Η πολυεθνική στρατιωτική “εκστρατεία” κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, της οποίας ηγούνται οι ΗΠΑ, δημιουργεί αναταράξεις σε μια ήδη βαθύτατα περίπλοκη περιοχή. Η ανάγκη της Ουάσινγκτον για τοπικούς συμμάχους στη διχασμένη από τον πόλεμο Συρία έχει καταστήσει επιβεβλημένη τη συμμαχία με τις αραβικές μοναρχίες της περιοχής. Όμως οι ΗΠΑ δεν θα επιδιώξουν ένα «παιχνίδι μηδενικού αποτελέσματος» έναντι των συμφερόντων του Ιράν, ιδιαίτερα αφού ο βασικός σύμμαχος στην περιοχή, η Τουρκία, είναι επιφυλακτικός ως προς τον αντίκτυπο του πολέμου κατά του υπερεθνικού τζιχαντιστικού κινήματος στα νότια σύνορά του.

Δεδομένης της στρατιωτικής και ρητορικής κλιμάκωσης των τελευταίων μηνών, ήταν προφανές ότι οι ΗΠΑ θα ηγούνταν μιας «συμμαχίας προθύμων» κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία. Δεν ήταν όμως εξ αρχής ξεκάθαρο με ποιους θα συμμαχούσε η Αμερική και πως η συμμαχία αυτή θα επηρέαζε τον περιφερειακό, γεωπολιτικό και σεκταριστικό αγώνα. Σε σύγκριση με τη Συρία, η μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ υπήρξε πολύ πιο απλή.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την εχθρότητά τους, οι ΗΠΑ και το Ιράν δεν θα μπορούσαν επισήμως να ενώσουν τις δυνάμεις τους κατά ενός κοινού εχθρού. Ωστόσο, αυτό δεν απέτρεψε τις δυο χώρες να συντονίσουνπαρασκηνιακά τις ενέργειές τους. Και οι δυο ενεργούσαν μέσω των ίδιων τοπικών εταίρων –την σιιτική ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Βαγδάτης και την κουρδική τοπική κυβέρνηση στην Ερμπίλ- κάτι που διευκόλυνε τις προσπάθειές τους στο Ιράκ. Με άλλα λόγια, η Ουάσινγκτον και η Τεχεράνη συμφώνησαν σε ένα σύστημα που είχε επίσης την εγχώρια και την εξωτερική στήριξη, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας, αφού το Ισλαμικό Κράτος αποτελεί μια πιο άμεση απειλή για το Ριάντ απ’ ότι η συνεχιζόμενη αντιπαλότητα της χώρας με την Τεχεράνη.

Για περισσότερα πατήστε Euro2Day