Ελλάδα και Τουρκία. Δύο γειτονικές χώρες που σήμερα η καθεμία αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα. Η μεν Ελλάδα οξύτατη οικονομική κρίση που οφείλονται εν μέρη στην πολιτική και κοινωνική κρίση, η δε Τουρκία μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα που πηγάζουν από την υποβόσκουσα για δεκαετίες κρίση στις σχέσεις μεταξύ κεμαλιστών και  ισλαμιστών.
Στη σημερινή δύσκολη και για τις δύο χώρες συγκυρία, χρήσιμο θα ήταν να προσπαθήσουν να επωφεληθούν αμοιβαία από τους κλάδους της οικονομίας στους οποίους υπάρχει η δυνατότητα συνεργασίας. Ένας τέτοιος κλάδος είναι αυτός της ναυτιλίας.
Η Ελλάδα, όπως είναι γνωστό είναι κορυφαία παγκόσμια δύναμη στη ναυτιλία και οι Έλληνες εφοπλιστές έχουν συσσωρευμένο πλούτο που μπορούν να διοχετεύσουν σε ποικίλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένου της ναυτιλίας φυσικά. Όμως τα ελληνικά ναυπηγεία δυστυχώς φυτοζωούν, ενώ θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερο δυναμισμό και παραγωγικότητα, σε μια θαλάσσια χώρα με πολύ μεγάλη ναυτική παράδοση και ιστορία. Από την άλλη πλευρά η Τουρκία δε διαθέτει βέβαια τη ναυτιλιακή δύναμη της Ελλάδας, σε όρους ποντοπόρου ναυτιλίας και σε αριθμό πλοίων, αλλά δύναται να ναυπηγήσει και να επισκευάσει πολλών ειδών πλοία και με χαμηλό συνολικό κόστος ναυπήγησης και επισκευής.
Τα ναυπηγεία Μπεσίκτας βρίσκονται απέναντι από την Τούσλα και χαρακτηρίζονται από ταχεία ανάπτυξη ιδιαίτερα κατά τα τελευταία χρόνια. Έως σήμερα έχουν επισκευαστεί στα εν λόγω ναυπηγεία 22 ελληνικά πλοία και υπάρχουν σχέδια για να επισκευαστούν περισσότερα στο μέλλον. Ο κ. Yavuz Kalkavan, διευθύνων σύμβουλος των ναυπηγείων έχει θέσει υψηλούς στόχους για την πορεία των ναυπηγείων και αναγνωρίζει τη δυναμική της ελληνικής ναυτιλίας, που πρωτοπορεί σε διεθνές επίπεδο στη ναυπήγηση όλων των τύπων των εμπορικών πλοίων σε διάφορα ναυπηγεία όλου του κόσμου.
    Η πολιτική των ανταγωνιστικών, χαμηλών τιμών που εφαρμόζει η διοίκηση του ναυπηγείου, η κατάλληλη τεχνογνωσία για τη ναυπήγηση των πλοίων, το δυναμικό του ναυπηγείου (έκταση 160000 τετραγωνικά μέτρα, 40000 τετραγωνικά μέτρα εργαστηρίων για εργασίες συντήρησης και κατασκευή υλικών), έχουν συμβάλει στην αύξηση του κύκλου εργασιών του και στην ανάληψη νέων παραγγελιών από Έλληνες εφοπλιστές. Οι ελληνικές εταιρείες συνιστούν το 20% περίπου του πελατολογίου του.
    Η Τουρκία που δε διαθέτει τη ναυτική παράδοση της Ελλάδας αναπτύσσεται σημαντικά στο ναυπηγοεπισκευαστικό κλάδο, σε αντίθεση με τα ελληνικά ναυπηγεία, που, ενώ θα έπρεπε να αποτελούν βαριά βιομηχανία για την Ελλάδα, δυστυχώς βρίσκονται εγκλωβισμένα σε ένα φαύλο κύκλο κακοδιαχείρισης και περιορισμένου όγκου εργασιών, επιτείνοντας το πρόβλημα της ανεργίας και της αποβιομηχάνισης της χώρας μας. Απαιτείται σοβαρή εθνική πολιτική στο θέμα της ναυτιλίας γενικά και των ναυπηγείων ειδικότερα, εάν πραγματικά θέλουμε η ναυτιλία να συντελέσει αποφασιστικά στην έξοδο της Ελλάδας από την τρέχουσα οικονομική κρίση. Διαφορετικά το πελατολόγιό μας θα μειώνεται διαρκώς και θα κατευθύνεται προς άλλες γειτονικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας…
    Πρέπει να αναδιαταχθεί ο ναυπηγοεπισκευαστικός κλάδος της Ελλάδας με κριτήριο την επίτευξη οικονομιών κλίμακας, την αύξηση της παραγωγικότητας, τη διεύρυνση των δραστηριοτήτων του, την πραγματοποίηση διεθνών συμφωνιών με ξένους επιχειρηματίες – εφοπλιστές και συμπαραγωγών με άλλα ναυπηγεία και τελικά τη μεγιστοποίηση του κέρδους για το ελληνικό κράτος και της ευημερίας για την ελληνική κοινωνία.

Ο Γιώργος Κωνσταντινίδης είναι οικονομολόγος, διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.