ΣουλεΪμάν Σαμπιχά

Αρχικά ήθελα να μην ασχοληθώ, αλλά… το ποτήρι ξεχείλισε, όταν διάβασα και το εξοργιστικό πρόσφατο άρθρο του Δημήτρη Χριστόπουλου κατά της Σουλεϊμάν Σαμπιχά, γεμάτο αχυρένια επιχειρήματα, βαρύγδουπες ανοησίες και άλλα λάθη. Σαν συνέπεια, τον έψαξα λιγάκι και βρήκα αρκετά για δαύτον. Επίσης με ενόχλησε και η προβολή του (σε ορισμένα site) μέσα από μία τιμητική ιδιότητα ψευδή, ή τουλάχιστον φουσκωμένη:

• [fact]: –Ουδέποτε ήταν, ο Δημήτρης Χριστόπουλος (όπως ψευδώς αναφέρεται, μερικές φορές) “ο αντιπρόεδρος της ΔιεθνούςΟργάνωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου”! Στην πραγματικότητα, είναι αντιπρόεδρος μόνο του ελληνικού τμήματος αυτήςτης οργάνωσης, δηλαδή ένας ανάμεσα σε πολλούς άλλους τοπικούς αντιπροέδρους. Ο πρόεδρος της  “International Federation for Human Rights“ είναι ο Karime Lahidji (από το 2013), ένας αυτο-εξόριστος Ιρανός ακτιβιστής με βιογραφικό σε pdf εδώ. Η αγγλική βικιπαίδεια δεν αναφέρει καν τον Δημήτρη Χριστόπουλο στη λίστα των σημαντικών στελεχών και προσωπικοτήτων τηςInternational Federation for Human Rights.Το βιογραφικό του Δημήτρη Χριστόπουλου  (σε pdf) είναι εδώ.

Δημήτρης Χριστόπουλος

Ο αριστερός αγώνας εναντίον των εθνικισμών, μειονοτικών ή μη, είναι διμέτωπος. Υπάρχουν φυσικά διαβαθμίσεις ή εστιάσεις (ανάλογα με τη συγκυρία, το θέμα που επικρατεί, τον εθνικισμό που είναι κυρίαρχος), ωστόσο ο αγώνας πρέπει να παραμένει σταθερά και αταλάντευτα διμέτωπος. Αν δεν είναι, τότε μετατρέπεται, ηθελημένα ή μη,  σε αγώνα του ενός εθνικισμού ενάντια στον άλλο. Και αυτό, σίγουρα, δεν είναι αριστερός αγώνας. Δεν χρειάζεται να επιμείνω σε αυτό.

Χουσεϊν Ζεϊμπέκ

• Εξάλλου, ο όρος “ακροδεξιά τσιγγάνα” αποτελεί… διεθνές ανέκδοτο δύο λέξεων! -Γιατί; Διότι…
• 

  Call for EU recognition of Roma genocide in World War II (Photo credit: European Parliament)
  [fact] Οι Ρομά είναι ίσως οι μόνοι που κανένας τους δεν μπορεί ποτέ να κατηγορηθεί για ακροδεξιές τάσεις! Οι ναζί τους έστελναν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων, μαζί με τους Εβραίους. Η εξόντωσή τους από το Τρίτο Ράϊχ ήταν ακόμη πιο ολοκληρωτική από εκείνη των Εβραίων, φτάνοντας σε πολύ υψηλότερο ποσοστό (αν θυμάμαι καλά γύρω στο 50% του συνολικού πληθυσμού τους). Ανέκαθεν, παντού στον κόσμο, όλοι οι εθνικιστές πολεμάνε τους τσιγγάνους. Οι μουσουλμάνοι Ρομά της Θράκης είναι ίσως οι μόνοι κάτοικοί της που από τη φύση τους δεν μπορούν ποτέ να ταυτιστούν με κανέναν από τους δύο (κυρίαρχους στη Θράκη) εθνικισμούς, κι αυτό ακριβώς πληρώνουν.Αυτό ακριβώς πληρώνει και η Σουλεϊμάν Σαμπιχά…

Το ότι στη μειονότητα της Θράκης υπάρχουν τρεις εθνοτικές ομάδες είναι ιστορικά δεδομένο, και έτσι δεν χρειάζεται να επιμείνω ούτε σε αυτό. Τέλος, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των ανθρώπων είναι απαραβίαστο ό,τι και [αν] λέει αυτός που αυτοπροσδιορίζεται. Διότι αν είμαστε υπέρ του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού κάποιου επειδή μας αρέσει ότι δηλώνει Τσιγγάνος, ενώ παραβιάζουμε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού αυτού που λέει ότι είναι Τούρκος, κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Ας είμαστε λοιπόν σοβαροί και έντιμοι κάτι που ποτέ δεν έχουμε υπάρξει ως κράτος στη Θράκη.

Η μητρική μου γλώσσα είναι ρομάνι, η γλώσσα των Τσιγγάνων. Πάρα ταύτα επειδή είμαι μουσουλμάνα της Θράκηςυποχρεώθηκα να πάω σε σχολείο όπου διδάχθηκα μια τρίτη γλώσσα, τα τούρκικα. Αυτό κάνουν κάθε χρόνο εκατοντάδες έλληνες πολίτες μουσουλμάνοι Ρομά με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε σήμερα μειονότητα εντός  της μειονότητας…

Το ίδιο συναίσθημα της μειονότητας μέσα στη μειονότητα το αισθανόμαστε σε κάθε βήμα μας μέσα στην κοινωνία. Οι μουσουλμάνοι τουρκικής καταγωγής προσπαθούν να μας επιβάλλουν εκτός από τη γλώσσα τους και την ταυτότητά τους. 

Ξοδεύουν πολλά λεφτά  για να χτίσουν τζαμιά μέσα στους οικισμούς μας. Μας λένε ότι οι Τσιγγάνοι πεθαίνουν νέοι επειδή δεν είναι καλοί Τούρκοι και πιστοί μουσουλμάνοι. Εμείς, όμως ξέρουμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερα σχολεία και νοσοκομεία όχι τζαμιά που άλλωστε η Θράκη έχει πολλά.

Εδώ και χρόνια επιμένουν να φτιάξουν σωματεία και να τα ονομάσουν «τουρκικά». Στη συνέχεια προσπαθούν να μας γράψουν σε αυτά τα σωματεία για να μας υποχρεώσουν κι εμάς να πούμε ότι είμαστε Τούρκοι.

Πριν μερικά χρόνια το ελληνικό κράτος όρισε να πηγαίνουμε υποχρεωτικά σε νηπιαγωγεία. Οι τουρκικής καταγωγής Μουσουλμάνοι έφτιαξαν δικά τους νηπιαγωγεία όπου διδάσκονται μόνον τουρκικά. Μας πιέζουν να γραφτούμε σε αυτά τα νηπιαγωγεία. 

Θέλουμε να έχουμε καλή εκπαίδευση στη γλώσσα του κράτους που ζούμε. Το κράτος δεν κάνει αρκετά. Θέλουμε περισσότερα δημόσια σχολεία. Θέλουμε να μας προστατεύει επειδή είμαστε μουσουλμάνες γυναίκες με δικαιώματα που παραβιάζονται διαρκώς από ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι δικαίωμά τους να φέρονται άσχημα στις γυναίκες τους. Περιμένουμε την πραγματική βοήθεια από το ελληνικό κράτος. 

Η Διακήρυξη του ΟΗΕ για τις μειονότητες λέει ότι πρέπει να γίνεται σεβαστή η ιδιαίτερη ταυτότητα και ο πολιτισμός μας. Αυτό δεν ισχύει μόνον για το κράτος στο οποίο ζούμε αλλά και για τους μειονοτικούς συμπολίτες μας. Οι τελευταίοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν την τουρκική ταυτότητα αντί της δικής μας ταυτότητας των Ρομά. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε τη δική μας ταυτότητα με μία άλλη. Θέλουμε να μας αφήσουν ήσυχους και να μην παίζουν πολιτικά παιχνίδια εις βάρος μας».

Κάτι που επίσης γνωρίζουν καλά όσοι ασχολούνται με τα δικαιώματα των μειονοτήτων, και πρέπει να το καταλάβουν και εκείνοι που ασχολούνται εσχάτως με τη Θράκη, είναι ότι το ελληνικό κράτος, για πολλά χρόνια, ακολουθούσε μια ενιαία πολιτική διακρίσεων σε βάρος όλων των μουσουλμάνων, εδραιώνοντας, βέβαια, την «τουρκοποίησή» τους. Σε αυτό τo ιστορικό και πολιτικό υπόβαθρο, οι όψιμες προσπάθειες του ελληνικού κράτους, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, να αναδείξει την πομάκικη ή τσιγγάνικη διαφορετικότητα μέσα στη μειονότητα είναι ελάχιστα πειστικές: δύσκολα πείθουν ότι εκκινούν από τη μέριμνα για τη μειονότητα, τα δικαιώματα και την ευημερία της, και δεν αντανακλούν απλώς μια αλλαγή «εθνικής στρατηγικής».

“Και από πότε το να θεωρείται μια μειονότητα ένα “συμπαγές πράγμα“, τουρκικό ή άλλο, συνιστά προοδευτική και αντιεθνικιστική θέση αγαπητέ Δ. Χριστόπουλε; 

Η προσπάθεια λοιπόν των διαφόρων μηχανισμών του ελληνικού κράτους, από τη δεκαετία του 1990 και μετά, να εμφανίσουν ότι δεν συζητάμε για μία μειονότητα αλλά τρεις έρχεται πολύ αργά και είναι ελάχιστα πειστική: η πολιτική διακρίσεων που εφάρμοζε στην Θράκη έχει ήδη λειτουργήσει ομογενοποιητικά για τη μειονότητα. Έτσι, ακόμη και αυθεντικές φωνές που εκφράζουν αυτή τη διαφορετικότητα – και φυσικά υπάρχουν τέτοιες τις οποίες πάντα η Αριστερά πρέπει να στηρίζει –δυσκολεύονται να παρουσιαστούν ως πραγματικά ανεξάρτητες από την ελληνική κρατική πολιτική μέσα στην ίδια τη μειονότητα. 

• Με τη δική σου “λογική”, κ. Χριστόπουλε, όσοι μειονοτικοί υφίστανται ρατσισμό από μία άλλη (ή ευρύτερη) μειονότητα… πρέπει να μιλάνε πάντα όμορφα, “ενωτικά” και μελιστάλακτα για εκείνους που τους καταπιέζουν! Αλλοιώς, κατ’ εσέ, ας  πάνε να ζήσουν στο… Τουμπεκιστάν!

Το διακύβευμα, για την Αριστερά τουλάχιστον, δεν είναι να σπάσει τασσόμενη στο πλευρό οποιουδήποτε εθνικισμού – ελληνικού ή τουρκικού. Τα προβλήματα της μειονότητας, για την Αριστερά πάντα, δεν θα αντιμετωπισθούν μέσω της αντιπαράθεσης των μειονοτικών διαφορετικής καταγωγής και μιας σύγκρουσης εθνικισμών.

 
Εδώ και ένα δεκαήμερο, οπότε ανακοινώθηκε το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί με έχουν ρωτήσει πολλά πράγματα, σε δεύτερο πληθυντικό, όσον αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση: «Εσείς τι θα κάνετε;» «Εσείς τι λέτε για το τάδε ή το δείνα θέμα;» κλπ. κλπ. Η μόνη ερώτηση που με έφερνε σε δύσκολη θέση δεν ήταν σε δεύτερο πληθυντικό, αλλά σε δεύτερο ενικό: «Εσύ τι λες για την υποψηφιότητα Σαμπιχά;». Γιατί είναι αλήθεια ότι δύσκολα μπορούσα να δω τον εαυτό μου στο ίδιο ψηφοδέλτιο, όχι ασφαλώς για προσωπικούς λόγους, αλλά εξαιτίας της λογικής που εκπροσωπούσε η συγκεκριμένη υποψηφιότητα: μονομέτωπη λογική εναντίον του τουρκικού εθνικισμού με την υποστήριξη του ελληνικού.

Έλεγα λοιπόν, απαντώντας ως υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε φορά που με ρωτούσαν την άποψή μου για το θέμα της υποψηφιότητας αυτής όλα τα παραπάνω. Αυτά που ξαναλέω και σήμερα. Ότι, πολύ απλά, δεν ήταν μια αριστερή υποψηφιότητα, καθώς  δεν είχε τίποτε από τον διμέτωπο αντιεθνικιστικό αγώνα για τον οποίο κάνω λόγο. Η υπόλοιπη παραφιλολογία σχετικά με τις δράσεις της δεν με αφορά. Αυτή είναι η πολιτική μου άποψη, την οποία υπηρετώ εδώ και πολλά χρόνια, που ασχολούμαι με τα μειονοτικά στην Ελλάδα.   Αν κάποιοι λοιπόν πρέπει να κοιτάξουν στον καθρέφτη για να αποδώσουν τις ευθύνες που η μειονότητα, στην πλειοψηφία της, τουρκοποιήθηκε, είναι αυτοί που αίφνης «ανακάλυψαν» τους Τσιγγάνους και τους Πομάκους για να τη διασπάσουν: το ίδιο το ελληνικό κράτος… Έτσι έχουν τα πράγματα. 

Eτσι αντιλαμβάνομαι και τη θέση μου στο ψηφοδέλτιο αυτό: να εκφράζω, με ειλικρίνεια και  σοβαρότητα, την άποψή μου για τα ζητήματα τα οποία γνωρίζω, χωρίς να τη μεταμφιέζω για οποιονδήποτε λόγο.  Έτσι, λοιπόν, όσο άβολο ή αμήχανο και αν είναι αυτό, το να μιλάς δηλαδή εναντίον μιας παρολίγον συνυποψήφιας, θέλω να πω ότι τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ έπραξαν σωστά. Ακριβώς επειδή το θέμα δεν είναι προσωπικό, αλλά πολιτικό. Και είναι πολύ προτιμότερο ένα σφάλμα να διορθώνεται – και μάλιστα με συλλογικές διαδικασίες (παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω πολλά κόμματα να το κάνουν αυτό)– παρά να εμμένουμε πεισματικά σε αυτό.

Ας σκεφτούνε τέλος, οι καλοπροαίρετοι υποστηρικτές της υποψηφιότητας αυτής μέσα στην Αριστερά που εύλογα διερωτώνται πώς προκλήθηκε τέτοια αντίδραση, για ποιο λόγο σήμερα αυτοί που τρέχουν να στηρίξουν είναι οι κ.κ. Κρανιδιώτης, Πάγκαλος, Καλεντερίδης και η Χρυσή Αυγή: γνωστοί και μη εξαιρετέοι ακτιβιστές των δικαιωμάτων των Ρομά στην Ελλάδα.
«Ουαι υμίν», μέρες που’ναι…