Εδώ, στον Νότο, έχουμε πολύ ήλιο, αλλά έχουμε πολύ λίγο νεωτερικό κράτος. Έχουμε πολλούς φοροφυγάδες και μια κοινωνία κατατρομαγμένων πολιτών, που δεν κατάφεραν ποτέ να νιώσουν το κράτος δικό τους. Έχουμε, με λίγα λόγια, κράτη-αλήτες που σκοπό έχουν να κάνουν τη ζωή των πολιτών τους όσο γίνεται πιο δύσκολη. Γιατί όσο πιο δύσκολη είναι η ζωή του πολίτη, τόσο πιο εύκολά γίνονται η διαφθορά, ο εθνικισμός, ο νεποτισμός και κάθε άθλιος –ισμός. Εκείνοι, στον Βορρά, έχουν λίγο ήλιο, αλλά έχουν μπόλικο νεωτερικό κράτος – με την έννοια ότι νεωτερικό κράτος σημαίνει εκρίζωση του μοντέλου της οικογένειας ως μοντέλου διακυβέρνησης και μετάβαση σε αφηρημένους, διαφανείς θεσμούς.

 Ξέρουν να κάνουν ιστορικούς και δύσκολους συμβιβασμούς, είχαν βιομηχανική επανάσταση, έχουν -συνήθως- διαφάνεια και κράτος που, τις περισσότερες φορές, σέβεται τον πολίτη. Δυστυχώς, όμως, είναι τόσο κοντόφθαλμοι και κατατρέχονται ακόμα από θεωρίες ανωτερότητας προς τους «άθλιους του Νότου».

Κατά κάποιον τρόπο, εδώ στην Ευρώπη, Νότιοι και Βόρειοι, μοιραζόμαστε το γεγονός ότι ζούμε πιο πολύ στο παρελθόν, παρά στο παρόν και στο μέλλον. Η Κύπρος και η Ελλάδα είναι αρρωστημένες πολιτείες, μέσα σε μια αρρωστημένη Ευρωπαική Ένωση, πλέον. Σε αυτή την κατάσταση οι άρρωστοι, μεγάλοι και μικροί, ισχυροί και αδύναμοι, νότιοι και βόρειοι, αντί να ψάχνουν για θεραπεία, ανταλλάσσουν μεταξύ τους θανατηφόρους ιους. Το τέλος αυτού του «δρόμου» είναι ο θάνατος. Προφανώς, εμείς οι μικρότεροι, οι Νότιοι, θα πληρώσουμε το μεγαλύτερο τίμημα. Γιατί, ως γνωστόν, οι αδύναμοι πληρώνουν όχι μόνο για τις δικές τους αθλιότητες, αλλά και τις αθλιότητες των μεγάλων.

Γκαζμέντ Καπλάνι

PROTAGON