Φαήλος Κρανιδιώτης
Στις διάφορες τηλεοπτικές συζητήσεις μόνο μια φορά αισθάνθηκα
ότι ήρθα σε δύσκολη θέση. Δεν είχα απέναντί μου κανέναν τεμπέλη
ψευτοαριστερό, που μου έλεγε τα ψυχεδελικά και ασυνάρτητα που λένε
μερικοί για τη χώρα και τα προβλήματά της κι είναι συνήθως σαν να κλέβω
εκκλησία. Ηταν στον ΣΚΑΪ, όταν βγήκαν ζωντανά οι καθαρίστριες του
υπουργείου Οικονομικών.

Βρέθηκα να λέω αμήχανα «ελπίζω να βρεθεί λύση»
και τέτοιες ανοησίες. Γιατί όταν ο άλλος είναι στον δρόμο, αφού έκανε
την πιο ταπεινή δουλειά και τον φτύνουν, ανοησίες είναι τα ευχολόγια.
Δεν ήταν μόνο ότι τότε δεν γνώριζα το ζήτημα κι αιφνιδιάστηκα. Υπάρχει
μια μικρή λεπτομέρεια που με έκανε να νιώσω ντροπή. Την είπα, αλλά η
δικαίως ωρυόμενη εκπρόσωπος των γυναικών αυτών μάλλον ούτε καν την
άκουσε, ενόσω παραβίαζε ανοιχτές πόρτες στην κοινή λογική αλλά και στα
δικά μου συναισθήματα, ενώ εκπροσωπούσα στην κουβέντα τη Ν.Δ. Η γιαγιά
μου απ’ τον πατέρα μου ξενόπλενε σε σπίτια για να επιβιώσει με τα
τέσσερα ορφανά παιδιά της. Η μια αδερφή του πατέρα μου, υπερήλικας
συνταξιούχος πια, δούλεψε κι αυτή όλη της τη ζωή καθαρίζοντας σπίτια.
Καθαρίστριες, με λίγα λόγια. Κι όχι στην ασφάλεια του Δημοσίου, αλλά
στην ωραία ζούγκλα του «ιδιωτικού τομέα». Δεν υπάρχει, όμως, καμιά
σημαντική διαφορά ανάμεσά τους και στις γυναίκες που είδα προχθές να
απομακρύνονται με σπρωξιές και κεφαλοκλειδώματα από την Αστυνομία.
Σκούπα, σφουγγαρόπανο και αμοιβή Κινέζου κούλη.

Δεν γνωρίζω ποιο είναι το «δημοσιονομικό όφελος» από την απόλυσή
τους. Γνωρίζω ότι ένας ημέτερος αντιπρόεδρος της Βουλής έχει διορίσει
εκεί το μισό του σόι, με αμοιβές πολύ μεγαλύτερες από των γυναικών που
καθαρίζουν τουαλέτες και σφουγγαρίζουν τους διαδρόμους απ’ όπου περνούν
τα διορισμένα σόγια δεξιών κι αριστερών, όταν καταδέχονται να πάνε στις
Εφορίες. Γνωρίζω πως η Βουλή έχει πολύ περισσότερους υπαλλήλους από την
Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας, που έχει 80.000.000 πληθυσμό. Γνωρίζω
ότι στρατιές αμειβόμενων συμβούλων εργοδοτούνται από υπουργεία και
οργανισμούς. Θυμάμαι δε, διορθώστε με αν κάνω λάθος, και τη Βουλή να
ψηφίζει απαλλαγή των βουλευτών από τα διόδια!

Οταν, λοιπόν, στα ψηλά δώματα δεν νιώσανε και κάνα φοβερό πόνο
από περικοπές σε μισθούς και θέσεις εργασίας ημετέρων, πόσο δίκαιο είναι
και τι είδους παράδειγμα ηγεσίας να εξαθλιώνεις τους πλέον ταπεινούς;
Αλλά,
αν θέλετε, να το δούμε και ψυχρά, «επικοινωνιακά». Πόσο παραγωγικό
είναι ως ηθικό παράδειγμα και ως εικόνα για την κυβέρνηση αυτό που
βλέπουμε να συμβαίνει με τις καθαρίστριες, όταν μάλιστα έχουν, μέχρι
τώρα τουλάχιστον, δικαιωθεί δικαστικά; Θα μας τραβήξει το αυτί η τρόικα;
Φοβόμαστε ότι θα αποτελέσει προηγούμενο για άλλη κατηγορία;

Το ότι η γιαγιά μου και η θεία μου κάνανε την ίδια δουλειά, το
ότι το είπα, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι ούτε μπορεί να δικαιολογήσει
τη μη εκτέλεση του καθήκοντός μου απέναντι στους ανθρώπους της τάξης
μου. Γιατί ως φιλελεύθερος και μαχητικός πατριώτης πιστεύω στην ενότητα
της κοινωνίας, όμως πρώτον, αυτό δεν σημαίνει πως οι τάξεις δεν
υπάρχουν, και δεύτερον, η ενότητα αυτή πρέπει να βασίζεται στην
κοινωνική δικαιοσύνη και πρόνοια κι όχι στην καταστολή και στον
κοινωνικό δαρβινισμό. Το «όποιοι μπορούν ας επιβιώσουν» δεν είναι
φιλελεύθερη πολιτική κι είναι, το λέω χωρίς υπερβολή, αντιπατριωτική,
όταν αδικεί τους πλέον αδύναμους μέσα στο έθνος.
Λοιπόν, απλές και
καθαρές κουβέντες. Δεν ξέρω αν είναι ή γίνανε συριζαίες. Δεκάρα δεν
δίνω. Ανθρωποι είναι και δη αδικούμενοι. Το καθήκον μου απέναντι σε
αυτές τις γυναίκες και σε ό,τι θεωρώ δίκαιο κι επωφελές επιβάλλει μια
ξεκάθαρη θέση, που δεν μπορεί να είναι το «κι εγώ από προλετάριους
κατάγομαι, αλλά νίπτω τας χείρας μου και σας εύχομαι υγεία και καλή
τύχη».

Με μια άμεση, λοιπόν, πρωτοβουλία από την κορυφή της ηγεσίας, να
παύσει το Δημόσιο να αντιδικεί με αυτές τις γυναίκες. Να αποδεχτεί τη
δικαστική απόφαση και την επιστροφή στις εργασίες τους. Και το κονδύλιο
που θα λείψει από το ταμείο, άμα θα μας «μαλώσουν» οι δανειστές, να
αντικατασταθεί με ισοδύναμο, κόβοντας το αντίστοιχο ποσό από τους
μισθούς βουλευτών, υπουργών κι υφυπουργών, περιορίζοντας θέσεις
ημετέρων, «επιστημονικών συμβούλων» και λοιπών συγγενών. Από τον
πρωθυπουργό έως τον τελευταίο βουλευτή ας κόψουν όλοι ένα τετρακοσάρι
από τον μισθό τους και ας το δώσουν σε αυτές που ζουν με τη σκούπα και
το ξεσκονόπανο.
Ενα ωραίο παράδειγμα ηγεσίας, μια μικρή προσφορά των
πατέρων του έθνους και της διακομματικής γραφειοκρατίας σε λίγες
εκατοντάδες εργαζόμενες της κατώτερης κλίμακας, πιο κάτω δεν έχει, και
στις οικογένειές τους. Απλά πράγματα. Ας τελειώσει τώρα αυτή η ντροπή.
Υπάρχουν άλλοι, ισχυροί και κραταιοί, για να επιδείξει το κράτος τη
δύναμή του. Εδώ, ας σκύψει και τείνει το χέρι. Δεν είναι φιλανθρωπία.
Είναι καθήκον.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
  *δικηγόρος
 δημοκρατία