Του Κώστα Βενιζέλου
Εκατομμύρια ευρώ, δολάρια, λίρες «έρχονται» με βάση τις εξαγγελίες, που συστηματικά γίνονται μια με δυο φορές την εβδομάδα. Μετά την ισοπέδωση της οικονομίας, επιχειρείται η διαμόρφωση μιας εικόνας πως «ναι μεν έχουν γονατίσει με τις αποφάσεις τους τη χώρα», αλλά τώρα θα…βοηθήσουν.

Και επειδή «είμαστε καλά παιδιά» (εκπαιδεύτηκαν στο Κυπριακό οι εκάστοτε διαχειριστές), άρχισαν αυτοί που επέλεξαν να κάνουν μια χώρα πειραματόζωο, να θέλουν να δώσουν κάποιες υποσχέσεις. Τσάμπα χρήματα δεν δίνονται.
Επενδύσεις για να γίνουν θέλουν να στέκεται η οικονομία στα πόδια της και όχι να σέρνεται. Γι αυτό και θα πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι όταν ακούμε πως, για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, θα κάνει επενδύσεις «τα επόμενα πέντε χρόνια».

Η πραγματική οικονομία χρειάζεται εμβολιασμούς με κινήσεις που δημιουργούν δυναμική και κινητικότητα. Για να μπορέσουν να έχουν απόδοση οι εξαγγελίες, θα πρέπει να παραχθεί αποτέλεσμα. Να υπάρξουν πέραν από τις ανακοινώσεις και δείγματα γραφής.

Δυστυχώς, τα μεγάλα παθήματα από τις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ, του Μαρτίου 2013, δεν έγιναν μαθήματα. Γιατί τα επικοινωνιακά έχουν περισσότερη σημασία. Γι αυτό και χάνεται, αγνοείται η ουσία. Και η ουσία είναι αυτή που βιώνουν οι πολίτες καθημερινά και όχι αυτά που λέγονται μπροστά τις κάμερες, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν έχουν αντίκρισμα.

Σε αυτή τη χώρα, όλες οι επιλογές είναι αδιέξοδες. Επιλέγονται μονόδρομοι, που δεν βγάζουν πουθενά. Συζητούμε, για παράδειγμα, στο Κυπριακό για τέσσερις δεκαετίες, γνωρίζοντας πως δεν μπορεί να συμφωνηθεί και προπαντός δεν εφαρμόζεται.
Το ίδιο και στην οικονομία. Μία είναι και εδώ η συνταγή. Της προσαρμογής στις υποδείξεις και η μανία για την ανάδειξη του «πιο καλού του μαθητή». Με τη διαφορά πως εδώ πρόκειται για πρακτικές του «γιες μαν». Η συνταγή, είναι πιστή εφαρμογή του Μνημονίου, έστω κι εάν οι δυνατότητες η οικονομία να ανακάμψει με τέτοιες φόρμουλες είναι ανύπαρκτες.

Στην Κύπρο, υπάρχει ένας θίασος φοβικοτροϊκανών, στον οποίον χωράνε σχεδόν όλοι. Αναλόγως ποιος είναι κυβέρνηση γίνεται και η κατανομή των ρόλων. Κι αυτό έχει να κάνει με φοβικά σύνδρομα, τα οποία τους κυνηγούν παντού και σε όλα τα μεγάλα ή μικρά ζητήματα.

Ευρωλιγούρηδες και ευρωσκεπτικιστές έχουν «κοινό τόπο», καθώς χαρακτηρίζονται από την προσέγγιση του απόλυτου. Αμφότερες οι προσεγγίσεις είναι αιχμάλωτες ενός επαρχιωτισμού, μιας ανεπαρκέστατης πολιτικής ελίτ. Ένας επαρχιωτισμός, που δημιουργεί σύνδρομα υποτέλειας.

Βρισκόμαστε μπροστά σε νέα δεδομένα στην Ε.Ε., τα οποία μας επηρεάζουν δραματικά. Η νέα ηγεμονική ομάδα που καθορίζει το παιχνίδι στην Ε.Ε. ουσιαστικά εξουδετερώνει το ενοποιητικό εγχείρημα, δημιουργεί υποτελείς χώρες, ακυρώνει την εθνική κυριαρχία, διαβρώνει κοινωνίες και υπονομεύει το βιοτικό επίπεδο. Η ιδεοληπτική εμμονή στις πολιτικές της λιτότητας, δεν είναι προσωρινές αλλά αφορά την εφαρμογή μιας πολιτικής μακράς πνοής, που δοκιμάζεται στον ευρωπαϊκό νότο. Μέχρι αυτό να γίνει συνείδηση, θα διαφημίζονται επενδύσεις, που ενδεχομένως να γίνουν, όταν η χώρα πιάσει ( περισσότερο) πάτο.

  http://www.philenews.com, http://www.mignatiou.com