Η κατάληψη της βίλας
Αμαλίας και ο εμμονικός τρόπος με τον οποίο οι υποστηρικτές της
επικροτούν το καθεστώς ανομίας που τη διέπει, είναι κατά τη γνώμη μου
χαρακτηριστικό παράδειγμα του τέλματος της σύγχρονης Αριστεράς. Γιατί,
όχι, δεν είναι μόνο η ακροαριστερά που προασπίζει με σθένος την πολιτική
ακρότητα, όταν οι περιστάσεις δεν την δικαιολογούν. Η Αριστερά εν γένει
μοιάζει να βρίσκεται σε μόνιμη αντιπαράθεση με την τάξη, βαφτίζοντας ως
φασισμό κάθε κίνηση που αποβλέπει στον εξορθολογισμό και τη νομιμότητα.

Η αντίδραση ως αυτοσκοπός και προληπτική πρακτική δεν είναι γόνιμο
δημοκρατικό μέσο, αλλά εφηβικό σύμπτωμα, που πρέπει κάποτε να δει το φως
της ενηλικίωσης. Η υπόθεση της κατάληψης ενός δημόσιου κτιρίου με το
προκάλυμμα της αντιστασιακής αναγκαιότητας απηχεί την παραδοσιακή φοβία
της Αριστεράς απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας.
Επειδή όμως το στοιχείο
της εξουσίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δημοκρατικού πολιτεύματος,
ίσως κάποτε θα πρέπει να σταματήσει αυτή η σχεδόν μυθικού χαρακτήρα τάση
δαιμονοποίησής του από υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις με ή χωρίς
βουλευτικό έρεισμα.

Η δημόσια περιουσία, σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκεται, δεν γεννά
δικαίωμα που μπορεί ο καθένας να διαθέτει ελεύθερα, απλώς επειδή είναι
«δημόσια» και όχι ιδιωτική.

Πέρα από τη νομική σφαίρα του πράγματος, το
περιεχόμενο της οποίας δεν θα μπορούσε να είναι πιο προφανές και εύλογο,
το concept της κατάληψης δημιουργεί πρακτικά δημοκρατικά κωλύματα. Δε
νοείται καθεστώς που να επιτρέπει στους πολίτες να καταλαμβάνουν
αυθαίρετα δημόσιους χώρους, επειδή θεωρούν ότι η αξιοποίηση που τους
επιφυλάσσουν είναι ανώτερη από αυτή που επιφυλάσσει το κράτος. Ο
ολοκληρωτισμός που συνεπάγεται αυτός ο τρόπος κοινωνικής δράσης είναι
αντίθετος προς κάθε έννοια ευνομίας και μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει
συγκρούσεις και μεταξύ των πολιτών. Με ποια λογική άραγε δικαιούνται οι
καταληψίες να νέμονται κατ’ αποκλειστικότητα τη βίλα ;

Η ανεπαρκής λειτουργία του δημοσίου και της διοίκησης δε νομιμοποιεί
καμία ομάδα πολιτών να τα υποκαθιστά κατά το δοκούν. Η δε πρόφαση του
πολιτιστικού χαρακτήρα της συγκεκριμένης κατάληψης, εκτός από αστεία (οι
μπάφοι και τα υλικά παρασκευής μολότωφ είναι ενδεικτικά της πνευματικής
της προσφοράς), είναι και παντελώς αδιάφορη. Όποιος θέλει να βελτιώσει
το βιοτικό επίπεδο της γειτονιάς του, ας το κάνει από το σπίτι του και
πάντως όχι οικειοποιούμενος μέσα που δεν του ανήκουν. Η μαγκιά που
γίνεται σε πλάτες άλλων και δε συνεπάγεται προσωπικό κόστος και
αυτοθυσία, είναι τζάμπα μαγκιά.

Διάβασα το μανιφέστο των καταληψιών και εξεπλάγην από την ανέξοδη
αερολογία και το σουρεαλιστικό του πνεύμα, αφού μοιάζει να προέρχεται
από ανθρώπους που δεν αρνούνται απλώς μια άδικη κοινωνική συνθήκη, αλλά
μια παγκόσμια οικονομική και νομική πραγματικότητα.

 Φοβάμαι ότι κανένα
σύγχρονο καθεστώς δεν θα τους ικανοποιούσε, από τη στιγμή που
δικαιολογούν την άρνησή τους να συμμορφωθούν στο νόμο επί τη βάσει της
αδιέξοδης σύγκρισης «Πολεμάτε εμάς ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΥΡΩ
ΣΑΣ». Πάντα το ένα άκρο θα αποτελεί δικαιολογία για την εκτράχυνση του
άλλου.

Γιατί κανείς δεν μας αναγνωρίζει το δικαίωμα να θέλουμε να ζούμε
ελεύθεροι αλλά εναρμονισμένοι με δίκαιους νόμους ; Ποιός μας εγκλωβίζει
στο δίλημμα του φασισμού και της ασυδοσίας ; Πηγή: www.lifo.gr