Ο λαός της
Συρίας έχει κερδίσει δύο διαδοχικούς πολέμους μέσα σε τέσσερα
χρόνια. Ωστόσο, δεν έχει καταφέρει να γνωρίσει την ειρήνη. Στην Ουάσιγκτον,
όχι μόνο κάνουν ό, τι είναι δυνατόν και περνά από το χέρι τους τα «φιλελεύθερα
γεράκια» να παρατείνουν την κρίση, αλλά επινόησαν ένα σχέδιο για να προετοιμάσουν
ένα τρίτο πόλεμο. Ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) αποκαλύπτει εδώ τον τρόπο με τον οποίον προτίθενται να
χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους την ειρηνευτική διάσκεψη, που προβλέπεται στη
Μόσχα στα τέλη Ιανουαρίου 2015.

Πρώην
διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, ο  στρατηγός John R. Allen συνωμότησε με το στρατηγό
Ντέιβιντ Πετρέους για να σαμποτάρουν το σχέδιο ειρήνευσης στη Συρία κατά τη
διάσκεψη της Γενεύης 1. Ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα τον έθεσε υπό παρακολούθηση
και κατάφερε να αποτρέψει το διορισμό του ως επικεφαλής του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, ο
ίδιος κατάφερε να παραμείνει στην διοίκηση, παρά τις κατηγορίες εναντίον του
(ενώ ο Πετρέους αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την ηγεσία της CIA). Έγινε
διοικητής του στρατιωτικού συνασπισμού κατά του Ισλαμικού Κράτους, και υποστηρίζει
τις διεργασίες που κατευθύνει ο στρατηγός Πετρέους από την Kohlberg Kravis
Roberts Global Institute. Είναι διευθυντής του Center for a New American Security (CNAS), της δεξαμενής σκέψης (think tank) των «φιλελεύθερων
γερακιών».

Όταν,
το 2001, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους αποφάσισε να τοποθετήσει τη Συρία στον
κατάλογο του των στόχων για καταστροφή, αποσκοπούσε τρεις επιδιώσεις:  

·        
να καταστραφεί ο «άξονας της Αντίστασης» και να ευνοηθεί ο ισραηλινός
επεκτατισμός.

·        
να βάλει χέρι στα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου,  

·        
να αναδιαμορφώσει την «Ευρύτερη Μέση Ανατολή».

Τα πολεμικά σχέδια απέτυχαν το 2005 και το 2006,
λαμβάνοντας τελικά τη μορφή της «Αραβικής Άνοιξης» το 2011: ένας πόλεμος 4ης
γενιάς που έπρεπε να φέρει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην εξουσία. 

Ωστόσο, μετά από ένα χρόνο χειραγώγησης από τα μέσα
ενημέρωσης, ο λαός της Συρίας βγήκε τελικά από τη χειμερινή νάρκη του και
υποστήριξε το στρατό του.

Η Γαλλία αποσύρθηκε από το παιχνίδι μετά την απελευθέρωσητου
Μπάμπα Αμρ, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία μοίραζαν μεταξύ τους την περιοχή
κατά τη διάσκεψη της Γενεύης 1 (Ιούνιος 2012). 

Αλλά προς έκπληξη όλων, το Ισραήλ κατάφερε να
αντιστρέψει το τραπέζι των διαπραγματεύσεων στηριζόμενο  στο νέο Γάλλο προέδρου Φρανσουά Ολάντ, στην
Αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον και στον διευθυντής της CIA
Ντέιβιντ Πετρέους. 

Ένας δεύτερος πόλεμος τύπου Νικαράγουα αυτή τη φορά
(δηλαδή, που τροφοδοτείται από τη συνεχή άφιξη νέων μισθοφόρων) αιματοκύλησε πάλι
την περιοχή.

Εν πάση περιπτώσει, αυτός ο δεύτερος πόλεμος απέτυχε επίσης,
χωρίς όμως να οδηγήσει σε διαρκή ειρήνη. 

Αντίθετα, ο Τζον Κέρι άλλαξε δύο ημέρες πριν το πρωτόκολλο
της Διάσκεψης της Γενεύης 2 και προσπάθησε να τη μετατρέψει σε ένα φόρουμ υπέρ της
Σαουδικής Αραβίας. 

Και σε αυτό το χάος ήρθε ο τρίτος πόλεμος, αυτός του
Ισλαμικού Κράτους: ξαφνικά μια ομαδούλα από μερικές εκατοντάδες τζιχαντιστές
μετατράπηκε σ’ ένα τεράστιο στρατό με πάνω από 200.000 άνδρες, καλά εξοπλισμένους,
και ξεκίνησε μια επίθεση στο σουνιτικό τμήμα του Ιράκ και την έρημο της Συρίας.

Πριν
από μερικούς μήνες, εξήγησα ότι το σχέδιο ΙΚ αντιστοιχεί στο νέο χάρτη
διαίρεσης των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, που δημοσιεύθηκε από τον Robin Wright στις New
York Times το 2013 [ 1 ]. 

Σε
συνέχεια της συμφωνίας Sykes-Picot, το αμερικανικό επιτελείο σχεδίαζε να μειώσει
ακόμη  δραστικότερα τη Συρία. 

Έτσι καθώς η Αμερική  -αναμένοντας το ΙΚ να τελειώσει στο Ιράκ την
εθνοκάθαρση για το οποίο το δημιούργησαν- 
 θα αρχίσει να βομβαρδίζει τους τζιχαντσιτές
, τέθηκε το ερώτημα αν οι απελευθερωμένες ζώνες από το ΙΚ θα επιστραφούν ή όχι στη Βαγδάτη
και τη Δαμασκό.

Ενώ οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να συντονίσουν
την στρατιωτική δράση τους με τη Συρία εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, και ενώ η
Ρωσία προετοιμάζει μια διάσκεψη για την ειρήνη, τα «φιλελεύθερα γεράκια» της Ουάσινγκτον
έθεσαν νέους σκόχους.

Δεδομένου
ότι οι άνθρωποι της Συρίας δεν πιστέψαν στην “επανάσταση” που
παρουσιάστηκε από την Αλ-Τζαζίρα και άλλους και αρνήθηκε να υποστηρίξει τους
Κόντρας κατά της Δημοκρατίας, δεν είναι δυνατόν να “αλλάξει το
καθεστώς” σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Είναι σαφές ότι το νέο σύνταγμα,
χωρίς να είναι τέλειο, είναι ταυτόχρονα δημοκρατικό και θεσμικό και ότι ο
πρόεδρος Άσαντ επανεκλέχθηκε από το 63 % του εκλογικού σώματος (88 % των εκφρασμένων
ψήφων !). Και έτσι αναγκάζονται οι ΗΠΑ να προσαρμόσουν το λόγο τους στην
πραγματικότητα.