Μεταξύ
ΧριστιανΟρθόδοξων Αξιών και Ματεριαλιστικής Βαρβαρότητας

Την απειλούμενη εξόντωσή τους, υπό το βάρος υπερδεκαπλάσιων αριθμών -και μιας συντριπτικής στρατιωτικής μηχανής, υπό την εποπτεία και φροντίδα του ΝΑΤΟ- θα ακολουθήσει η αιματηρή εθνοκάθαρση των υπολειμμάτων του ρωσόφωνου πληθυσμού στις ήδη κατεστραμμένες επαρχίες του Ντονμπάς. Τον λόγο θα έχουν τα ναζιστικά τάγματα θανάτου, που πλαισιώνουν τον τακτικό ουκρανικό στρατό, τα οποία διακρίθηκαν στις σφαγές της Οδησσού και της Μαριούπολης.

Θα έχει έτσι ολοκληρωθεί η εικόνα της ιστορικής αντιστοίχησης με τον Ισπανικό Εμφύλιο του 1936, δοκιμαστικό εργαστήριο της εξόρμησης του Ναζισμού για την επιβολή της «Νέας Τάξης Πραγμάτων», που τ ό τ ε επαγγελλόταν ο Χίτλερ.

Υπό την βαρειά σκιά των αναμνήσεων εκείνων των γεγονότων και των εμπειριών σε όσα ακολούθησαν, ο γράφων πιστεύει ότι, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εστία δράσης των πυρομανών, στο πεδίο της Ουκρανίας θα κριθεί η επιβίωση του ανθρωπισμού…

Την επιβεβαίωση αυτής της εκτίμησης νομίζω πως εισάγει ένα κείμενο που κυριολεκτικά «ρουφιέται», επιβάλλεται στην προσοχή και οδηγεί σε στοχασμό, κείμενο Ρώσου «μπλόγκερ» με το ψευδώνυμο Σέϊκερ, που φαίνεται να ζει στην Αμερική αλλά να βρίσκεται σε πολύ στενή -και χρονικά- επαφή με γεγονότα και πρόσωπα στις πολιορκημένες και ανηλεώς βομβαρδιζόμενες ρωσόφωνες επαρχίες της Ουκρανίας. Από το εύρος των γνώσεών του για τα οπλικά συστήματα φαίνεται να είναι πρώην στρατιωτικός, αλλά σημαντικής γενικής καλλιέργειας.

Στο συγκεκριμένο άρθρο του, περιγράφει γεγονότα, απαντά σε απορίες αλλά προχωρεί σε βάθος στην ανάλυση των στοιχείων και χαρακτηριστικών της σύγκρουσης, των δυνάμεων που αναμετρούνται, με τις αρχές, τις αξίες και την κοσμοαντίληψη της κάθε μιας.

Στο πρώτο μέρος του δημοσιεύματος ο «Σέϊκερ» περιγράφει τη στρατιωτική κατάσταση στη «Νέα Ρωσία» -όπου οι δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου αναφέρονται συντομογραφικά ως «Ούκις»- επισημαίνει το φαινόμενο των μαζικών αυτομολήσεών τους στο ρωσικό έδαφος και συνεχίζει:

Απορίες και Απαντήσεις
« Πρέπει να σας πω πως με έχει σοκάρει ο αριθμός των μηνυμάτων που χαρακτηρίζουν τη στάση της Ρωσίας βλακώδη, αφελή ή λανθασμένη.

Αλλά κατάλαβα ότι εξαρτάται από το πώς το βλέπει κανείς. Αν λες «η Ρωσία προσφέρει ανακούφιση, βοήθεια και υποστήριξη σε ναζιστές εγκληματίες που μακέλεψαν τον αθώο πληθυσμό του Ντονμπάς», τότε δεν ακούγεται τρελό. Αλλά αυτό είναι χονδροειδής παρανόηση του τι έγινε.

Πρώτα οι δυνάμεις στην περιοχή είναι ελαφρύ πεζικό, αερομεταφερόμενες και ειδικές δυνάμεις. Δεν είναι ναζιστικά τάγματα θανάτου. Δεύτερο, διατάχθηκαν να πάνε εκεί, συχνά με απειλές για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Τρίτο, έδειξαν μεγάλο προσωπικό θάρρος, καθηλωμένοι εκεί επί εβδομάδες χωρίς τροφή, πολεμοφόδια και υποστήριξη, υπό συνεχή πυρά πυροβολικού από όλες τις πλευρές και με μικρή η καμία ελπίδα διαφυγής. Αλλά το σημαντικότερο και κάτι που ο περισσότερος κόσμος δεν καταλαβαίνει, χωρίς να φταίει ο ίδιος: αυτοί οι άνθρωποι είναι Ρώσοι, όσο είναι Ρώσοι οι Ρώσοι από τη Ρωσία ή τη Νοβορωσία.

Παρακαλώ καταλάβετε το, ότι μόνο μια ελάχιστη μειοψηφία του ουκρανικού πληθυσμού απαρτίζεται πραγματικά από βλαμένους ψυχοπαθείς τύπου Λιάσκο ή διεφθαρμένα αποβράσματα τύπου Ποροσένκο. Η μέγιστη πλειοψηφία των Ουκρανών είναι πολιτιστικά Ρώσοι. Ασφαλώς μερικοί μιλούν ουκρανικά και οι περισσότεροι αισθάνονται Ουκρανοί, αλλά κατά την ίδιαν έννοια που ένα Βαυαρός αισθάνεται Βαυαρός: όχι αντι-Γερμανός.

΄Ετσι, όταν τους βλέπουν οι Ρώσοι στρατιώτες βλέπουν ανθρώπους δικούς τους. Είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψει ή να το εξηγήσει κανείς, αλλά έτσι είναι. Βέβαια αυτοί οι Ρώσοι στρατιώτες μπορεί να σκέφτονται « τώρα τι καταφέρατε;» και « πως σας αρέσει τώρα η «Ουκρανία ανεξάρτητη» ;» αλλά βασικά τους λυπούνται, έχουν γι’ αυτούς συμπόνια και ανθρώπινο πρόσωπο.

Χθες είδα ένα βίντεο με μια ομάδα Ούκις να περνούν τα σύνορα και να παραδίδονται στους Ρώσους συνοριοφύλακες. Κάποιος κατέγραφε την σκηνή στο κινητό και ρώτησε τον επικεφαλής τους, ένα επαγγελματία στρατιωτικό με δέκα χρόνια υπηρεσίας, γιατί αποφάσισε να παραδοθεί. Ακούγοντας αυτόν τον Ούκι αξιωματικό να μιλάει, ακόμη και εγώ αισθάνθηκα πως είναι ένας δικός μας άνθρωπος, ένα Ρώσος σαν εμένα, που βρέθηκε σε μια τρομερή θέση, όχι κάποιος που θάθελα να του κάνω κακό. Δεν είδα κανένα Λιάσκο ή Ποροσένκο. Είδα έναν αδελφό που τα είχε χαμένα.

Σημειώστε ότι οι ίδιοι στρατιώτες που υποδέχονται τους λιποτάκτες δεν θα δίσταζαν να τους σκοτώσουν, στο μέτωπο του πολέμου.Και όλοι οι πραγματικοί Ναζί έχουν μηδενική ελπίδα οίκτου από τους Ρώσους. Αλλά οι Ναζί είναι μια μικρή μειοψηφία. Οι περισσότεροι (στρατιώτες) είναι απληροφόρητοι, «εγκεφαλοπλυμένοι», ή ζομπιοποιημένοι έστω άνθρωποι, αλλά άνθρωποι που αξίζουν συμπόνιας, μόλις καταθέσουν τα όπλα τους. Κοιτάξτε μόνο την πιο κάτω φωτογραφία:

Χίλιες φορές προτιμώ αυτό, από την ταπείνωση και φυλάκιση ή την συνοπτική εκτέλεση.

Αγώνας Υπεράσπισης Πολιτισμού
Ένα πράγμα μόνο, ακόμη: η Ουκρανία, ειδικά η κάτω από την ναζιστική χούντα Ουκρανία, την οποία εγώ λέω «Μπαντεραστάν», ήτανε πάντα μια ιστορία μίσους. Μίσους πρώτα και κύρια για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, αλλά επίσης μίσους για τους Πολωνούς, για τους Εβραίους και τους Γερμανούς. ΄Ηταν μίσος για την Σοβιετική ΄Ενωση και έπειτα για οτιδήποτε ρωσικό. Και σήμερα, όταν ακούω τις εξωφρενικές φράσεις που εκτοξεύουν οι αντιπροσωπευτικοί πολιτικοί των Ούκι, μου προκαλεί δέος το πόσο ηλίθια και γεμάτη μίσος είναι αυτή η αντιρωσική νοοτροπία.

Κοιτάξτε τα έργα αυτών των εθνικιστών: από το να καίνε αστυνομικούς, στην χρήση προβοκατόρων ελεύθερων σκοπευτών στο Μεϊντάν, στη παραβίαση κάθε μιας υπόσχεσης που έδωσαν ή συμφωνίας που υπόγραψαν, ως τις σφαγές στην Οδησσό και στη Μαριούπολη, στη χρήση βομβών φωσφόρου και βαλλιστικών πυραύλων εναντίον αμάχων… Σε κάθε βήμα του, αυτούς τους έξη μήνες της ύπαρξής του, αυτό το Μπαντεραστάν ήταν αποκρουστικό, αχρείο, αξιοθρήνητο, βάρβαρο, ανέντιμο, διεστραμμένο, υποκριτικό, κακοποιό.

Είναι κρίσιμο να νικήσει η Ρωσία αυτό το ανόσιο βδέλυγμα, όχι μόνο με την δύναμη των όπλων, αλλά επίσης ηθικά, όχι με μεθόδους σαν αυτές των Ούκις.

Στο τέλος- τέλος, είναι μια επιλογή πολιτισμού: ανάμεσα σε μια έμφορτη μίσους ματεριαλιστική ιδεολογία ολικού αμοραλισμού, κόντρα σε ένα Ορθόδοξο Χριστιανικό Πολιτισμό, που θέλει να προσβλέπει κάπου ψηλότερα από την ανταλλακτική σχέση του Ρουβλίου και την χωρίς βίζα είσοδο στην Ε.Ε.

Και πάλι θα χρησιμοποιήσω δύο φωτογραφίες για να σχηματοποιήσω αυτό που θέλω να πω:

Ο αγώνας κατά της αυτοκρατορίας δεν μπορεί να περιορίζεται στενά στο πεδίο του μετώπου. Σηματοδοτεί και την απόρριψη του τρόπου λειτουργίας της, των αξιών της και της συμπεριφοράς της. Δεν μπορούμε να αντισταθούμε σε μιαν αυτοκρατορία της οποίας τους κανόνες και τις αξίες αποδεχόμαστε. ΄Ετσι είναι απαραίτητο για τον καθένα μας είτε να υιοθετήσουμε ένα παλαιό κώδικα συμπεριφοράς ή να αναπτύξουμε έναν καινούριο.

Για τη Ρωσία αυτό σημαίνει την επιστροφή στον Ορθόδοξο Χριστιανικό ή (για το ισλαμικό στοιχείο) τον Ισλαμικό κώδικα τιμής, που περικλείει όχι μόνο ζητήματα προσωπικής ηθικής και ευλάβειας, αλλά επίσης για το πώς αντιμετωπίζεις ένα νικημένο εχθρό και έναν σαστισμένο αδελφό. Σε χριστιανικούς όρους αυτό σημαίνει πως η Ορθοδοξία , η ορθή πίστη, πρέπει να συνοδεύεται και από την Ορθοπραξία ( στα ελληνικά στο κείμενο). Είμαι βέβαιος πως και το Ισλάμ έχει τις ίδιες απαιτήσεις. Για μια χώρα που, στο όχι μακρινό παρελθόν, άσκησε τόσο φριχτή και απάνθρωπη μεταχείριση στους αιχμαλώτους (Γερμανούς μετά τον Β’ Π.Π.), είναι πολύ σημαντική ηθική νίκη να έχει αντικαταστήσει την κουλτούρα της ανταπόδοσης με αυτήν της συμπόνιας.

Αυτά για τώρα και καληνύχτα σας.»

Υστερόγραφο: Κάθε σχολιασμός ή ανάπτυξη είναι εξόφθαλμα περιττή.
Το κείμενο παρουσιάζει παραστατικά και πειστικά το τι διακυβεύεται εκεί στην Ουκρανία: πεδίο τελικής ίσως αναμέτρησης των οπισθοφυλακών ενός -με μόχθο, αίμα και σοφία αιώνων χτισμένου- ανθρωπιστικού πολιτισμού, με τις ορμητικές, τυφλές δυνάμεις μιας απάνθρωπης, ρομποτικής, βαρβαρότητας.