Η επόμενη ημέρα της σχέσης Αθήνας – Ουάσιγκτον
Του Αλέξανδρου Μαλλιά, πρώην Πρέσβη της Ελλάδος στη Ουάσιγκτον (2005-2009)
(Άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΑΜΥΝΑ & ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ, τ. Σεπτεμβρίου 2013)
Ας όψονται εκείνοι, βασιλικότεροι του βασιλέως, που είχαν σπεύσει να αναγγείλουν τη παρουσία του κ. Αντώνη Σαμαρά στο Αμερικανό-Εβραϊκό Συνέδριο στις 4 Ιουνίου ,σε συνδυασμό με την -μη καθορισμένη όπως τελικά αποδείχθηκε- συνάντηση του με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ. Είναι ακόμη και σήμερα όλοι στις θέσεις τους. Το κενό αυτό είχε προσπαθήσει να καλύψει, σε κάποιο βαθμό βέβαια, ο υπουργός Δημήτρης Αβραμόπουλος τόσο με τη σημερινή του ιδιότητα όσο και με τη προηγούμενη του πρώην Υπουργού Εξωτερικών και Άμυνας. Είναι ο υπουργός, που έχει πραγματοποιήσει τις περισσότερες σε αριθμό και ουσιαστικότερες σε περιεχόμενο επισκέψεις στις ΗΠΑ.
- Εκτιμώ ότι η Σούδα είναι η σημαντικότερη αμερικανική βάση σε ολόκληρη τη περιοχή με στρατηγικό και τακτικό επιχειρησιακό χαρακτήρα. Δεν είναι ορθό να τη συγκρίνουμε με τη αεροπορική βάση στο Ινσιρλίκ (Τουρκια). Η Σούδα είναι ταυτόχρονα ναυτική και αεροπορική .
- Η διόλου ευκαταφρόνητη σημασία του Ινσιρλίκ (επίσης με μανδύα ΝΑΤΟ), αναδείχθηκε κυρίως κατά τις επιχειρήσεις στο Ιράκ. Η Σούδα είναι πιο κοντά στο σύνολο των εστιών ανάφλεξης, ανασφάλειας και ανατροπής (τα τρία ΑΛΦΑ ) στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής (MENA). Είναι βάση -κλειδί.
- Ουδείς γνωρίζει σήμερα ποία θα είναι η κατάληξη των ανακατατάξεων στη περιοχή της ευρύτερης γειτονιάς μας και σε ποιό βάθος χρόνου θα μπορούμε και πάλι να μιλάμε για προβλέψιμες εξελίξεις. Με σημερινά δεδομένα, από την Τυνησία μέχρι και τον Κόλπο είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να γίνουν ασφαλείς προβλέψεις. Πάντως, θα χρειασθούν περισσότερο από δύο δεκαετίες. Οι εκτιμήσεις αποτελούν περισσότερο ευχές και λιγότερο επιλογές πολιτικής. Αυτό ισχύει και για τις ΗΠΑ. Πριν δύο χρόνια ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ακολούθησε τον Ταγίπ Ερντογάν στο δημόσιο αίτημα-ευχή να φύγει ο Μπουμπάρακ. Πολύτιμο βοήθημα και οδηγός για όποιον θέλει να πληροφορηθεί τι ακριβώς καικυρίως γιατί τα πάντα αλλάζουν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής αποτελεί το πρόσφατο βιβλίο του Στρατηγού Ιωάννη Παρίση «Η ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΘΑΛΑΣΣΑ» (Εκδόσεις Λιβάνη). Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Είναι το πληρέστερο σχετικό βιβλίο που έχω υπόψη μου.
- Άρα, η Ελλάδα τόσο σαν σύμμαχος του ΝΑΤΟ όσο και σαν χώρος -χρησιμοποιώ εσκεμμένα τον όρο, παρά το γεγονός οτι προκαλεί αντιδράσεις- ανεξάρτητα από τη περιδίνηση της στη βαθειά κρίση, είναι ένας πολύτιμος γεωστρατηγικός εταίρος. Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, γεωγραφικά και επιχειρησιακά ίσως μάλιστα είναι ο πολυτιμότερος. Παρά τη κρίση και τις αδυναμίες της.
- Δεν χρειάσθηκε να περιμένουμε την λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» για να διαπιστώσουμε πόσο ασύνδετες και βαθειά διχασμένες είναι οι αραβικές χώρες. Λυπάμαι αν στενοχωρήσω η απογοητεύσω κάποιους αλλά αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε «αραβικός κόσμος» είναι μια παράπλευρη, πιθανόν οριστική, απώλεια του σημερινού κύκλου εξεγέρσεων , επεμβάσεων και ανακατατάξεων. Ανακατατάξεις, που ενώ έχουν επί του παρόντος πολιτικό και πολιτειακό χαρακτήρα και εκφάνσεις, πιθανολογώ ότι θα μπορούσαν να οδηγήσουν και σε αλλαγές συνόρων στη Μέση Ανατολή, κυρίως αλλά και στη Βόρειο Αφρική.
- Η ανάλυση που γίνεται σήμερα για τη Αίγυπτο ή τη Συρία, για τη Λιβύη ή για τοΙράκ, αναδεικνύουν ολοένα και περισσότερο τις εθνοφυλετικές και θρησκευτικές διαφορές μέσα σε κάθε χώρα. Απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά η συγκολλητική ουσία που λέγεται «άραβας» και «αραβικός κόσμος». Η οποία βέβαια ποτέ δεν υπήρχε σε σχέση με τους Κούρδους. Η μέρα εκπλήρωσης τω ιστορικών τους στόχων δεν είναι μακριά. Η ανακάλυψη η μάλλον η αποκάλυψη όλων αυτών των εθνο-θρησκευτικών ομάδων εμφανίζεται ξαφνικά ως ερμηνεία και γενεσιουργός αιτία των αναφλέξεων, επαναστάσεων, ανατροπών και κρίσεων. Αναλόγως της περίπτωσης μιλάμε με όρους εμφυλίων συρράξεων, εθνικών ή θρησκευτικών εκκαθαρίσεων, ακόμη και γενοκτονίας (περιπτώσεις Ιράκ και Συρίας). Μας θυμίζει κάτι αυτό; Εμένα πάντως μου θυμίζει τις εξελίξεις της δεκαετίας του 1990, που οδήγησαν στη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και σε συγκεκριμένες περιοχές μόνιμης ανάφλεξης στο Καύκασο. Μου θυμίζει έντονα νεόκοπους προσδιορισμούς εθνοτικών ομάδων π.χ. τωνbosniacs. Σήμερα για παράδειγμα παρακολουθώντας την ανάλυση και την ειδησεογραφία βλέπω ολοένα και συχνότερα να χρησιμοποιείται για παράδειγμα ο όρος syriacs (οι ομιλούντες τη συριακή χριστιανοί της Μεσοποταμίας ή απλά οι Ασσύριοι χριστιανοί της Μεσοποταμίας). Δεν είναι νέος. Χρησιμοποιείται όμως με ασυνήθιστα μεγαλύτερη συχνότητα το τελευταίο δίμηνο-τρίμηνο σε σχέση με το παρελθόν ως φυλετικό-θρησκευτικός προσδιορισμός. Συμβουλεύτηκα πρόσφατα τη Wikipedia. Είδα αμέσως τι προσπάθεια γίνεται για την «εγκόλπωση» τους. Ας συγκρατήσουμε τον όρο. Θα τον βρίσκουμε μπροστά μας.
- Επιστρέφω στη ανάλυση των πλεονεκτημάτων της στρατηγικής θέσης της Ελλάδος. Ναι, η Σούδα και το σύνολο των διευκολύνσεων στη Κρήτη αναβαθμίζουν τη στρατηγική θέση της Ελλάδος . Η νέα φάση των σχέσεων μας με το Ισραήλ, που σημειωτέον δρομολογήθηκε κυρίως από το Ισραήλ, χωρίς μεγάλη προσπάθεια από την Αθήνα, αρχίζει τώρα να αποκτά ουσία και περιεχόμενο. Όμως, αξίζει να σημειώσω ότι ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές στο παρελθόν των σχέσεων της Αθήνας με το Ισραήλ, δεν αντηλλάγησαν τόσο βαριές κατηγορίες και χαρακτηρισμοί όπως αυτοί που εκτοξεύονται τη τελευταία τετραετία από την Άγκυρα και το Τελ-Αβίβ. Μεταξύ δηλαδή των «στρατηγικών εταίρων» στη Μέση Ανατολή. Η οξύτητα και πάνω από όλα το θρησκευτικό-πολιτικό βάθος της αντιπαλότητας προς το Ισραήλ που καλλιεργεί η κυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν έχει «δηλητηριάσει» μεγάλο τμήμα της τουρκικής κοινής γνώμης. Επίσης, έχει πια διαπεράσει και τις λεγόμενες «μόνιμες δομές» στη Τουρκία (Ένοπλες Δυνάμεις, Διπλωματική Υπηρεσία, ΜΙΤ). Με άλλα λόγια, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι αύριο θα υπάρξει μια ενδεχόμενη αποκατάσταση σχέσεων στη κορυφή, δύσκολα, μα πολύ δύσκολα θα γίνει δεκτή και από τη τουρκική κοινή γνώμη. Επιπλέον, η κρίση των σχέσεων της Άγκυρας με το Κάιρο -που οφείλεται και πάλι στο θρησκευτικο-πολιτικό πλέγμα της κυβέρνησης Ερντογάν και την απέχθεια του στη παρεμβατική πολιτική του στρατού στην Αίγυπτο και στην Τουρκία -αφαιρεί κάθε δυνατότητα στη Τουρκία να διαδραματίσει πρώτο ρόλο στο Παλαιστινιακό. Πέραν του γεγονότος, δηλαδή, ότι η Κυβέρνηση του Ισραήλ βλέπει, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, ως τη καλλίτερη δυνατή εξέλιξη την επέμβαση του στρατού στην Αίγυπτο. Προσωπικά θεωρώ ότι αρμόζει ο όρος «πραξικόπημα».
- Πιστεύω ότι θα ήταν σκόπιμο και χρήσιμο ο κ. Πρωθυπουργός ή έστω ο κ. Υπουργός Εξωτερικών, να περιλάβουν στις συναντήσεις τους και τη πανίσχυρη Αmerican Israeli Public Affairs Committee (AIPAC). Ανεξαρτήτως Προέδρων και Administration, το Αμερικανικό Κογκρέσο παραμένει η άτρωτη ασπίδα και ο πολιορκητικός κριός του Ισραήλ και των συμφερόντων του στην Ουάσιγκτον. Είναι αρκετά συνηθισμένο το φαινόμενο το Κογκρέσο -χάρις στην αποτελεσματικότητα και την εμβέλεια της ΑIPAC- να αναιρεί, αμβλύνει και ενδεχόμενα να ακυρώνει στη πράξη αποφάσεις η προθέσεις του εκάστοτε Προέδρου. Όταν αυτές δεν αρέσουν στο Ισραήλ. Επιπλέον, το Κογκρέσο -τόσο η Γερουσία όσο και η Βουλή των Αντιπροσώπων- αποτελούν αυτό που αποκαλώ την «υπεραξία» η «προστιθέμενη αξία» της Ελλάδος στην αμερικανική πρωτεύουσα. Σε βαθμό μάλιστα δυσανάλογα μεγάλο της εμβέλειας της χώρας μας. Δυστυχώς -να γιατί συνεχώς επισημαίνω την απουσία συνέχειας, θεσμικής οργάνωσης ανεξάρτητης από πρόσωπα και υπουργούς- τα τελευταία χρόνια περιορίσθηκε ή απέκτησε πυροσβεστικό χαρακτήρα μια σημαντική προσπάθεια που είχε γίνει τη τετραετία 2005 -2009 για τη παρουσίαση των θεμάτων μας και δη του ζητήματος των Σκοπίων στο Κογκρέσο. Η συμμετοχή και συμβολή της οργανωμένης Ομογένειας και μεμονωμένων προσωπικοτήτων ήταν καταλυτική. Κάτι ακόμη: Η διαχρονικά σταθερή στήριξη από πλευράς συγκεκριμένων εκπροσώπων του αμερικανικού λαού στη Γερουσία και στη Βουλή των θέσεων της Αθήνας και της Λευκωσίας πρέπει να ιδωθεί μέσα από το πρίσμα της εξαιρετικής δουλειάς που κάνουν συγκεκριμένοι επιφανείς ομογενείς της Ελλαδικής και Κυπριακής ομογένειας. Σημειώνω ότι η Κυπριακή Ομογένεια, καίτοι ολιγάριθμη, είναι καλλίτερα οργανωμένη και αναμφίβολα πιο αποτελεσματική. Αν μη τι άλλο, οι περί τον κύριο Πρωθυπουργό θα αντελήφθησαν πώς πρέπει να κινούμαστε για να πετύχουμε το στόχο μας. Η γραπτή παρέμβαση και το κύρος ενός Γερουσιαστή, του Robert Menendez, προς τον Πρόεδρο Ομπάμα είχε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από τόσες συναντήσεις στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και με την Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα. Θέλω να ελπίζω ότι η Κυβέρνηση, και το Υπουργείο Εξωτερικών θα επαναφέρουν τις επαφές μας με το Κογκρέσο στη πρώτη προτεραιότητα. Επειδή πρόσφατα πάλι άκουσα το επιχείρημα για έλλειψη χρημάτων κλπ., θα ήθελα απλά να σημειώσω ότι η ετήσια δαπάνη που απαιτείται για τις υπηρεσίες συγκεκριμένης εταιρείας με άριστες προσβάσεις στο Κογκρέσο, είναι μικρότερη της δαπάνης που απαιτήθηκε για να «ξαναστηθεί» το γραφείο ενός Υπουργού. Η της δαπάνης για ενοικίαση αυτοκίνητων το 2011, για μια επίσκεψη στη Ουάσιγκτον. Αλλά στη σημερινή Ελλάδα και αυτά ακούγονται περίεργα. Κυρίως όμως ενοχλητικά.
- Με βάση τις πολύτιμες εμπειρίες από τη κρίση του Λίβανου το 2006, και της Λιβύης το 2011, η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει ο κόμβος για επιχειρήσεις MEDEVAC(έκτακτες περιπτώσεις διάσωσης ασθενών και τραυματιών). Επίσης, ο «πλωτός ανθρωπιστικός διάδρομος» για τη μεταφορά αμάχων σε τρίτες χώρες.
- Επίσης η Αθήνα έχει κάθε συμφέρον να συζητήσει με το Ισραήλ σχέδια και πολιτικές συνέργειες στα Βαλκάνια και δη στην Αλβανία και στο Κόσοβο. Τόσο η σκοπιμότητα όσο και η χρησιμότητα είναι προφανείς. Η συνεργασία με το Ισραήλ θα αμβλύνει σε μεγάλο βαθμό αν δεν θα εξουδετερώσει την εμβέλεια των νέο-οθωμανικών επιρροών και επεμβάσεων και δη σε θέματα άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος.
- Τέλος, είναι καθόλα σκόπιμο να πραγματοποιηθεί μια επίσημη επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας στο Λευκό Οίκο. Θυμίζω ότι έχουν σχεδόν περάσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια -είμαστε κοντά στα είκοσι- από τη τελευταία επίσκεψη του π. Προέδρου Κωστή Στεφανόπουλου στην Ουάσιγκτον (Μάιος 1996).