Κάτι
τέτοιο είναι πολιτικό λάθος όταν εμφανίζεται με τη μορφή διακήρυξης,
όπως αυτή που ακολουθεί και που συνετάγη απο τη “Πρωτοβουλία για το Έτος
Κύπρου”.

Το ίδιο πρόβλημα αφορά και τις πολιτικές θέσεις
αρχηγών στο θέμα υπέρ ή κατά της επιστροφής στη δραχμή. Δεν μπορεί
κανένας πολιτικός αρχηγός άσχετα απο το τί ο ίδιος πραγματικά πιστεύει
να παίρνει θέσεις δημόσια υπέρ ή κατά της επιστοφής στη δραχμή. Είναι
και κουτό αλλά και ύποπτο. Τη πράξη της μη έκφρασης σαφούς θέσης τη
θεωρώ τιμιότερη απο το να βγεί αργότερα και να κάνει κωλοτούμπα, αφού η
γνώση και μόνο απο τις αγορές των πεποιθήσεων ενός αρχηγού για κάτι,
πρίν αυτός ανέβει στην εξουσία αποτελεί πηγή κέρδους. Οι αγορές θέλουν
να γνωρίζουν τί πιστεύει ο κάθε αρχηγός πρίν τον στηρίξουν ή όχι.
Υπάρχει
σε αυτό το σημείο ένα πολύ καλό ερώτημα. Πώς ένα κόμμα θα παρουσιάσει
τις θέσεις του για καυτά θέματα όπως αυτά, αφού ο λαός πρέπει να
γνωρίζει τί ο κόσμος πρέπει να ψηφίσει χωρίς όμως να δεσμευθεί για το
μέλλον. Πιστεύω ότι το τιμιότερο είναι να μιλήσει για αυτά τα θέματα
περιφραστικά, με αναλύσεις και με πολλά “άν”.
Σημειώστε ότι ο
λαός δεν γνωριζει τι λέει ο Φάκελος της Κύπρου άρα δεν έχει δεδομένα να
κρίνει αυτό που θα ακούσει για το θέμα Κύπρος, ενώ κανείς δεν γνωρίζει
τί συμβαίνει μέσα στις τράπεζες και την ΕΛΣΤΑΤ. Πώς λοιπόν ένας πολίτης
και γιατί να πιστέψει ένα πολιτικό αρχηγό που στηρίζει οποιαδήποτε άποψη
για τα δύο παραπάνω θέματα; Θα είναι αφελής αν το έκανε ή αν το κάνει.
Πρόσφατα
έγραψα ένα άρθρο με τίτλο “Γιατί οι Τούρκοι δεν εξορύσσουν το φυσικό
τους αέριο σε Μεσόγειο και Αιγαίο”, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Σε αυτό το άρθρο εξηγούνται αρκετοί απο τους λόγους για τους οποίους οι
Τούρκοι δεν εξορύσσουν το φυσικό τους αέριο αλλά και η συμπεριφορά της
Τουρκίας διαχρονικά στο Αιγαίο απέναντι στην Ελλάδα.
Επειδή
αναφέρομαι σε Έλληνες εφοπλιστές στο άρθρο αυτό, πολλά ΜΜΕ που
ενισχύονται απο τα συμφέροντα αυτά αποφεύγουν να το προωθήσουν. Είναι
εγκληματικό λάθος αυτό που κάνουν. Ο λαός πρέπει να ακούει όλες τις
απόψεις, ιδιαίτερα όταν εκφράζονται απο καθηγητές πανεπιστημίου –
γνώστες της τεχνολογίας όπως εγώ, που διαχρονικά με τις θέσεις τους
έχουν αποδείξει ότι δεν τάσσονται με κανένα κόμμα. Έτσι γίνεται στη
δημοκρατία. Θα μου πείτε στην Ελλάδα δεν υπάρχει…
Θέλω σε αυτό
το σημείο να αναφέρω ότι δεν είμαι εναντίον των Ελλήνων εφοπλιστών αλλά
είμαι υπέρ του σωστού. Στην Ιαπωνία διεπίστωσα και για το λόγο αυτό
επιμένω σε αυτό το δρόμο, ότι δηλαδή βγαίνουν περισσότερα χρήματα πάνω
στο σωστό παρά στο λάθος δρόμο, γιατί το κέρδος πολλαπλασιάζεται και
γιατί απο την ανάπτυξη κερδίζουν όλοι.
Οι εφοπλιστές πρέπει να
πληρώνουν φόρους όπως όλοι οι Έλληνες και να αφήσουν αυτές τις αστείες
δικαιολογίες περί επικινδυνότητας των επιχειρήσεών τους και περί
ανταγνωιστικότητας. Δεν είμαστε όλοι αγράμματοι ούτε έχουμε τιμή στην
ηθική μας.
Και αυτοί και άλλοι επιχειρηματίες να σταματήσουν να
επιθυμούν να βγάλουν λεφτά ξαπλωμένοι αλλά κάνοντας επιλογές βάσει
στρατηγικών σχεδίων που μια κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει και να εγγυάται
με συνέπεια και ακρίβεια. Υπάρχουν επενδύσεις που μπορούν να κάνουν και
απο τις οποίες μπορεί να έχουν τεράστια κέρδη, πολύ πειρισσότερα απο
αυτά που έχουν χωρίς να πληρώνουν φόρους.
Οι
εφοπλιστές βάζοντας υπαλλήλους τους σε θέσεις πολιτικών και υπουργών
γλυτώνουν μεν τους φόρους τους αλλά στοιχηματίζουν κατά της χώρας. Το ίδιο αφορά και τους μεγαλοεργολάβους, τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους προμηθευτές…
Δεν
είναι τυχαίο, ότι οι καναλάρχεις υπακούουν τυφλά το τραπεζικο σύστημα.
Δις ευρώ είναι αυτά που χρωστούν και για τα οποία θέλουν ρυθμίσεις
ενόψει εκλογών.
Στην Ελλάδα πρέπει να υπάρχουν νόμοι στην αγορά
που πρέπει να τηρούνται για να υπάρχει εμπιστοσύνη και εξυγίανση της
οικονομίας, για να υπάρχει πολύπλευρη ανάπτυξη. Μην ονειρεύεται κανείς
ανάπτυξη με αγγουράκια και με τουρισμό. Με αυτά μόνο, με επενδύσεις
αρπακόλας, με ξεπούλημα πρωτογενών πηγών, με απουσία νόμων για εξαγωγή
κερδών απο τους “επενδυτές” που φέρνει ο Σαμαράς δεν γίνεται.
Ανάπτυξη
σημαίνει ποιότητα ζωής και αυτή με αυτά που γίνονται με βάση το νόμο
της ζούγκλας που υπάρχει στην Ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει.
Επανερχόμενος
στο θέμα της διακήρυξης της “Πρωτοβουλίας για τη Κύπρο” έχω να πώ ότι
μου κάνει αλγεινή εντύπωση η ευκολία με τη οποία τάσσονται 102 πολίτες
και πολιτευτές υπέρ του σχεδίου Ανάν, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τις
γεωοικονομικές και γεωστρατηγικές παραμέτρους που έθεσα στο άρθρο μου με
τίτλο “Γιατί οι Τούρκοι δεν εξορύσσουν το φυσικό τους αέριο σε Μεσόγειο
και Αιγαίο”.
Ευχάριστη έκπληξη μου προκάλεσε η απόφαση Καμένου
να θέσει εκτός ΑΝΕΛ τον Νίκο Μαρκάτο για το ότι υπέγραψε τη διακήρυξη
της “Πρωτοβουλίας για το Έτος Κύπρου”, γιατί είναι απόλυτα
δικαιολογημένη και γιατί είναι κάτι που θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί
πολιτικά στο μέλλον. Δεν έκανε όμως προβολή αναλυτικά στους λόγους για
τους οποίους το έκανε. Aυτό είναι πολιτικό λάθος. Είχε την ευκαιρία να
διαφωτίσει το λαό αναδεικνύοντας χωρίς φωνές τις απόψεις του. Όποιος
φοβάται να ομιλεί μπορεί να πάει στο σπίτι του ή να αποκτήσει στο κόμμα
του μια πιο τιμητική θέση…
Το ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγαλύτερη δυσκολία να
κάνει κάτι τέτοιο αφού θα δημιουργούσε εσωτερική ρήξη ανάμεσα στις
συνιστώσες του. Πρέπει όμως όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί να θυμούνται ότι
όλα καταγράφονται και η επιστροφή στο ΧΤΕΣ απο γνωστή περιφερειάρχη έχει
καταγραφεί με τη γνωστή δικαιολογία περί στήριξης της αξιοκρατίας. Σε
όλη δηλαδή την Ελλάδα δεν ήταν δυνατόν να βρεθούν νέα κομματικά στελέχη
απο το ΣΥΡΙΖΑ που να αντικαταστήσουν ανθρώπους των εργολάβων που έδεναν
και έλυναν επι χρόνια σε θέσεις κλειδιά; Δεν περνάει αυτό ούτε
εσωκομματικά ούτε στο λαό και πολιτική με εξαιρέσεις δεν πρέπει να
συνεχίζει να γίνεται. Τα πολλά ποτά και οι κοτοσυνάξεις δεν κάνουν καλό
γενικώς.
Όποιος πολιτικός αρχηγός θέλει να μη κατηγορείται ή να
μη κατηγορηθεί στο μέλλο για διαπλοκή πρέπει να βάζει κανονισμούς μέσα
στο κόμμα του ώστε η διαπλοκή να μη βρίσκει χώρο να κινείται αλλά και ο
ίδιος να έχει τρόπους άμυνας.

Η διακήρυξη της “Πρωτοβουλίας για το Έτος Κύπρου”

Τον
Ιούλιο συμπληρώνονται 40 χρόνια από το διπλό έγκλημα στηνΚύπρο, το
πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, με αποτέλεσμα μια τραγωδία, που
ακόμα διαρκεί, με την προσφυγοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων του
νησιού, το δράμα των αγνοουμένων, την κατοχή του 37% του εδάφους της
ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας και την de facto διχοτόμησή της.
Η
πρόσφατη επανέναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών για το Κυπριακό υπό
την αιγίδα του ΟΗΕ, αποτελεί την είσοδο σε μια νέα φάση, ίσως την πιο
κρίσιμη, στις ατελέσφορες μέχρι τώρα προσπάθειες για την επίλυση του
προβλήματος.
Ανησυχούμε για το γεγονός ότι η
κυβέρνηση της Άγκυρας, παρά τις δηλώσεις της, δεν έχει επαρκώς
μετακινηθεί στην κατεύθυνση μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης του
Κυπριακού, ενώ έχει αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις έναντι της ΕΕ στο
πλαίσιο και της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας.
Εμείς,
που υπογράφουμε αυτή την Διακήρυξη, πιστεύουμε ότι είναι η ώρα ανάληψης
πολύμορφων πρωτοβουλιών, κυρίως σε διεθνές επίπεδο, για την ανάδειξη
της ουσίας του Κυπριακού και τη δημιουργία ενός νέου διεθνούς κινήματος
αλληλεγγύης με το λαό της Κύπρου στο σύνολό του, ελληνοκύπριους και
τουρκοκύπριους. Στην κατεύθυνση αυτή, προτείνουμε ένα σύνολο δράσεων και
εκδηλώσεων, υπό τον τίτλο «Έτος Κύπρου 2014».
Θεωρούμε
ότι το «Έτος Κύπρου 2014» μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία και για την
εξαγωγή πολύτιμων διδαγμάτων για τη συνεχιζόμενη Κυπριακή τραγωδία. Να
θυμηθούμε ότι ο ανατραπείς από τους χουντικούς και την ΕΟΚΑ-Β Πρόεδρος
Μακάριος, έλεγε επιστρέφοντας από την αναγκαστική αυτοεξορία του, τον
Δεκέμβρη του 1974: «Τάσεις σωβινιστικαί παρωχημένων εποχών ήοιασδήποτε
φύσεως προκαταλήψεις, ούτε τους Ελληνοκυπρίους ούτε τους Τουρκοκυπρίους
ωφελούν».
Χαιρετίζουμε τις πρωτοβουλίες που
αναλαμβάνονται στην Κύπρο υπέρ της επαναπροσέγγισης των δύο Κοινοτήτων.
Στην κατεύθυνση αυτή, υπογραμμίζουμε τη μεγάλη σημασία των Μέτρων
Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, τα οποία συμβάλλουν στο τελικό σκοπό της
επανένωσης του νησιού, όπως, μεταξύ άλλων, η επιστροφή της περίκλειστης
πόλης της Αμμοχώστου, η διαδικασία της αποστρατιωτικοποίησης της εντός
των τειχών πόλης της Λευκωσίας κ.ά.
Κατά τη γνώμη
μας, το ζητούμενο σήμερα είναι η εξαιρετικά δύσκολη νέα διαπραγμάτευση,
να φθάσει σε συμφωνημένο σχέδιο λύσης από τους ηγέτες των δύο Κοινοτήτων
και ως τέτοιο να τεθεί στην κρίση του Κυπριακού λαού σε χωριστά
δημοψηφίσματα.
Ένα σχέδιο λύσης, δίκαιο και
λειτουργικό, που να οδηγεί στον τερματισμό της Τουρκικής κατοχής, του
εποικισμού και στην επανένωση του νησιού, στο πλαίσιο μιας Διζωνικής,
Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ και το
ευρωπαϊκό κεκτημένο. Που θα κατοχυρώνει μια διεθνή προσωπικότητα, μία
αδιαίρετη κυριαρχία, μία ιθαγένεια, και θα απορρίπτει κάθε ανεδαφική
σκέψη για χωριστά κράτη και συνομοσπονδία ή ένωση μέρους ή του όλου της
Κύπρου με άλλη χώρα. Μια επανενωμένη ομόσπονδη Κύπρος, πιστεύουμε ότι
μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα συνύπαρξης ελληνοκυπρίων και
τουρκοκυπρίων, προς όφελος της κοινής τους ανάπτυξης και της κοινής
ασφάλειας. Να καταστεί η ανεξάρτητη, επανενωμένη Κύπρος, γέφυρα ειρήνης
της Ευρώπης με την πολύπαθη Μ. Ανατολή, σε μια Μεσόγειο, θάλασσα
ειρήνης.
Αθήνα, 11 Ιουλίου 2014

ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ

1. Αθανασίου Νάσος, δημοσιογράφος, βουλευτής
2. Αναστασίου Χρήστος, πρωτοβουλία «Αμμόχωστος η πόλη μας»
3. Ανδρεαδάκη Τασία, πρώην βουλευτής
4. Αναγνωστοπούλου Σία, πανεπιστημιακός
5. Αραβής Λοϊζος, πρ. ΓΓ Παγκόσμιας Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα (ΠΣΕΚΑ)
6. Αρώνης Παναγιώτης, αντιστασιακός, βιβλιοθήκη Εθνικής Αντίστασης
7. Αρβανίτη-Σωτηροπούλου Μαρία, πρόεδρος Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας κατά της Πυρηνικής και Βιοχημικής Απειλής
8. Αρβανίτης Κώστας, δημοσιογράφος
9. Αργυρίδης Νίκος, γραμματεία Ελλαδο-Κυπριακού επιμελητηρίου (ΕΛΚΥΕΠ)
10. Αρσένης Κρίτων, πρώην ευρωβουλευτής
11. Ασκούνης Κώστας, δήμαρχος Καλλιθέας, Πρόεδρος Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ)
12. Αυγερινός Παρασκευάς, πρώην ευρωβουλευτής
13. Αυγερινός Πέτρος, πρέσβης επί τιμή
14. Βαρδινογιάννης Βαρδής, αντιστασιακός, πρόεδρος Ε.Δ.Ι.Α.
15. Βαρεμένος Γιώργος, βουλευτής
16. Βισβίκη Αγγελική, μεταφράστρια
17. Βεργόπουλος Κώστας, πανεπιστημιακός
18. Βλάμης Κώστας, πρόεδρος Συλλόγου Ολυμπίων
19. Βόγλης Γιάννης, ηθοποιός
20. Γαβρίλης Γιώργος, αντιπεριφερειάρχης Αττικής
21. Γιαννακάκη Μαρία, βουλευτής
22. Γούναρης Γιάννης, δικηγόρος, διεθνολόγος
23. Δούρου Ρένα, περιφερειάρχης Αττικής
24. Δρίτσας Θοδωρής, βουλευτής
25. Επιτρόπουλος Μιχάλης, καθηγητής ΠανεπιστημίουPittsburgh
26. Ζαμάνος Στέλιος, αντιστασιακός-πρόεδρος Π.Σ.Α.Ε.Ε.Α.
27. Ζησιάδης Ιωσήφ, πρώην βουλευτής Ελβετίας
28. Θεοδούλου Κακουλλής, γιατρός χειρουργός
29. Θεοφίλου Ανδρέας, ερευνητής ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος»
30. Θεωνάς Γιάννης, πρώην ευρωβουλευτής
31. Θωμόπουλος Γιάννης, τραγουδιστής
32. Ιωακειμίδης Γιώργος, δήμαρχος Νίκαιας-Ρέντη
33. Ιωάννου Λουκάς, υποπτέραρχος ε.α.
34. Καλαμβοκίδης Κώστας, διεθνολόγος
35. Καζαγκάς Ανδρέας, αντιπρόεδρος Ελλαδο-Κυπριακού επιμελητηρίου(ΕΛΚΥΕΠ)
36. Κανελλόπουλος Λάμπρος, πρ. βουλευτής-πρόεδρος ελληνικής επιτροπής UNICEF
37. Καραγκούνης Σταύρος, διεθνολόγος
38. Κασσάρας Σαράντης, συνθέτης
39. Κοντογιάννης Γιώργος, δημοσιογράφος, βουλευτής
40. Κοντόσταυλος Γιώργος, δήμαρχος Καισαριανής
41. Κοππά Μαριλένα, πρώην ευρωβουλευτής
42. Κορδάτος Δημήτρης, θεατρικός συγγραφέας
43. Κούνδουρος Νίκος, σκηνοθέτης
44. Κούλογλου Στέλιος, δημοσιογράφος
45. Κουράκης Τάσος, βουλευτής
46. Κωνσταντόπουλος Νίκος, πρώην πρόεδρος ΣΥΝ
47. Κύρκος Μίλτος, ευρωβουλευτής
48. Κωστάκης Νίκος, αρχιπλοίαρχος Ε.Α.
49. Λαμπράκης Γ. Γρηγόρης, πρόεδρος ιδρύματος «Γρηγόρης Λαμπράκης»
50. Λιάκος Αντώνης, πανεπιστημιακός
51. Λιασσής Γιώργος, ΓΓ Ελλαδο-Κυπριακού επιμελητηρίου (ΕΛΚΥΕΠ)
52. Λοϊζος Λοϊζος, αναπληρωτής πρόεδρος Ομοσπονδίας Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδας (Ο.Κ.Ο.Ε.)
53. Μαυρουδής Νότης, συνθέτης
54. Μαχαίρας Ευάγγελος, επίτιμος πρόεδρος Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης
55. Μάινας Στέλιος, ηθοποιός
56. Μαρκάτος Νίκος, ομ. καθηγητής Ε.Μ.Π., πρ. πρύτανης
57. Μικρούτσικος Θάνος, μουσικοσυνθέτης
58. Μιχαηλίδης Γιώργος, Γ.Γ. Ο.Κ.Ο.Ε.
59. Μουμουλίδης Θέμης, σκηνοθέτης
60. Μουσταφά Μουσταφά, πρώην βουλευτής Ροδόπης
61. Μουσούρης Σωτήρης, πρώην βοηθός γ.γ. Ο.Η.Ε.
62. Μπρεδήμας Αντώνης, πανεπιστημιακός
63. Μπαλτάς Αριστείδης, πανεπιστημιακός, πρόεδρος Ινστιτούτου «Νίκος Πουλαντζάς»
64. Μπαμπάς Στέλιος, δικηγόρος-κοινωνιολόγος
65. Μυλόπουλος Γιάννης, πρώην πρύτανης Α.Π.Θ.
66. Ναθαναήλ Παύλος, πρόεδρος Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
67. Νικηφορίδου Όλια, ελ. επαγγελματίας
68. Νικολάου Χρίστα, δημοσιογράφος
69. Νικολακόπουλος Ηλίας , πανεπιστημιακός
70. Νταλάρα Άννα, παραγωγός συναυλιών, πρώην βουλευτής
71. Ξενογιαννακοπούλου Μαριλίζα, πρώην αναπληρώτρια ΥΠΕΞ
72. Παιονίδου Μελίνα, μουσικός, μαέστρος
73. Παπαδημούλης Δημήτρης, ευρωβουλευτής, αντιπρόεδρος ευρωπαϊκού κοινοβουλίου
74. Παπαγιαννίδης Τάκης, σκηνοθέτης
75. Παπαδόπουλος Αλέκος, πρώην υπουργός
76. Παπαδόπουλος Κώστας, εκδότης
77. Παπαηλιού Θόδωρος, πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου Αρχαίας Ολυμπίας
78. Παπαναγιώτου Κώστας, πρώην υπουργός, πρόεδρος ΚΕΑΔΕΑ
79. Παπαχελά Νέλλη, αντιδήμαρχος Αθηναίων
80. Πολίτου Νανή, συνδικαλίστρια Δ.Ε.Η.
81. Πολυκάρπου Ανδρέας, πρόεδρος Ελλαδο-Κυπριακού επιμελητηρίου (ΕΛΚΥΕΠ)
82. Ρεγκούκος Νίκος, ολυμπιονίκης. Πρ. αντιπρόεδρος ΣΕΓΑΣ
83. Ροδουσάκης Κυριάκος, πρέσβης επί τιμή
84. Ρουπακιώτης Αντώνης, πρώην πρόεδρος Δ.Σ.Α., πρώην υπουργός
85. Σαββάκης Χρίστος, πρ. πρόεδρος Ο.Σ.Π.Α.
86. Σκούρα Δάφνη, ηθοποιός, ιδρυτικό στέλεχος Δ.Ν. Λαμπράκη
87. Σηφουνάκης Νίκος, βουλευτής
88. Σκορίνης Νίκος, μέλος προεδρείου ΓΕ.Σ.Ε.Β.Ε.Ε.
89. Σκουρολιάκος Πάνος, ηθοποιός
90. Σταθόπουλος Μιχάλης, πρ. πρύτανης Πανεπιστημίου Αθηνών
91. Τζαννετάκος Γιάννης, δημοσιογράφος
92. Τζιτζίκου Σοφία, αντιπρόεδρος ελληνικής επιτροπήςUNICEF
93. Τριγάζης Πάνος, πρόεδρος ΠΑ.Δ.Ο.Π. (Παρατηρητηρίου Διεθνών Οργανισμών & Παγκοσμιοποίησης)
94. Τρικούκης Μάκης, συγγραφέας
95. Τσίρης Παναγιώτης, πρώην πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου
96. Χαλκιάς Λάκης, τραγουδιστής
97. Χασιώτης Νίκος, διδάκτωρ φιλοσοφίας πανεπιστημίου Λονδίνου
98. Χατζόπουλος Επαμεινώνδας, Υποναύαρχος ε.α..
99. Χούκλη Μαρία, δημοσιογράφος
100.Χρήστου Παύλος, αντιπτέραρχος Ε.Α
101.Χρυσόγελος Νίκος, πρώην ευρωβουλευτής
102.Χρυσόστομος, Επίσκοπος Δωδώνης

102
πολιτευτές και πολίτες υπέγραψαν τη διακήρυξη στηρίζοντας τις θέσεις
των ΗΠΑ, της Τουρκίας, των Αράβων, της Ρωσίας και των εφοπλιστών.
“Κανείς
για την Ελλάδα” έπρεπε να είναι ο τίτλος αυτής της διακήρυξης. Το γιατί
έχω αυτή την άποψη, το έχω αναλύσει επαρκώς σε προηγούμενο άρθρο μου. 


YΓ. Ο Σαμαράς δεν μπορεί να εκπλήξει κανένα πολιτικά ούτε τα “κεντρικά…” Οσο για εμένα, δεν πουλάω τίποτα.

Zcode