Του Σάββα Καλεντερίδη

Η Χαλκιδική, για τους έχοντες και κατέχοντες της Θεσσαλονίκης
και της Βορείου Ελλάδος, ήταν πάντα τόπος των ανάπαυσης και διακοπών. Για τον
απλό λαό, ιδιαίτερα τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ’60, ήταν ο τόπος της
ελιάς, του λαδιού και του μελιού, των μεγάλων κοπαδιών αιγοπροβάτων, των
σκληροτράχηλων ξυλοκόπων, που περιόδευαν με τα μουλάρια τους και ξύλευαν και τα
δάση άλλων περιοχών της Μακεδονίας.

Έτσι γνωρίσαμε τη Χαλκιδική, τη φύση, τον λαϊκό πολιτισμό
και τους ανθρώπους της. Σκληροτράχηλους, ανθρώπους του κόπου και του μόχθου,
μέχρι να αναπτυχθεί ο τουρισμός και να αλλάξουν κι αυτοί, όπως άλλαξε και
μεταβλήθηκε με τις δεκαετίες, κατά περίπτωση, η ελληνική κοινωνία.

Η Χαλκιδική, απασχολεί τους τελευταίους μήνες την ελληνική
κοινή γνώμη, για το θέμα των μεταλλείων και της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές.
Η κοινή γνώμη είναι και πάλι διχασμένη, αφού άλλοι είναι υπέρμαχοι της
εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων χρυσού, προς όφελος της εθνικής οικονομίας, και
άλλοι σ’ αυτήν βλέπουν την απόλυτη καταστροφή.

Δεν θα υπεισέλθουμε στις λεπτομέρειες της υπόθεσης, αφού το
θέμα του άρθρου μας είναι άλλο. Αυτό που θα πούμε όμως είναι ότι κινητήριος
μοχλός αυτής της διχαστικής διαμάχης, από τη μια πλευρά είναι τα ελληνικά και ξένα επιχειρηματικά
συμφέροντα που έχουν το δικαίωμα της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων της περιοχής,
και από την άλλη μέρος της τοπικής
κοινωνίας που ανησυχεί για την καταστροφή του περιβάλλοντος, που
συνεπικουρείται από οργανωμένες ομάδες ατόμων
που δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία σε ζητήματα οικολογίας και προστασίας του περιβάλλοντος,
ευαισθησία που φθάνει μέχρι τα όρια της επαναστατικής
γυμναστικής, που την είδαμε να εκτυλίσσεται στις οθόνες των τηλεοράσεων επί
μήνες στην Κερατέα.

Σε όλο αυτό το σκηνικό η πολιτεία ήταν περίπου απούσα, και
όταν αποφάσισε να εμπλακεί, αυτό έγινε άλλοτε με μη πειστικό και άλλοτε με
καταστροφικό, πάντως και στις δυο περιπτώσεις με αναποτελεσματικό τρόπο, με
αποτέλεσμα το πεδίο να αφεθεί ελεύθερο στους «γυμναστές» της επανάστασης, που
οδήγησε στην στρατιωτικού και μάλιστα καταδρομικού τύπου επιχείρηση εναντίον
του εργοταξίου στις Σκουριές, και στη συνέχεια στις συλλήψεις των φερόμενων ως
εκ των δραστών της επίθεσης, στο κάψιμο και τη λεηλασία του αστυνομικού
τμήματος, τον αποκλεισμό της γραφικής κωμόπολης της Ιερισσού, τις διαδηλώσεις
σε Πολύγυρο, Θεσσαλονίκη και Αθήνα κλπ.

Για να γραφτεί το άρθρο αυτό δεν έχει προηγηθεί ρεπορτάζ,
αστυνομικό ή πολιτικό. Απλά, έγινε προσεκτική μελέτη των δεδομένων που υπάρχουν
και έχουν δημοσιοποιηθεί, και συζητήσεις με ορισμένους φίλους από την περιοχή.

Αυτό που προκύπτει, λοιπόν, είναι ότι οι επαγγελματίες του
είδους, και εννοούμε τους επαναστάτες του καναπέ, έκαναν πολύ καλά τη δουλειά
τους και τώρα απολαμβάνουν τους «καρπούς» του αγώνα τους!

Μόνο που κάποιοι άνθρωποι οδηγούνται στην καταστροφή και
εννοούμε τους συλληφθέντες για συμμετοχή στην επίθεση, που όπως φαίνεται από
την ανάλυση των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και της «κίνησης» των κινητών, δύσκολα
θα αποδείξουν ότι το άλλοθι που επικαλούνται είναι αληθινό.

Αν είναι έτσι, ούτε στην περίπτωσή τους θα ισχύσει η “άγνοια
νόμου” και φυσικά δεν θα τους σώσουν οι “επαναστατικές” πράξεις
των συγχωριανών τους. Με άλλα λόγια, πήραν τα όπλα και το νόμο στα χέρια τους και
τώρα έρχεται ο λογαριασμός. Και θα είναι μόνοι στη φυλακή -όσοι τιμωρηθούν- για
πολλά χρόνια.

Οι άλλοι, οι επιτήδειοι, που τους εξώθησαν σε αυτήν την
πράξη, θα είναι στα σπίτια με τις οικογένειές τους, κάποιοι άλλοι στα
τηλεπαράθυρα και ορισμένοι στις ζεστές πολυθρόνες της βουλής, για να
υπερασπίζονται τα “συμφέροντα” των αφελών εκ του ασφαλούς.

Όπως προαναφέραμε, οι ευθύνες της πολιτείας επικεντρώνονται
στο γεγονός ότι τα όργανά της άφησαν το πεδίο ελεύθερο στους επιτήδειους, για
να οδηγηθούμε σε αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση κατάλυσης της νομιμότητας και
του κράτους. Όμως ευθύνες έχουν και οι κάτοικοι της Ιερισσού, οι οποίοι θα
πρέπει να κάνουν μια λαϊκή συνέλευση και να μιλήσουν ελεύθερα, με γνώμονα τη
λογική και το μέλλον των ιδίων και των παιδιών τους, χωρίς τους «καθοδηγητές»
που τους οδήγησαν στην κατάσταση που είναι σήμερα.

Εκεί, αν ανταλλάξουν ελεύθερα απόψεις, είναι σίγουρο ότι θα
επικρατήσει η λογική και θα ξανασκεφθούν όσα έπραξαν, όσα πράττουν και όσα θα
πράξουν. Το κυριότερο  να αποφασίσουν πώς θα συμπαρασταθούν σε αυτούς που θα
σαπίσουν στη φυλακή. Γιατί την επίθεση στις Σκουριές δεν την έκαναν εξωγήινοι,
όπως δείχνουν τα στοιχεία των κινητών τηλεφώνων των φερόμενων ως δραστών!!!

Ήλθε η κρίσιμη ώρα οι κάτοικοι της Χαλκιδικής να ξαναβρούν
τον παλιό καλό εαυτό τους. Ποιος είναι αυτός; Ας ρωτήσουν τη Δημογεροντία, τους
ηλικιωμένους, τους σοφούς της Ιερισσού, έναν θεσμό που κράτησε ζωντανό το
ελληνικό γένος επί αιώνες και έβρισκε πάντα τον πιο σωστό και σώφρονα δρόμο σε
πολύ δυσκολότερες καταστάσεις!