Αν κάναμε μια ερώτηση στους αγαπητούς αναγνώστες μας και ειδικά σε όσους προέρχονται από τον Πειραιά και τους λέγαμε: «Ποιος είναι ο πιο αποτυχημένος υπουργός;», ποιον άραγε θα επέλεγαν;
Αν και υπάρχουν αρκετοί στη λίστα, μακράν ο πιο αποτυχημένος στο αντικείμενό του είναι ο υπουργός Παιδείας, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος. Τι να πρωτοθυμηθούμε από τη θητεία του στο κρίσιμο αυτό υπουργείο; Τη διαχείριση της κρίσης στα πανεπιστήμια; Που επί μήνες έγινε το απόλυτο μπάχαλο και η σχολική χρονιά είναι μια παρωδία; Το ότι επί μήνες έκαναν απεργίες οι διοικητικοί αλλά ο Αρβανιτόπουλος δεν τους έκοβε τον μισθό δήθεν γιατί δεν μπορούσε να παρέμβει στο αυτοδιοίκητο;
Μήπως για τους χειρισμούς του στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στα σχολεία; Που τα δημοτικά μετατράπηκαν σε πάρκινγκ παιδιών; Που δεν υπάρχουν ακόμη και σήμερα δάσκαλοι και καθηγητές; Που είναι δραματική η κατάσταση σε ότι αφορά την τάξη και την ασφάλεια καθώς έφυγαν οι σχολικοί φύλακες και πλέον φυλάνε… καραούλι οι γονείς;
Να μιλήσουμε για τη διαχείριση των προβλημάτων των εκπαιδευτικών; Για την αξιολόγηση που γίνεται στο πόδι και στου κασίδη το κεφάλι; Που κανείς δεν ξέρει ποιος θα αξιολογήσει ποιον αλλά όλα γίνονται για τα μάτια του κόσμου προκειμένου να έρθουν απολύσεις χωρίς διακρίσεις; Και που όλα αυτά ο κ. Αρβανιτόπουλος τα θυμήθηκε πριν τις εκλογές με αποτέλεσμα 180.000 εκπαιδευτικοί να είναι στα κάγκελα κατά της κυβέρνησης;
Κι όμως, για κάποιον περίεργο λόγο ο κ. Αρβανιτόπουλος μένει στη θέση του, είναι δηλαδή υπουργός, παίζει τα παιχνίδια του, έχει υψηλή προβολή και βρίσκεται σ’ αυτήν την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας αν και παντελώς αποτυχημένος. Αλλά ας πούμε ότι η αποτυχία είναι μέσα στη ζωή. Εχουν και οι πολιτικοί τις… κακές τους στιγμές, αν και είναι άτοπο να είναι όλη η καριέρα σου στρωμένη με αποτυχίες.
Ο κ. Αρβανιτόπουλος δυστυχώς είναι πρωταγωνιστής της πιο επικίνδυνης στιγμής για τη Νέα Δημοκρατία. Βασικός στέλεχος του κόμματος κι όμως υπονομεύει ανοικτά την παράταξή του. Τουλάχιστον ο Νικήτας Κακλαμάνης είχε το θάρρος να βγει και να μιλήσει ανοικτά και να διαγραφεί φυσικά. Ο υπουργός Παιδείας γιατί παίζει παρασκηνιακά παιχνίδια με τη διαπλοκή στο λιμάνι; Αξίζει τον κόπο άραγε η θεσούλα στη Βουλή; Είναι δυνατόν η πολιτική επιβίωση να στηρίζεται στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό;
Τον είδαμε προεκλογικά να αγκαλιάζεται με τον κ. Μώραλη και τον κ. Μαρινάκη αγνοώντας τον Β. Μιχαλολιάκο ή τουλάχιστον ας επέλεγε το fair play. Μάθαμε ότι μέσα από το υπουργείο Παιδείας στέλνονταν προσκλήσεις για το πάρτι του κ. Μαρινάκη. Κατέβηκε στο λιμάνι για να φωτογραφηθεί με τον εφοπλιστή και τον Κόκκαλη. Γιατί άραγε; Για να πετύχει την στήριξή τους όταν ξαναέρθουν οι εθνικές εκλογές; Τι περιμένει άραγε ο κ. Καθηγητής; Να τον ψηφίσει η Θύρα 7 για να επανεκλεγεί στο κοινοβούλιο;
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά τα παιχνίδια υπονομεύει και το ίδιο του το κόμμα. Λίγα 24ωρα πριν τις εκλογές δίνει στη εφημερίδα Νέα όλο το σχέδιο για τα λουκέτα που θα μπουν στα πανεπιστήμια με τη νέα χρονιά. Λαϊκό ανάγνωσμα στην επαρχία, το διαβάζει ο κόσμος και βρίζει τον Σαμαρά, την κυβέρνηση, το υπουργείο Παιδείας. Κι έτσι πάει να ψηφίσει. Τι πιστεύετε ότι θα ψηφίσει;
Με υπογραφή Αρβανιτόπουλου η ΝΔ πάει να αυτοκτονήσει στον Πειραιά.Μέχρι πότε δηλαδή θα πρέπει να τον ανεχόμαστε όλοι; Μέχρι πότε θα τον ανέχεται το πολιτικό σύστημα; Άλλωστε, έχει ήδη μια θέση στην… καρδιά του Βαγγέλη Μαρινάκη, ας πάει να την διεκδικήσει.