Παναγιώτης Ήφαιστος

www.ifestosedu.gr 

https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Η
κοινωνικοθεωρία και τα κοινωνικοοντολογικά και πολιτικοανθρωπολογικά γεγονότα
όπως συντελέστηκαν τους τελευταίους αιώνες κινούνται σε πορείες αντίθετες. Στο
θολό και μπερδεμένο βασίλειο της κοινωνικοθεωρίας κυριαρχεί ο μεταφυσικός λόγος
και η πολιτική θεολογία.

Μεγαλώνει
έτσι το χάσμα ασυμβατότητας μεταξύ των ανθρωπολογικών θεμελίων και των διοικητικών
κρατικών εξουσιών. Αντί οι πολίτες να είναι κάτοχοι του κράτους και εντολείς
των εντολοδόχων φορέων της εξουσίας αντιστρέφονται τα πράγματα και η
κυβερνητική εξουσία καθίσταται ολοένα και πιο δεσποτική.

Αναμφίβολα, στην
ιστορική διαδρομή δια-εθνικές ωσμώσεις, συμμείξεις και μεθέξεις είναι ο κανόνας
παρά η εξαίρεση. Δεν δημιουργούν, όμως, ακταρμάδες κοινωνιών (ενίοτε βέβαια
απρόσεκτες κοινωνίες παθαίνουν κάτι τέτοιο και κατακερματίζονται συνήθως μετά
από «εμφύλιες» διενέξεις).

Αντίθετα,
οι δια-εθνικές ωσμώσεις και συμμείξεις όταν δεν τις επηρεάζουν εισβολές,
εθνοκαθάρσεις και εκτεταμένη λαθρομετανάστευση που βιάζει το
πολιτικοανθρωπολογικό γίγνεσθαι, αποτελούν εμπλουτιστική εισροή η οποία
σμιλεύει εντονότερα, εμπλουτίζει και βαθαίνει πιο έντονα την ετερότητα κάθε
κοινωνικής οντότητας.  

Αυτό είναι το
βαθύτερο νόημα του διαχρονικού οικουμενικού πολιτικού πολιτισμού της
ελληνικότητας. Πιο σημαντικό, για αυτόν τον κλασικό και διαχρονικό πολιτικό
πολιτισμό είναι τερατώδης διαστροφή και παράκρουση εάν –όπως τα μοντερνιστικά
και πολύ περισσότερο τα μεταμοντέρνα θεωρήματα και ιδεολογήματα υποστηρίζουν–, η
κοινωνική συγκρότηση θα μπορούσε, δήθεν, να συντελεστεί με οικονομικίστικες
μεθοδεύσεις, και στην βάση κινήτρων ωφελιμισμού, ηδονισμού, ατομικισμού και φιλοματορισμού.

Μιας
αμιγώς δηλαδή οικονομικής-υλιστικής ανθρωπολογίας. Βασική παραδοχή αυτής της
πολιτικής διαστροφής είναι ότι το πνεύμα των ανθρώπων θα πρέπει να εκτοπιστεί
από την «δημόσια σφαίρα». Η πρώην ΕΣΣΔ και η ΕΕ, δύο μορφικά πανομοιότυπες
περιπτώσεις εγχειρημάτων κράτους –ή καλύτερα επίπλαστης υπερεθνικής κατασκευής
μέσα από την οποία αφαιρείται το «ταραχοποιό πνεύμα» και εδράζονται
αποκλειστικά στην υπόθεση μιας οικονομικίστικης ανθρωπολογίας– αποδείχθηκαν
διαδοχικά χάρτινοι πύργοι.

Όποιος δεν το
βλέπει κυριολεκτικά είναι τυφλός ή θιασώτης επιστροφής στην βαρβαρότητα και την
ιδιωτεία. Μερικοί βέβαια –ιδιαίτερα όσοι εφήμερα προνομιούχα επιδίδονται στο
κατεξουσιαστικό πλιάτσικο ή είναι υπηρέτες των τελευταίων–  φορούν παρωπίδες και ούτε βλέπουν ούτε
θέλουν να μάθουν ότι η αστική εποχή και ο μοντερνισμός εν γένει παρήλθε και ότι
η διαμορφωτική εισροή της μαζικοπαραγωγής και της μαζικοκατανάλωσης έφερε την
λαίλαπα των μεταμοντέρνων τάσεων.

Τυφλός ή
απαίδευτος είναι επίσης όποιος δεν βλέπει ότι είναι ένα πράγμα οι παρελθούσες
κοσμοσυστημικές δομές, ιδιαίτερα της Βυζαντινής Οικουμένης, όπου οι κοινωνίες
ασκούσαν πολιτική αυτοδιάθεση σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητά τους, και
άλλο οι υλιστικά προσανατολισμένοι ανθρωπολογικά εξομοιωτικοί και πολιτικά
εξισωτικοί διεθνισμοί και κοσμοπολιτισμοί του μοντερνισμού με κυρίαρχα τα
φασιστικά, κομμουνιστικά και διεθνιστικά φιλελεύθερα εσχατολογικά ιδεολογικά
δόγματα.

Ο μεταμοντερνισμός ίσαμε τις έσχατες συνέπειές του, υποστηρίξαμε σε
πολλές περιπτώσεις, ιδιαίτερα στο «Κοσμοθεωρία των Εθνών» (https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos) κεφ. 4 και
5, είναι η εγωπάθεια, ο φιλοτομαρισμός, η φιλαυτία, ο ηδονισμός και ο έσχατος
μηδενισμός. Είναι, κατά βάση, ο κατά Κονδύλη συνεπής μηδενισμός των La Mettrie και Μαρκήσιου de Sade.
Νοηματοδοτούνται τα πάντα με όρους ισχύος, η οποία τελικά είναι εν μέρει ή
ολοκληρωτικά κοινωνικοπολιτικά αθέσμιστη.  Συνεπής με την υλιστική της φύση, μια τέτοια ιδεολογική
παραδοχή ίσαμε τις ακραίες απολήξεις της σημαίνει νοηματοδότηση της πολιτικής
με όρους ισχύος.

Όλα αυτά και πολλά άλλα διαστρέφουν ανθρωπολογικά τα μέλη μιας κοινωνίας
προκαλώντας σταδιακή συρρίκνωση και τελικά εκμηδένιση της ανθρωπολογικής
υπόστασης των μελών της. Στην ΕΕ αλλά και όσων κρατών η πολιτική ανθρωπολογία
βλήθηκε σε σημαντικό βαθμό από την εκμηδενιστική μεταμοντέρνα λαίλαπα,
πολιτειακά μιλώντας κατηφορίζουν προς το πολιτικό και ανθρωπολογικό μηδέν. Αυτό
ενέχει μεγάλη σημασία  για τα
δυτικά μοντερνιστικά κράτη.

Αυτό γιατί σε σύγκριση με τα
δισεκατομμύρια των ανθρώπων των Ανατολικών ιστορικών εθνοκρατών –τα τελευταία
μπορεί να ταλανίζονται από πολλά κρατικά και διακρατικά προβλήματα της
μετά-αποικιακής εποχής πλην διαθέτουν πολιτικές ανθρωπολογίες πνευματικά μεστές
και περιεκτικές.

Πιο σημαντικό, στις περιπτώσεις μικρών
κρατών η ανθρωπολογική συρρίκνωση ή εκμηδένιση των μελών της κοινωνίας τα
καθιστά έρμαια  στις συμπληγάδες
της αέναης αντιπαράθεσης των ηγεμονικών δυνάμεων για τον έλεγχο της
περιφερειακής και πλανητικής κατανομής ισχύος και συμφερόντων.

Σε κάθε περίπτωση η μοιραία κατάληξη κάθε πνευματικά στερημένης «δημόσιας
σφαίρας» είναι είδος προ-πολιτικής κατάστασης όπου η ισχύς είναι αθέσμιστη και
από την οποία η Πολιτική κλασικά νοούμενη εκτοπίζεται.

Κυριαρχούν Δαρβινιστικές παραδοχές ωμής
ισχύος και αυθαίρετης επιβολής του ισχυρότερου, καμιά πολιτική διαδικασία δεν
ορίζει, ελέγχει και αλλάζει τον διανεμητικό ρόλο της ισχύος, η πνευματική
ασυναρτησία ροκανίζει και αποπροσανατολίζει τον ρόλο του πολίτη, οι κρατικές
κυβερνητικές ή υπερκρατικές εξουσίες καθίστανται ολοένα και περισσότερο
δεσποτικές, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσεται και γιγαντώνεται το χάσμα ασυμβατότητας
μεταξύ των ανθρωπολογικών θεμελίων και των υπερκείμενων κρατικών ή υπερκρατικών
δεσποτικών, πλέον, θεσμών.

Πανταχόθεν κυριαρχεί η ιδιωτεία, η απληστία, η κατάχρηση, η μισανθρωπία,
ο ατομικισμός, η φιλαυτία, ο ηδονισμός στις πιο χυδαίες εκδοχές του, η κατάλυση
των κοσμοθεωριών και των νοημάτων και ακυρώνεται ή εξαλείφεται οτιδήποτε μπορεί
να θεωρηθεί ως Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός του μετά-βαρβαρικού πολιτικά
πολιτισμένου βίου.

Η αρχική συγκεχυμένη εκκίνηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όπου
φεντεραλισμός, λειτουργισμός, νεολειτουργισμός και παραδοχές για μια Ευρώπη των
κρατών-Πατρίδων συμπλέχθηκαν εάν όχι συγκρούστηκαν έφθασαν σε κάποιο σταθμό και
μια νέα αφετηρία την δεκαετία του 1960.

Σταθεροποιήθηκε ένα κλασικό εθνοκρατοκεντρικό
περιφερειακό σύστημα το οποίο όπως σοφά έλεγε ο Πρόεδρος Ντε Γκολ θα μπορούσε
με προσοχή και σεβόμενο την «έσχατη πραγματικότητα που είναι το έθνος», να
σμιλεύσει, διαμορφώσει και συγκροτήσει μια διακρατική δομή που «θα είναι πιο
κάτω από ομοσπονδία και πιο πάνω από συμμαχία». Μια, όπως την είχε ονομάσει,
«διακρατική συσπείρωση.

Σταδιακά και μετά την αποδοχή της
αξίωσης του Γάλλου Προέδρου το 1966 για συναινετικές-ομόφωνες αποφάσεις –«να
συζητάμε μέχρι να συμφωνήσουμε», γράφτηκε στον Συμβιβασμό του Λουξεμβούργου,
όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται – Κοσμοθεωρία των κρατών-μελών και των κοινωνιών
τους κατέτεινε να είναι η εθνική ανεξαρτησία, η ισοτιμία μεταξύ των κρατών, οι
συναινετικές αποφάσεις, η πολιτική και πολιτισμική αυτοδιάθεση κάθε εθνικής
κοινωνίας και κυρίως η αποφυγή ηγεμονικών αξιώσεων.

Ούτως ή άλλως η εθιμική καθιέρωση των
συναινετικών αποφάσεων λειτουργούσε εξόχως αντί-ηγεμονικά. Αυτό είναι, ακριβώς,
το οποίο ροκανίστηκε με τις αποφάσεις του 1991-92 οι οποίες, μεταξύ άλλων,
δημιούργησαν και το πολιτικοοικονομικό τερατούργημα που ακούει στο όνομα ΟΝΕ.

Η επιβλητική πολιτική παρουσία του
Προέδρου Ντε Γκολ προς τα εκεί εξώθησε τα πράγματα την δεκαετία του 1960. Στην
συνέχεια, εν τούτοις, η μεταμοντέρνα αντίληψη των πραγμάτων οδήγησε στην
ανάπτυξη δεσποτικών τεχνοκρατικών σφαιρών παντελώς δημοκρατικά στερημένων.

Αποκορυφώθηκε με την ΟΝΕ και
αποκορυφώνεται όπως εξελίχθηκε, γεγονός που αναπόφευκτα προκάλεσε
πολιτικοοικονομική κατάρρευση σε πολλά κράτη, δεσποτικές εξουσίες από τρόικες
που κανείς βασικά δεν ελέγχει (ή που ποδογετούνται ηγεμονικά από τα ισχυρά
κράτη, επηρεάζονται δραστικά από τους διεθνικούς χρηματοοικονομικούς
τζογαδόρους και κυριαρχούνται από στυγνές, απάνθρωπες και θανατηφόρες
τεχνοκρατικές αντιλήψεις).

Η διεστραμμένη στροφή που πήρε η ΕΕ μετά
το 1992 ήταν τόσο ολοφάνερη που προκαλεί απορία γιατί δεν το πρόσεξαν τόσοι
πολλοί. Μερικοί, πάντως, πηγαίναμε κόντρα στο συμβατικό ρεύμα της ιδεολογικά
κινούμενης αποδομηστικής μεταμοντέρνας σκέψης που μεταμφιέζεται επιστημονικά
για να κινηθεί ευέλικτα και καιροσκοπικά να στηρίξει την εξουσία κάθε συγκυρίας.

Τα τελευταία χρόνια το προσωπείο έπεσε και καταμαρτυρείται ότι η
ευρωπαϊκή ολοκλήρωση εξελίχθηκε σε ένα θολό κατεξουσιαστικό Βασίλειο, πολιτικά
ανορθολογικό και πνευματικά διεστραμμένο το οποίο θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο όχι
μόνο την επί δεκαετίες σμιλευμένη αντί-ηγεμονική κοσμοθεωρία ισοτιμίας μέσω
συναινετικών αποφάσεων, αλλά επιπλέον και τα οποιαδήποτε και σίγουρα όχι αμελητέα
συνεργασιακά κεκτημένα της μετά το 1957 περιόδου.

Η ΕΕ, υποστηρίξαμε σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν, ιδιαίτερα με πιο
εμφατικό τρόπο στο «Κοσμοθεωρία των Εθνών», διαθέτει μηδενική πολιτική
ανθρωπολογία. Πολιτικός εξορθολογισμός σημαίνει κατεδάφιση όλων των
υπερκρατικών εξουσιών, προσδιορισμός μιας αυστηρά εντολοδόχου υπερεθνικής
θεσμικής δομής, εντολέας της οποίας θα είναι ένα οι εθνοκρατοκεντρικοί θεσμοί.
Θεσμοί στους οποίους είναι αδιανόητο να μην είναι ομόφωνες οι αποφάσεις.

Δημοκρατία μεταξύ κρατών σημαίνει
ισοτιμία και ομοφωνία. Εάν δεν ισχύει αυτό δεν είναι μόνο λογικό να πει κανείς
ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης η ΕΕ αλλά ότι, επίσης, όπως όλες οι υπερκρατικές
κατεξουσιαστικές δομές θα καταρρεύσει παταγωδώς και καταστροφικά πάνω στα
κεφάλια των πολιτών των εθνοκρατών της Ευρώπης.  

Αναρτημένο στην
διεύθυνση https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/