Του ΑΡΗ ΑΜΠΑΤΖΗ. Η εκβιομηχάνιση και η συμμετοχή
στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας είναι για την Τουρκία μια υπόθεση
που έχει σημαντικό σημείο αναφοράς το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980.
Αυτό την κατατάσσει -ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτισμικές, κοινωνικές
ή πολιτικές διαφορές- στις μεσογειακές χώρες που επιχείρησαν και τα
κατάφεραν, στον έναν ή άλλο βαθμό, να ενδυναμώσουν την εθνική τους
οικονομία, μέσω πολιτικής που εφάρμοσαν οι χούντες.

Μια και το έφερε η κουβέντα, οι χώρες αυτές είναι η Ισπανία, η
Πορτογαλία, εν μέρει η Ιταλία και η Τουρκία. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα
της περιοχής αυτής όπου η περίοδος του νεοφασισμού δεν άφησε ως
«κληρονομιά» την εκβιομηχάνιση ή τη βάση για μια θεμελιωμένη εθνική
οικονομία.

Δ εν είναι όμως μόνο αυτό. Η Τουρκία εκ των πραγμάτων, αλλά και
με δική της προσπάθεια, επιχειρεί να γίνει μέρος του μελλοντικού
παγκόσμιου καταμερισμού. Η οφθαλμοφανής προοπτική, που υπάρχει ως προς
το ζήτημα αυτό, είναι η μετατόπιση της βιομηχανικής παραγωγής από τη
Δύση προς την Ανατολή. Για λογαριασμό της Δύσης θα μπορούσε να πει
κανείς, αλλά το σωστότερο είναι για λογαριασμό του παγκοσμιοποιημένου
πολυεθνικού κεφαλαίου.

Δείγματα του νέου καταμερισμού υπάρχουν ήδη στην πράξη. Ενα
σημαντικό μέρος της παγκόσμιας παραγωγής γίνεται πλέον σε διάφορες
ασιατικές χώρες. Προοπτικά όμως αυτό θα αναπτυχθεί και θα πάρει ποιοτικά
άλλη μορφή. Βρισκόμαστε σε μία περίοδο που διάφορες δυτικές χώρες, όπως
η Γερμανία και η Γαλλία, βρίσκονται στις παραμονές της ολικής
απομάκρυνσης των πυρηνικών σταθμών. Η πυρηνική ενέργεια είναι από τις
βασικές προϋποθέσεις της βιομηχανικής παραγωγής.

Οι πυρηνικοί σταθμοί θα μετατοπισθούν προς την Ανατολή και η
Τουρκία εδώ και μερικά χρόνια δείχνει αποφασισμένη να εγκαταστήσει, σε
πρώτη φάση, τρεις πυρηνικούς σταθμούς στο έδαφός της.

Οταν δηλαδή η Ανατολή θα έχει γίνει το εργοστάσιο του κόσμου, η Τουρκία θέλει να είναι μέρος του παιχνιδιού.
http://www.enet.gr/