ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

Η Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ενωση και οι όποιοι σύμμαχοί της δεν
συνδέονται με τη Μόσχα πολιτικά και ιδεολογικά. Η άρνηση της Ρωσίας του
Γέλτσιν του 1999 να συναινέσει στην επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας και
της Ρωσίας του Πούτιν σήμερα να νομιμοποιήσει στον ΟΗΕ τα αμερικανικά
πλήγματα κατά της Συρίας σχετίζονται κατά κύριο, αν όχι αποκλειστικό
λόγο με τη θέση της χώρας ως Μεγάλης Δύναμης.
Η Ρωσία απαιτεί να
είναι συνδιαμορφωτής μίας πολιτικής παρέμβασης σε κρίσεις, που θα έχει
ως ύστατο μέσο τη στρατιωτική επέμβαση και όχι απλώς να προσυπογράφει
αποφάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Αυτό ήταν και το νόημα των χθεσινών δηλώσεων Πούτιν για τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες η Μόσχα θα ενέκρινε βομβαρδισμούς στη Συρία.

Η χρονική στιγμή των δηλώσεων Πούτιν δεν είναι τυχαία: Παρά την οργή της για την παράκαμψη της στη Συρία, η Μόσχα υπενθυμίζει στον Ομπάμα λίγες ώρες πριν από την άφιξή του στην Αγία Πετρούπολη για τη Σύνοδο Κορυφής του G20 ότι η συναίνεσή της είναι στο τραπέζι και μπορεί -έναντι υψηλότατου τιμήματος- να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Εδώ και μήνες αυτή είναι και η σταθερή γραμμή της ρωσικής διπλωματίας απέναντι στις ΗΠΑ: Πείτε μας τι δίνετε για να ρίξουμε όλο το βάρος μας ώστε να αποχωρήσει ο Ασαντ από την εξουσία.

Ο,τι ίσχυε για τη Γιουγκοσλαβία το 1999 και για τη Ρωσία, σήμερα ισχύει και για το Ιράν: Η Ρωσία έχει τους ίδιους, αν όχι περισσότερους λόγους από τις ΗΠΑ να φοβάται την απόκτηση πυρηνικού οπλοστασίου από την Τεχεράνη, απαιτεί όμως ισότιμη αντιμετώπιση στον χειρισμό μίας κρίσης στις νότιες παρυφές της πρώην ΕΣΣΔ στην Κεντρική Ασία και στον Καύκασο.

Είναι προφανές ότι η Μόσχα δεν ελπίζει σε άμεση ανατροπή της αμερικανικής στάσης, με το μήνυμα Πούτιν να αφορά κυρίως το Κογκρέσο και κατά δεύτερο λόγο την αμερικανική κοινή γνώμη.

Το μήνυμα είναι σαφές: Η παράκαμψη της Ρωσίας είναι πολύ ακριβή επιλογή για τη φθίνουσα παντοδυναμία των ΗΠΑ.
ΕΘΝΟΣ  kapopoulos@pegasus.gr