«Ακόμη τούτην άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι, ραγιάδες, ραγιάδες,
ως που να ‘ρθεί ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέριμ Μωριά και Ρούμελη».
Ό,τι και να λέμε, το φιλορωσικό αίσθημα στην Ελλάδα παραμένει πολύ
ισχυρό. Κάτι η Ορθοδοξία, κάτι η ανάμνηση της Σοβιετικής Ένωσης, κάτι η
αίσθηση ότι πρέπει να υπάρξει κάποιο αντίβαρο στην αμερικάνικη
παντοκρατορία, η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει πολύ ευνοϊκά τη Ρωσία.
Αυτή η συμπάθεια προς της Ρωσία έχει φτάσει πολλές φορές να πάρει τη
μορφή της αφελούς ελπίδας ότι η Ρωσία είναι ο «λευκός ιππότης» που θα
‘ρθει να σώσει την Ελλαδίτσα από τα βάσανά της.

Η πραγματικότητα βέβαια
είναι ότι η Ρωσία ως (καπιταλιστικό) κράτος ασκεί εξωτερική πολιτική
βάσει των συμφερόντων της και όχι βάσει συναισθημάτων και συμπαθειών.
Όπως και τον… 18ο αιώνα, δεν θα εμφανιστεί κανένα μοσχοβίτικο σεφέρι.
Ωστόσο, είναι άλλο πράγμα να μην έχει κανείς αυταπάτες και άλλο να
κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα, αφήνοντας ανεκμετάλλευτες τις
ευκαιρίες που του παρουσιάζονται. Η Ρωσία του Πούτιν έχει αφήσει πολύ
πίσω της τα μαύρα χρόνια του Γιέλτσιν κι έχει αναδυθεί σε παγκόσμια
δύναμη. Η ισχύς της εδράζεται στη δυναμική οικονομία της και τις
τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές της, στην αναγεννημένη στρατιωτική
δυνατότητά της, στην τεράστια έκταση και τον πληθυσμός της, στη
συμμετοχή της στην παρουσία της σου Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η Ρωσία
είναι μεγάλος παίχτης στην παγκόσμια σκακιέρα. Κατά συνέπεια, τα
περιθώρια για πολιτική και οικονομική συνεργασία μαζί της είναι πολύ
μεγάλα.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση Σαμαρά όχι μόνο δεν αξιοποιεί αυτά τα περιθώρια
πολιτικής και οικονομικής συνεργασίας Ελλάδας-Ρωσίας, αλλά στοιχίζεται
πλήρως πίσω από τις άφρονες επιλογές της ΕΕ και (πολύ περισσότερο) των
ΗΠΑ. Με αφορμή την ουκρανική κρίση, επιχειρείται η αναδημιουργία (ως
φάρσα πια) του ψυχροπολεμικού κλίματος. Η δαιμονοποίηση της Ρωσίας
φτάνει πλέον στο σημείο να αποδοκιμάζονται οι.. τραγουδιστές της στη
Eurovision. Η δε ακροδεξιά κυβέρνηση του Κιέβου (που πατρονάρει τους
ναζί του Δεξιού Τομέα) παρουσιάζεται ως το προπύργιο των αξιών του
Διαφωτισμού απέναντι στον ανατολίτικο επεκτατισμό. Πρόκειται για μια
πολιτική επικίνδυνη (αφού οξύνει την ήδη πολύ μεγάλη ένταση) και
ανεδαφική (αφού δεν μπορεί να υλοποιηθεί, όπως δείχνουν και οι εξελίξεις
στην Ανατολική Ουκρανία).  Πολιτική την οποία υιοθετεί πλήρως η
κυβέρνηση Σαμαρά μέσω του ΥΠΕΞ Βαγγέλη Βενιζέλου.

Με την παρουσία του στη Μόσχα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας 
έδειξε τις κατευθύνσεις μιας εναλλακτικής εξωτερικής πολιτικής. Μακριά
από αφέλειες και ιδεοληπτικούς ρομαντισμούς, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει την
αναβάθμιση των σχέσεων με τη Ρωσία, μέσα στο αναδυόμενο πλαίσιο ενός
πολυπολικού κόσμου. Με τον πιο καθαρό τρόπο, ο Τσίπρας στηλίτευσε τη
δαιμονοποίηση της Ρωσίας, επιμένοντας ταυτόχρονα στον πλήρη σεβασμό του
Διεθνούς Δικαίου. Στην Ουκρανία είναι μονόδρομος η πολιτική λύση μετά
από διαπραγματεύσεις που θα συμπεριλάβουν και τις Ανατολικές Επαρχίες
της. Γενικά μιλώντας, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη και σταθερότητα στην
Ευρώπη χωρίς τη Ρωσία.

Το ταξίδι του Τσίπρα στη Μόσχα έδειξε ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει τη
δικιά της φωνή στον κόσμο. Μια φωνή υπέρ της ειρήνης, της δημοκρατίας
και της διεθνούς συνεργασίας.

– See more at: http://left.gr/news/o-tsipras-sti-mosha#sthash.QGrcMAWY.dpuf

Αλέξης Τσίπρας στη Μόσχα: Υποτελείς κυβερνήσεις θέλει η Ε.Ε. σε Ελλάδα και Ουκρανία

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία βρέθηκαν στο επίκεντρο των σημερινών επαφών
της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ στη Μόσχα, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα.
“Η ευρωπαϊκή ηγεσία,δυστυχώς, θέλει κυβερνήσεις και στην Ουκρανία και
στην Ελλάδα, υποτελείς”, τόνισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις
συναντήσεις του σήμερα με εκπροσώπους της ρωσικής κυβέρνησης.