Πώς ήταν ποτέ δυνατόν τα ίδια πολιτικά πρόσωπα με τις ίδιες διαπλεκόμενες συνδέσεις με το κατεστημένο να φέρουν μεταρρυθμίσεις; Πώς ήταν δυνατόν ο κατεξοχήν γόνος της οικογενειοκρατίας και της ευνοιοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης (ο ακόμα υπόλογος για το σκάνδαλο Ζίμενς) να επιφέρει ουσιαστικές αλλαγές με το υπουργείο δήθεν «Μεταρρύθμισης» της Δημόσιας διοίκησης που ανέλαβε; Τον πήρε σχεδόν 18-20 μήνες για να κάνει τις πρώτες απολύσεις…

1. Βασική προϋπόθεση θα ήταν – και ειδικά επειδή το πιθανότερο είναι η έλλειψη αυτοδυναμίας – η συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που δεν ταυτίζονται ιδεολογικά μαζί του. Η πιθανολογούμενη αυτή συνεργασία αυτή έχει δύο σκέλη: α) Την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου ακολουθώντας την υπάρχουσα παράδοση θα ήταν φρόνιμο ο ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξει ενωτική προσωπικότητα από την ευρύτερη κεντροδεξιά. β) Τον σχηματισμό βιώσιμου συνασπισμού στη βάση της κάθαρσης με τιμωρία των καταχραστών και της αντιμετώπισης του τεράστιου ζητήματος του χρέους απέναντι στους δανειστές.
2. Η κάθαρση είναι απαραίτητη τόσο ηθικά όσο και οικονομικά. Η τιμωρία της τεράστιας κλοπής δημοσίου πλούτου θα ανακουφίσει τις ανάγκες του προϋπολογισμού. Και άς μη μιλήσουν κάποιοι για «παραγραφή», «έλλειψη στοιχείων» κλπ. Να θυμίσουμε άραγε ότι εδώ στην Αμερική ο Αλ Καπόνε δεν πέθανε στη φυλακή για τις δολοφονίες και τα άλλα πολλά του εγκλήματα αλλά για φοροδιαφυγή. Εκεί είναι το κλειδί: δεν τίθεται θέμα παραγραφής φορολογικών αδικημάτων. Με τρόπο απλό και σύντομο – με βάση τραπεζικά στοιχεία – οι παρανομήσαντες μπορούν να εξαναγκαστούν να επιστρέψουν τα κλοπιμαία ή/και να εκτίσουν ποινές. Ακόμα και οι πρωτοετείς της Νομικής μπορούν να διαπιστώσουν την σχετική ευκολία του τρόπου αυτού… Μόνο πολιτική θέληση απαιτείται και τίποτα άλλο – οι νόμοι υπάρχουν. Και έτσι θα έχει γίνει η αρχή για δικαιότερο καταμερισμό των φορολογικών βαρών.
3. Το χρέος δεν είναι βιώσιμο, κάτι που εύκολα παραδέχονται ακόμα και εκπρόσωποι των δανειστών αλλά και το ίδιο το ΔΝΤ, που τον τελευταίο χρόνο δεν δίστασε πολλάκις να παραδεχτεί τα λάθη του! Αλλά εφόσον αυτά γίνονται αποδεκτά από τους δανειστές τότε – με τους κατάλληλους χειρισμούς – είναι σαφέστατα δυνατόν να επιτευχθεί συμφωνία για το χρέος. Το εάν αυτή η συμφωνία θα περιλαμβάνει κούρεμα ή επιμήκυνση σε βάθος 50 ή 100 ετών ή συνδυασμό των δύο και άλλων μέτρων δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η απόφαση είναι περισσότερο πολιτική παρά οικονομική. Οι παπαγάλοι που υποστηρίζουν διάφορα άλλα ψεύδονται ασύστολα και κρύβουν την αλήθεια.
4. Η απόφαση αυτή θα πέσει στους ώμους της ΕΕ και ειδικά της Γερμανίας αλλά και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Δεν είναι δυνατόν τα τραπεζικά χρέη των ελληνικών τραπεζών να φορτώνονται στο χρέος, δηλ. στον έλληνα φορολογούμενο, ενώ στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία τα αναλαμβάνει η ΕΚΤ. Η αδικία και το λάθος αυτό των 50 δις ευρώ πρέπει να διορθωθεί.
5. Οσο για τη Γερμανία, μπορεί κάλλιστα να παίζει τον ρόλο του γενικού δερβέναγα της ΕΕ, όταν όμως μια αποφασισμένη ελληνική κυβέρνηση (υπό την ηγεσία του πολιτικού-συμβόλου ενότητας Μανώλη Γλέζου) φέρει το θέμα του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων στα διεθνή δικαστήρια τότε οι αυστηρότητες θα πάνε περίπατο. Ο φάκελος είναι ήδη έτοιμος, πλήρης στοιχείων και περιμένει στα υπουργεία Οικονομικών και Εξωτερικών.