέπομε και κάποιους διανοούμενους, πανεπιστημιακούς κλπ δικούς μας, να υποστηρίζουν τις θεωρίες αυτές προτάσσοντας μια αντισυστημική υποτίθεται οπτική, ότι δηλαδή πάνε κόντρα σε κατασκευασμένες αφηγήσεις που εξυπηρετούν μια κρατική κατεστημένη ιδεολογία. Κι έχουμε δείξει ότι στη μικρά πλην έντιμο Ελλάδα των φοβικών συνδρόμων προς την Τουρκία, του μνημονίου και της ανύπαρκτης εξωτερικής πολιτικής, η κρατική ιδεολογία είναι αυτή που υποτιμά τη συλλογική μνήμη και παράδοσή μας και ξαναγράφει την ιστορία μας σύμφωνα με τις επιταγές της Νέας Τάξης και του Σόρος. Και αναθεωρεί όχι μια «κρατική» ιστορία, αλλά μιαν ιστορία που έχει καταγραφεί σε ανύποπτο χρόνο, μέσα από τις αφηγήσεις και ιστορικά τραγούδια του λαού μας τη στιγμή κατά την οποία τα γεγονότα συμβαίνουν, και απηχεί τις σκέψεις και την ιδεολογία του λαού μας κι όχι κάποιων ιδεολογικών μηχανισμών.

Μέχρι τώρα, η αναθεώρηση της ιστορίας βλέπαμε να αφορά την περίοδο της τουρκοκρατίας, όπου τονίζεται η πολυπολιτισμικότητα της αυτοκρατορίας, οι ελευθερίες των υπόδουλων, η δυνατότητα κοινωνικής ανέλιξης που παρείχε το παιδομάζωμα και λοιπά φαιδρά. Τώρα όμως ξεκινά και νέο πεδίο δράσης των αναθεωρητών, που αφορά στη γερμανική κατοχή. Αιχμή του δόρατος οι θεωρίες του Γερμανού ιστορικού Ρίχτερ, ο οποίος στο έργο του θεωρεί ότι οι Γερμανοί διεξήγαγαν τον πόλεμο ιπποτικά και με σεβασμό στους κανόνες του πολέμου, ενώ, εξειδικεύοντας στη μάχη της Κρήτης, θεωρεί ότι οι ανθιστάμενοι Κρητικοί επέδειξαν βαρβαρότητα και ανάγκασαν τους κατακτητές να προβούν σε αντίποινα, τη φύση των οποίων όλοι, από τον Καλλικράτη μέχρι τη Βιάννο, γνωρίζομε.

Ίσως δεν αξίζει να ανασκευάσει κανείς τις θεωρίες του Ρίχτερ. Είναι γνωστές και διασταυρωμένες οι θηριωδίες των ναζί σε όλες τις περιοχές που βίωσαν τον πόλεμο, τόσο στο μέτωπο όσο και στις κατακτημένες περιοχές. Και στην Κρήτη, η ιστορία είναι δίπλα μας σε κάθε μας βήμα, αφού όλος ο λαός συμμετείχε στην αντίσταση κατά των Γερμανών, που γνωρίζομε από πρώτο χέρι τι έγινε, τι υπέφερε ο άμαχος πληθυσμός του νησιού και πόσο αντιστάθηκε, από την πρώτη κιόλας μέρα.

Το έργο του Γερμανού ιστορικού θα περίμενε κανείς να συναντήσει την αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως της πανεπιστημιακής κοινότητας. Στο κάτω κάτω, τους ναζί αθωώνει για τα εγκλήματά τους, δηλαδή τους πανθομολογουμένως βάρβαρους εχθρούς της ανθρωπότητας.

Πράγματι, η κοινωνία αντέδρασε. Σε αντίθεση με την πανεπιστημιακή κοινότητα, η οποία έκρινε σωστό να τιμήσει τον Ρίχτερ για το έργο του, συνειδητοποιημένοι Κρητικοί διαμαρτυρήθηκαν, δίχως να ιδρώσει βέβαια το αυτί κανενός. Η βράβευση τελικά, έγινε, και μάλιστα στο υπό φοιτητική κατάληψη πανεπιστήμιο Ρεθύμνου, κι εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα:

Από πού κι ως πού οι πανεπιστημιακοί μας τιμούν το έργο ενός ιστορικού που προβάλει μιαν ωραιοποιημένη και σε κάθε περίπτωση άσχετη με την καταγεγραμμένη ιστορική πραγματικότητα εικόνα των ναζί; Οι ίδιοι προβάλλουν με κάθε αφορμή τα δημοκρατικά τους φρονήματα, αλλά εδώ έπρεπε προφανώς να υπηρετήσουν άλλο στόχο: Στα πλαίσια της αποδόμησης του πατριωτισμού και συκοφάντησης του αντιστασιακού πνεύματος του λαού μας, ακόμα και οι ναζί θα πρέπει να ηρωοποιηθούν ώστε να φαντάζει βάρβαρη και υπερβολική η παλλαϊκή αντίσταση του άμαχου πληθυσμού της Κρήτης απέναντι στον κατακτητή. Το πρώτο βήμα ήταν η προσπάθεια αποδόμησης της Επανάστασης του ’21, τώρα ήρθε η σειρά να αποκατασταθούν και οι Γερμανοί επικυρίαρχοι του Μνημονίου.

Από πού κι ως πού η κατάληψη του πανεπιστημίου, εξ ορισμού αντιναζιστικού ιδεολογικού προσανατολισμού, που δεν σηκώνει μύγα στο επαναστατικό της σπαθί, επιτρέπει την είσοδο των νεοταξικών ιστορικών στο υπό κατάληψη πανεπιστήμιο και μάλιστα για να τιμήσουν τον απολογητή των ναζί;

Νομίζομε πως η απάντηση στα ερωτήματα αυτά πρέπει να συνδεθεί με το βαθιά κοσμοπολίτικο και αφασιακό χαρακτήρα αυτού που σήμερα αυτοαποκαλείται αριστερά στην Ελλάδα, το οποίο, σε πλήρη ρήξη με τον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα της εαμικής εθνικής αντίστασης, αρνείται οτιδήποτε πατριωτικό, στο όνομα ενός κακά χωνεμένου διεθνισμού. Έτσι, ο Βελουχιώτης δεν αποτελεί σημείο αναφοράς γι’ αυτούς, γιατί έκανε εθνική αντίσταση, οπότε ήταν “εθνικιστής”. Ο Τσε Γκεβάρα του “πατρίδα ή θάνατος” είναι εξοβελιστέος από τους σημερινούς “αριστερούς”, για τον ίδιο λόγο. Η στάση αυτή οδηγεί σε εκτρώματα, όπως π.χ. των αντιφα(σιστών) που καταντούν απολογητές της γενοκτονίας του Ισραήλ στη Γάζα, και των σημερινών “δημοκρατικών” πανεπιστημιακών που τιμούν τον Ρίχτερ και των ανεχόμενων τη βράβευσή του καταληψιών. Έτσι, μια προσέγγιση που έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα της εθνικής αντίστασης στην Κρήτη, είναι κι αυτή εντός της “διεθνιστικής” γραμμής αφού χτυπάει την έννοια του έθνους, κι ας συντάσσεται με τους Γερμανούς κατακτητές.

Η τιμή στον Ρίχτερ αποκτά παραμέτρους που δεν έχουν ακόμα αποτιμηθεί: Πώς θα δοθεί η μάχη για τις γερμανικές αποζημιώσεις των χωριών που υπέστησαν ολοκαύτωμα, όταν η πανεπιστημιακή κοινότητα θεωρεί ιπποτική τη στάση των Γερμανών ναζί και τιμά τα έργα που την “αναδεικνύουν”; Πώς θα μιλήσομε για εθνική αντίσταση, όταν τα αντίποινα προβάλλονται πια ως πράξεις που “αναγκάστηκαν” οι Γερμανοί να κάνουν; Πώς θα αντισταθούμε στη σημερινή οικονομική επέλαση των Γερμανών, όταν με τη στάση μας διαγράφομε το παρελθόν και αποδεχόμαστε τις τότε κτηνωδίες ως πράξεις εντός του δίκαιου του πολέμου; Πώς θα επιχειρηματολογήσομε ότι κι οι σημερινές πρακτικές επικυρίαρχου της Γερμανίας εις βάρος μας είναι απεχθείς συμπεριφορές, όταν έχομε δώσει συγχωροχάρτι στις προηγούμενες;

Η πατρίδα μας περνάει μια κρίση που στη ρίζα της έχει την ηθική παρακμή. Τα διακυβεύματα είναι τεράστια και αφορούν την ίδια μας την ύπαρξη ως λαού. Μόνο μια συνειδητοποιημένη και σθεναρή παλλαϊκή αντίσταση σε όλους τους παράγοντες εκείνους που μας προορίζουν για ραγιάδες μπορεί να αναστρέψει την πορεία, αλλά κι αυτό από μας, ευτυχώς ή δυστυχώς, εξαρτάται.

 

άρδην