Σάββας Καλεντερίδης
Το έχουμε ξαναγράψει από αυτήν εδώ τη στήλη ότι οι κρίσεις γεννούν ευκαιρίες και ότι η προϊούσα οικονομική κρίση στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει μια μοναδική ευκαιρία να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα και να ξαναχτίσουμε μια εντελώς καινούργια χώρα, πάνω στα ερείπια της κατεστραμμένης Ελλάδας που ξέραμε.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι -ή, πιο σωστά, ήταν, γιατί το τρένο της επανίδρυσης έχει διανύσει μεγάλη απόσταση από τη στάση που περιμένουμε εν ραστώνη εμείς οι Ελληνες- πρώτα πρώτα ο εντοπισμός και στη συνέχεια η γενναία και ειλικρινής παραδοχή των λαθών και των εγκλημάτων που έγιναν κυρίως από τους πολιτικούς, τους οικονομικούς και τους «πνευματικούς» παράγοντες τις τελευταίες δεκαετίες. Χωρίς αυτές τις δύο προϋποθέσεις η κατάσταση στην πατρίδα μας, αντί να βελτιωθεί, θα χειροτερεύει και δυστυχώς τη φορά αυτή θα γίνουμε θεατές της λεηλασίας του εθνικού πλούτου.Αντιλαμβάνεται κανείς ότι εν μέσω καταιγίδας αυτό που προέχει είναι η διαχείριση της κρίσης και στη συνέχεια η σύλληψη και η συγκρότηση ενός σχεδίου, στην προκειμένη περίπτωση ανασυγκρότησης της χώρας. Κατά τα φαινόμενα, το σοβαρό κομμάτι της κρίσης έχει περάσει και είναι ανάγκη η χώρα να αποκτήσει ένα τέτοιο σχέδιο, γιατί οι -στην καλύτερη περίπτωση- αλλοπρόσαλλες κινήσεις της κυβέρνησης γύρω από το τεράστιο ζήτημα της αξιοποίησης της εθνικής δημόσιας περιουσίας δείχνουν ότι σχέδιο δεν υπάρχει.
Τουναντίον, υπάρχουν υπουργοί και λοιποί επιτήδειοι στα ανώτατα κλιμάκια της κυβέρνησης που άλλοτε παζαρεύουν με ξένους το ξεπούλημα φιλέτων της ελληνικής γης και άλλοτε απαιτούν απίστευτα ποσά κάτω από το τραπέζι για να βάλουν την υπογραφή τους, για παράδειγμα, στην πώληση ενός νησιού!
Τελευταίο παράδειγμα το νομοσχέδιο για τις παραλίες, που αποσύρθηκε, και το μπες βγες τριών «φιλέτων» της αττικής γης, και συγκεκριμένα του παραλιακού μετώπου, τα οποία τη μια μέρα μπήκαν και την άλλη βγήκαν από τον κατάλογο του ΤΑΙΠΕΔ, που έχει οριστεί ως ο αρμόδιος φορέας για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, η θέση μας είναι ότι η δημόσια έκταση θα πρέπει τάχιστα να καταγραφεί και να διασφαλιστεί η κυριότητά της από το ελληνικό κράτος -αλήθεια, πλήρωσε κανείς για τη λεηλασία που έγινε στο Εθνικό Κτηματολόγιο και τα τεράστια διαφυγόντα κέρδη της Πολιτείας;-, αφού η παρούσα κατάσταση ωφελεί μόνο τους επιτήδειους, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την παντελή απουσία του κράτους και τον νόμο περί χρησικτησίας, ιδιοποιούνται εκτάσεις ανεκτίμητης αξίας. Είναι και αυτό ένα είδος λεηλασίας, με βαρύτατες πολιτικές ευθύνες.
Ασφαλώς και μέρος της καταγεγραμμένης περιουσίας θα πρέπει να παραχωρηθεί, πάντα με βάση το εθνικό σχέδιο επανίδρυσης και ανάπτυξης της χώρας, σε ελληνικά και ξένα ιδιωτικά κεφάλαια, με σαφείς όρους όμως που θα οδηγήσουν στην πραγματική ανάπτυξη, με δημιουργία θέσεων εργασίας και ταυτόχρονη ανάδειξη του κάλλους της χώρας με την ανάλογη προστασία του περιβάλλοντος.

Και μια που μιλάμε για επανίδρυση και ανασυγκρότηση, η έκταση του Ελληνικού, που παραχωρείται με όρους αδιαφάνειας και πρωτοφανούς λεηλασίας σε ιδιωτικά συμφέροντα αντί πινακίου φακής, είναι -ήταν- ουσιαστικά η τελευταία ευκαιρία για να αποκτήσει η Ελλάδα σοβαρό και αποτελεσματικό κράτος.
Στο Ελληνικό κάποιος πολιτικός με όραμα για την πατρίδα και όχι για την πάρτη του θα έπρεπε να έχει οραματιστεί τη δημιουργία του Εθνικού Πάρκου Διοίκησης της Ελλάδος, μέσα στο οποίο θα έπρεπε να χτιστούν τα κτίρια της προεδρίας της κυβέρνησης και 14-15 υπουργείων, που θα είχαν οριστεί με αυστηρότητα, ώστε να πάψει πια αυτή η κωμωδία της φυσαρμόνικας των 50 και πλέον θέσεων υπουργών και υφυπουργών και των υπουργείων που ιδρύονται, συγχωνεύονται και αλλάζουν ονόματα κάθε τρεις και λίγο.
Ετσι, αντί να χαρίζουμε χρυσοφόρα δημόσια γη σε ανθρώπους και συμφέροντα που ήδη χρωστούν πολλά στην πατρίδα -όρα σκάνδαλο The Mall στο Μαρούσι- θα βάζαμε τέλος στα διάφορα… κοτέτσια που στεγάζουν υπηρεσίες υπουργείων, θα εξοικονομούσαμε τεράστια ποσά από ενοίκια που καταβάλλουν διάφορα υπουργεία, θα συμβάλλαμε στην αποσυμφόρηση του κέντρου της Αθήνας και, το κυριότερο, θα χτίζαμε από την αρχή το ελληνικό κράτος, δίνοντάς του την αίγλη και την υπερηφάνεια που του αξίζει και μας αξίζει, ως ένδοξο ελληνικό έθνος.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό να κλείναμε το άρθρο μας με μια μικρή αγγελία: Ζητούνται επειγόντως Ελληνες πατριώτες πολιτικοί με όραμα για την Ελλάδα…

 Δημοσιεύθηκε στην “κυριακάτικη δημοκρατία“