Ο Φατριασμός αποτελεί δομικό στοιχείο του καχεκτικού πολιτικού μας συστήματος και των πολιτικών κομμάτων που τον συνθέτουν και τον συναπαρτίζουν. Παράγει δε  εκείνον τον  ζωτικό χώρου που επιτρέπει την ανάπτυξη προσωπικών στρατηγικών και εσωτερικών κινήσεων  με στόχο και σκοπό να εκφραστούν αυθεντικά οι “λαϊκές ανησυχίες” , οι ανησυχίες του “απλού ανθρώπου” αλλά και  οι ενδογενείς “ ανησυχίες  περί ιδεολογικής καθαρότητας“  . Κατά συνέπεια οι τάσεις στο εσωτερικό των κομμάτων λαμβάνουν την νομιμοποίηση τους μέσω της ιδεολογικής επιγραφής τους διασφαλίζοντας παράλληλα  και την συνεκτικότητα τους και το συμπαγές της δομής τους. Το αρραγές  του χώρου τους επιτρέπει την ανάληψη πολιτικών δράσεων υψηλής κλίμακας και  πολιτικής ισχύος  πολλαπλάσιας του αριθμού των στελεχών  που τις επανδρώνουν. Ο Πολιτικός σχεδιασμός δε  των Κομμάτων του πολιτικού μας συστήματος αποτελεί την συνισταμένη των εσωτερικών διεργασιών, των κοινωνικών ζυμώσεων, των δεσμεύσεων τους  και των εξωτερικών επιδράσεων στο Ελληνικό γίγνεσθαι.   

Κάτω λοιπόν  απο αυτή την οπτική αν επιχειρηθεί να αναλυθεί το πολιτικό σκηνικό αποκαλύπτεται  πως η Ν.Δ. υπερτερεί καθώς διαθέτει μια πολιτική πρόταση ανεξαρτήτως της ορθότητας της και της καταλληλότητας αυτής  . Το βραχύ προβάδισμα της, της επιτρέπει να φέρει στο προσκήνιο με τον πλέον εμφατικό τρόπο την σχέση ΣΥΡΙΖΑ-εξτρεμιστικής ακροαριστεράς  και την πολιτική κάλυψη που αυτός προσφέρει σε κάθε έκνομη δράση κατά του ταξικού Κράτους. Με την διασφάλιση  που τις προσέφερε η  ταύτιση του σκληρού πυρήνα του νεοναζιστικού μορφώματος της Χ.Α. με το πυρήνα μιας εγκληματικής οργάνωσης και καθώς ξεπέρασε τον ύφαλο της σχέσης Χ.Α.-Ακροδεξιάς-Σκληροπυρηνικής Δεξιάς, η Ν.Δ.  επέτυχε την εξάλειψη κάθε απειλής απο το δεξιό άκρο της. Η πρακτική της οξυμένης πόλωσης την καθιστά ως τον  μόνο και μάλιστα αναντικατάστατο, «πυλώνα σταθερότητας» και ομαλότητας για τη χώρα, ο οποίος και εγγυάται την έξοδο από την κρίση.Δεν επιλέγει τον δύσκολο δρόμο της άσκησης Ηγεμονίας με την απόσπαση της συναίνεσης ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων  με την χρήση της πειθούς.Υιοθετεί  την ατραπό  της σκληρής αντιπαράθεσης με την χρήση κάθε μέσου με σκοπό να συμπιέσει στο απόλυτο τον ενδιάμεσο πολιτικό χώρο.Έχοντας ακτινογραφήσει άριστα τον αντίπαλο πολιτικό χώρο εκμεταλλεύεται με  στοχευμένες παρεμβάσεις τα χαμηλά πολιτικά του αντανακλαστικά και τις αδυναμίες του. Οι παιδικές ασθένειες της Ελληνικής Αριστεράς άλλωστε την καθιστούσαν διαχρονικά ως απόλυτα διαχειρίσιμη καθώς πάντα ακολουθούσε τις εξελίξεις και αποδεχόταν παθητικά τα όποια πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα.

Αναφορικά με τον ΣΥΡΙΖΑ ο πολιτικός σχεδιασμός του στοχεύει μέσω τεχνητών προκλήσεων  στο να καταδείξει την απόσταση που χωρίζει την ηγετική ομάδα της Ν.Δ. απο τον κορμό του υπόλοιπου Κόμματος και να την αποδομήσει.Παρεμβαίνει για τον σκοπό τούτο στο εσωκομματικό παίγνιο της Ν.Δ. με την διατήρηση στενής επαφής με τάσεις  όπως λ.χ.  “η Καραμανλικής” η οποία με τη εν γένει παρουσία της  συχνά-πυκνά καταγράφει την διαφοροποίηση της σε βασικές επιλογές της Ηγετικής ομάδαςτου Κου Σαμαρά. Με την συνεχιζόμενη πολιτική κάλυψη στην βία πολιτών, κοινωνικών ομάδων αλλά και ομάδων της ακροαριστεράς  διασφαλίζει τόσο τον δικό του προοδευτικό και επαναστατικό χαρακτήρα όσο και επιτυγχάνει την οξεία αντίδραση της Σκληροπυρηνικής Δεξιάς σε μια προσπάθεια να ματαιώσει εν τη γενέσει  τα όποια πολιτικά ανοίγματα της ηγετικής ομάδας της Ν.Δ..  Με την επιλογή ως πολιτικής θέσης της Άρνησης/Αντίθεσης  επικυρώνει τον χαρακτηρισμό του ως της μόνης δύναμης που μπορεί να λειτουργήσει ανασχετικά στην επέλαση της Δεξιάς.

Με την επισημοποίηση της Συνιστώσας των πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ συμπιέζει τον λεγόμενο κεντροαριστερό χώρο διεκδικώντας την έκφραση του και την ενσωμάτωση του. Με την χρήση του Λαϊκισμού , των διλημμάτων, της πολυφωνίας επιτυγχάνει να αποκρύψει την πραγματική του αδυναμία, την διατύπωση δηλαδή εφαρμόσιμης πολιτικής πρότασης εξόδου απο την κρίση.Την ώρα που ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ, οι δύο πολιτικοί χώροι που κυριάρχησαν στην μεταπολίτευση και ευθύνονται κατα πολύ για την σημερινή κατάσταση επιδιώκουν να ανατρέψουν τα κακώς κείμενα των πολιτικών τους, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως ο θεματοφύλακας τους. Αναφορικά δε με την Χ.Α. το σχέδιο του εντοπίζεται στην επικράτηση της στον Δεξιό χώρο.Ουσιαστικά δηλαδή χρησιμοποιεί τα ιδια πολιτικά όπλα με τις δυνάμεις που θεωρητικά αντιμάχεται, τον Φόβο, την Απειλή και την Ενοχή με σκοπό να θέσει τον εαυτό του ως σχήμα και τον πολιτικό/κοινωνικό  χώρο που εκπροσωπεί  εκτός των δομικών στοιχείων της πολυεπίπεδης κρίσης που ταλανίζει την Ελληνική Κοινωνία. Μια απο τις παιδικές ασθένειες της Αριστεράς είναι και ο διακαής πόθος για την εξουσία, συνειδητά ή μή πάμπολλες φορές η Ελληνική Αριστερά αποδέχτηκε και αναπαρήγαγε τα κακώς κείμενα του Δημοκρατικού μας πολιτικού συστήματος στον βωμό της ιδιοτέλειας . Ο ΣΥΡΙΖΑ με την εν γένει συμπεριφορά του επαληθεύει με καθολικό τρόπο για μια ακόμη φορά τα ανωτέρω.

Ο Διπολισμός ως δομικό στοιχείο του Πολιτικού σχεδιασμού της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ  προσφέρει τα μέγιστα στην ικανοποίηση των πολιτικών στόχων των δύο αυτών σχηματισμών. Για την διατήρηση της δυναμικής του  απαιτείται η χρήσης της οξείας πόλωσης. Σε μια κοινωνία πνιγμένη  στα εμφυλιακά και μετεμφυλιακά σύνδρομα, σε μια κοινωνία που αδυνατεί να διαχειριστεί τα αποτελέσματα μιας πρωτόφαντης κρίσης δύναται να λειτουργήσουν ως θρυαλλίδα δυσάρεστων εξελίξεων. Το τυχαίο γεγονός άλλωστε ως παράμετρος στο διάβα της Ιστορίας των Κοινωνιών έχει ανατρέψει σοβαρούς πολιτικούς σχεδιασμούς.