Στη στρατηγική διαχείριση χρησιμοποιούμε συχνά το νοητικό σχήμα του στρατηγικού μείγματος, το οποίο συνδυάζει στρατηγικές διαφορετικές που συγκλίνουν προς τον ίδιο στόχο. Με αυτόν τον τρόπο οι φαινομενικά διαφορετικές στρατηγικές έχουν ουσιαστικά τον ίδιο στρατηγικό στόχο.

Αν εφαρμόσουμε αυτό το νοητικό σχήμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, βλέπουμε ότι όντως μπορεί να λειτουργήσει σε στρατηγικό επίπεδο, αλλά και σε ενεργειακό επίπεδο.

Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αναδεικνύει αυτό το σχήμα. Η διαχείριση των ΑΟΖ παραμένει εξ αρχής σ’ ένα κρατικό πλαίσιο δίχως αρμοδιότητα για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όμως η τελευταία μπορεί να καθοδηγήσει τα κράτη-μέλη για να περάσουν σε μια φάση συντονισμού για να πετύχουν το επόμενο βήμα, το οποίο είναι ενεργειακό.
Με άλλα λόγια, ακόμα και αν τα κράτη-μέλη λειτουργούν ανεξάρτητα αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να κάνουν συντονισμένες κινήσεις για να είναι πιο αποτελεσματικές οι αποφάσεις.

Σε αυτό το πλαίσιο κινούμαστε πια και μάλιστα με ελληνική πρωτοβουλία λόγω του Πρωθυπουργού.

 Έχουμε, λοιπόν, ένα επιπλέον βήμα σε σχέση με τη γεωπολιτική ιδέα της ευρωπαϊκής ΑΟΖ.
Αφού τώρα χρησιμοποιούμε αυτό το υπόβαθρο για να ενεργοποιήσουμε και το σχήμα της ευρωπαϊκής ομπρέλας πίσω από την οποία κρύβεται ουσιαστικά η ευρωπαϊκή ασπίδα.
Κι εδώ βλέπουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει και έξυπνες υποδομές ενέργειας, για να δώσει έμφαση και στην ασφάλεια των πολιτών της, σε ανθρώπινο επίπεδο αλλά και σε οικολογικό.

Επίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να υπάρξουν και αυτόχθονες γεωτρήσεις και εξορύξεις, διότι διψά για πράσινη ενέργεια η οποία να είναι κατά προτίμηση εντός των ΑΟΖ των κρατών-μελών.
Και αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό συμβαδίζει απολύτως με τις περιπτώσεις της Ελλάδας και της Κύπρου.

Επίσης, το κείμενο δίνει μεγάλη σημασία και στις διασυνδέσεις, ένα νοητικό σχήμα που εφαρμόζεται βέβαια στον οριζόντιο διαχρονικό άξονα που θέλουμε να αναπτύξουμε με την κοινοπραξία του Interconnector EuroAsia που συνδέει την Ελλάδα με την Κύπρο και το Ισραήλ.

Ιστολόγιο του Νίκου Λυγερού