Του Γιώργου Καραμπελιά
Η προσπάθεια του Άρδην και της Ρήξης στο πολιτικό πεδίο έχει έναν
κεντρικό στόχο: Τη συγκρότηση ενός πατριωτικού, κοινωνικού και
δημοκρατικού πόλου στην πολιτική ζωή της χώρας, ενός πόλου που θα θέσει
ως πρωταρχικό του στόχο την αντιμετώπιση της παρακμής του τόπου μας. Για
τουλάχιστον είκοσι χρόνια παλεύουμε για τη δημιουργία αυτού του πόλου
και πιστεύουμε πως στο ιδεολογικό επίπεδο έχουμε επιτύχει σημαντικά
αποτελέσματα.

Στο πολιτικό πεδίο, παράλληλα με τη διεύρυνση των οργανωτικών μας δυνατοτήτων, επειδή δεν διαπνεόμαστε από μια λογική γκρουπούσκουλου, που ταυτίζει την ιδεολογική αντίληψη με την πολιτική πραγματικότητα, φροντίζαμε πάντα, όλα αυτά τα χρόνια, να ενισχύουμε προσπάθειες και κινήσεις που θα μπορούσαν, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, να ανοίξουν τον δρόμο προς τη συγκρότηση ενός τέτοιου πολιτικού πόλου, έστω και αν άμεσα δεν ταυτιζόμασταν μαζί τους και δεν προσχωρούσαμε στα πολιτικά τους σχήματα.

Αυτά τα είκοσι χρόνια στηρίξαμε και πολιτικές απόπειρες εκπορευόμενες από το ΠΑΣΟΚ, και κατ’ εξοχήν το λεγόμενο πατριωτικό (το ΔΗΚΚΙ, παρ’ όλο που δικαίως, όπως απεδείχθη, δεν είχαμε καμία εμπιστοσύνη στον Τσοβόλα, τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, τον Παπαθεμελή και άλλες μικρότερες προσπάθειες). Όταν αυτός ο χώρος εξαντλήθηκε ολοκληρωτικά, ιδιαίτερα στις συνθήκες της κρίσης που άνοιξε το 2010, προσπαθήσαμε να στηρίξουμε εγχειρήματα όπως εκείνα της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη και μάλιστα συμμετείχαμε για ένα διάστημα σ’ αυτό, παρά τους ενδοιασμούς μας. Και αυτό το εγχείρημα, όμως, με αποφασιστική υπαιτιότητα του ιδρυτή του, καταποντίστηκε.

Μπροστά στα εκλογικά διλήμματα, κρίναμε πως ακόμα δεν έχουμε τη δυνατότητα της συγκρότησης ενός πανεθνικού εκλογικού σχήματος, με αξιώσεις ανάλογες με το ιδεολογικό βάθος και βάρος της πρότασής μας, γι’ αυτό επιλέξαμε να στηρίξουμε αντιμνημονιακές δυνάμεις που θεωρούσαμε πως βρίσκονταν πιο κοντά στην πατριωτική συνιστώσα της άποψής μας. Στις εκλογές του 2012 θεωρήσαμε θεμιτή και συμβατή με την αντίληψή μας την υπερψήφιση σχημάτων όπως το ΚΚΕ ή οι ΑΝΕΛ, καθώς και άλλα μικρότερα σχήματα, ή ακόμα, για όσους επέμεναν να στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τους καλούσαμε να υπερψηφίσουν υποψηφίους με σαφή πατριωτικό προσανατολισμό. Το ίδιο κάναμε και στις εκλογές του 2014, επιλέγοντας μάλιστα και υποψηφίους όπως τον Κώστα Ζουράρι στους ΑΝΕΛ, τον Βαγγέλη Πισσία στους Οικολόγους Πράσινους και άλλους φίλους μας σε υπόλοιπα σχήματα, ή ακόμα και τις πατριωτικές δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Π. Καμμένος αγνοεί τις επιλογές των… ψηφοφόρων του

Ιδιαίτερα στη σχέση με τους ΑΝΕΛ, επιμείναμε πως η σταδιακή αποχώρηση των δεξιόστροφων και συντηρητικών δυνάμεων, τόσο από την ηγεσία του (βλέπε και την πρόσφατη αποχώρηση δύο βουλευτών), όσο και κυρίως από την εκλογική του βάση (ένα κομμάτι έφυγε προς τη Χ.Α., ένα άλλο προς τη Ν.Δ. και ένα τρίτο προς τον ΣΥΡΙΖΑ), είχε ως συνέπεια αυτό το κόμμα να μεταβληθεί υ σε ένα πατριωτικό αντιμνημονιακό κόμμα, χωρίς ξεκάθαρη και συγκεκριμένη κοινωνική και πολιτική απεύθυνση. Αυτή μας η ανάλυση επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στις ευρωεκλογές, όπου οι πρώτοι σε σταυρούς υποψήφιοί τους (Μαριάς, Ρωμανιάς, Ζουράρις κ.λπ), δεν είχαν καμία σχέση με τη δεξιά πολιτική προέλευση του ιδρυτή του κόμματος και των περισσότερων στελεχών. Δηλαδή οι ΑΝΕΛ φαίνονταν να βρίσκονται σ’ ένα σταυροδρόμι, ενώ η σημαντική εκλογική τους και πολιτική συρρίκνωση έθετε ακόμα πιο επιτακτικά το ζήτημα της επιλογής κατεύθυνσης, ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Και όμως, ενώ η ιστορία τους έφερε μπροστά σ’ αυτή την ιστορική δυνατότητα, η ηγεσία τους δείχνει ανίκανη να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο. Πέρα από το χαμηλό θεωρητικό της επίπεδο, το οργανωτικό χάος και το σχετικό αλαλούμ, δεν έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει καθαρές πολιτικές επιλογές για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι η δεξιόστροφη και συντηρητική προέλευση ενός μεγάλου αριθμού των εναπομεινάντων βουλευτών του –έτοιμων να βρεθούν σε κάποια νέα «προεδρική πλειοψηφία» για να σώσουν την έδρα τους–, που υποχρεώνει, τον ούτως ή άλλως ισορροπιστή Καμμένο, σε απίθανους ακροβατισμούς.

Αρχικώς, έδειξε πως κατά κάποιον τρόπο έλαβε το μήνυμα των ευρωεκλογών και της απομάκρυνσης των συντηρητικών ψηφοφόρων από το κόμμα του και δηλώνει, στις 3 Ιουνίου του 2014, πως θα πρέπει να στραφεί προς τον «κεντρώο» χώρο και να εγκαταλείψει την ούτως ή άλλως εξαντληθείσα «δεξιά» απεύθυνση. Ωστόσο, την επομένη μέρα, την 4η Ιουνίου 2014, καλύπτει με σκανδαλώδη τρόπο τη χρυσαυγίτικη συμμορία στη Βουλή και το χιτλερικό σόου που πραγματοποίησε. Η κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝΕΛ, αντί να καταγγείλει τη μεταβολή του Κοινοβουλίου σε φασιστικό θηριοτροφείο, αποχώρησε από την ψηφοφορία για την άρση της ασυλίας, κλείνοντας έτσι το μάτι προς τους ψηφοφόρους, αλλά και τα στελέχη της Χ.Α. Αυτό είναι το περιβόητο «κεντρώο» άνοιγμα του προέδρου;

Έτσι, ίσως ο αγαπητός Πάνος μπορεί να κατανοήσει και γιατί το Άρδην αρνήθηκε να συμπαραταχθεί μαζί του στις ευρωεκλογές, διότι δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στη σταθερότητά των κατευθύνσεών του, ούτε βέβαια ήταν διατεθειμένο να ταυτιστεί με τον Καπερνάρο ή την Ιατρίδου.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η τάση προς την αποσύνθεση θα επιταχυνθεί παρ’ όλα τα πιθανά νέα ανόιγματα που θα δούμε στη συνέχεια, είτε προς τον Πολύδωρα και τον Νικολόπουλο, είτε προς άλλους επίσης αναξιόπιστους και “ακατανόμαστους¨ συνομιλητές.

«Στη σφενδόνη»

Δυστυχώς, ο Πάνος Καμμένος έρχεται για άλλη μια φορά να αποδείξει αυτό που επαναλαμβάνουμε μονότονα τα τελευταία χρόνια, μετά την εμπειρία της Σπίθας: Δεν υπάρχουν στο πολιτικό σύστημα και στο σύστημα των «προσωπικοτήτων» αξιόπιστες δυνάμεις με τις οποίες θα μπορούσε κανείς να συμπορευτεί σε σταθερή βάση. Το αίτημα της οικοδόμησης ενός αυθεντικά τρίτου πόλου στην ελληνική πολιτική ζωή παραμένει ζητούμενο και μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο από την ανάδειξη και την επιμονή στην ανάδειξη νέων σοβαρών και αξιόπιστων δυνάμεων, που θα βγουν από τους «Ανωνύμους» της κοινωνίας. Καθόλου τυχαία εξάλλου, ένα σχήμα που, έστω ψευδώς και προσχηματικά εμφανίστηκε ως εκτός συστήματος, όπως το ΠΟΤΑΜΙ, κατόρθωσε να εξαπατήσει αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες…

Κατά συνέπεια, λοιπόν, πρέπει να συνεχίσουμε στην κατεύθυνση που πήραμε και στη διάρκεια των αυτοδιοικητικών εκλογών, με επιτυχημένα αυτοδιοικητικά σχήματα σε ορισμένες πόλεις και την παρέμβαση αρκετών φίλων μας σε πολλά ακόμα σχήματα σε όλη την Ελλάδα, με την επιμονή στη συμμετοχή σε κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες, για την καταγγελία της νέας γερμανικής κατοχής και την αντιμετώπιση του νεοθωμανισμού. Θα πρέπει να συνεχίσουμε στη διαμόρφωση και διευκρίνιση μιας στρατηγικής για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για την πολιτιστική της αναγέννηση και τη σωτηρία του απειλούμενου περιβάλλοντος και των ακτών μας.

Όλα αυτά, συνδεδεμένα με τις πρωτοπόρες ιδεολογικές μας επεξεργασίες, αποτελούν την απαραίτητη προϋπόθεση για να πιάσει κάποτε –και όχι πολύ μακριά, πιστεύουμε– η μαγιά ενός εγχειρήματος που για δεκαετίες προετοιμάζουμε με αταλάντευτη πίστη και σταθερότητα. Δυστυχώς, πολλές φορές δοκιμάσαμε «να κόψουμε δρόμο» στηρίζοντας κάποιες, έστω ανολοκλήρωτες απόπειρες. Απεδείχθη πως, μπροστά στην παρακμή, δεν μπορούν να υπάρχουν ημίμετρα και μισόλογα: ή ολική επαναφορά, του λαού, των εργαζόμενων, του έθνους μας, ή τίποτα.

 

Πηγή