Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Η Ευρώπη έχει το 7% του παγκόσμιου
πληθυσμού, το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και χρηματοδοτεί το 50% του
παγκόσμιου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, υπογράμμισε χθες σε
συνέντευξή της στους FT η καγκελάριος Αγκ.Μέρκελ.Από την
παραπάνω διαπίστωση μέχρι τη θεσμοθέτηση πλαφόν κοινωνικών δαπανών ανά
χώρα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας η απόσταση είναι μεγάλη, καθώς μια
παρόμοια δέσμευση θα πήγαινε ακόμη πια μακριά από τους σημερινούς
περιορισμούς του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας.

Στην
παραπάνω λογική δεν θα αρκεί πλέον ο έλεγχος του χρέους και του
ελλείμματος, αλλά ο προσανατολισμός των εθνικών προϋπολογισμών στην
τόνωση της ανταγωνιστικότητας.
Αν μη τι άλλο, η καγκελάριος χθες
μας έδωσε μια βασική συνιστώσα της γερμανικής Ευρωζώνης που προσπαθεί να
επιβάλει, τη συμπίεση του κράτους πρόνοιας στον βωμό της
ανταγωνιστικότητας.
Η χώρα που πρώτη εφάρμοσε το κράτος πρόνοιας
στη Γηραιά Ήπειρο την εποχή του Μπίσμαρκ στον 19ο αιώνα, γίνεται η πρώτη
που θεωρεί επίσημα και απροσχημάτιστα τις κοινωνικές δαπάνες πρόβλημα
παρόμοιο με το έλλειμμα και το χρέος.

Η γερμανική προσέγγιση
λιτότητας μέρα με τη μέρα γίνεται φανερό ότι δεν είναι συνταγή έκτακτης
ανάγκης για τη διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης, αλλά μακροπρόθεσμος
σχεδιασμός και προϋπόθεση για τη μετάλλαξη της Ευρωζώνης σε σκληρό
πυρήνα δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης.

Πρόκειται γιαά
προτάσεις που, αν υιοθετηθούν, θα οδηγήσουν σε περαιτέρω
αποσταθεροποίηση τον Νότο της Ευρωζώνης και τη Γαλλία, ενώ με τα
σημερινά δεδομένα δεν προκαλούν προβλήματα στις χώρες της Κεντρικής και
Ανατολικής Ευρώπης που έκαναν τη βίαιη προσαρμογή πρώτα στο όνομα της
μετάβασης στην Οικονομία της Αγοράς και στην συνέχεια της ένταξης στην
Ε.Ε. και για τη Σλοβακία και την Εσθονία, στην Ευρωζώνη.

Ετσι
μέρα με τη μέρα ο Νότος και η Γαλλία προβάλλουν ολοένα πιο απροσάρμοστοι
στη ηερμανική Ευρώπη, σε αντίθεση με την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη,
που υπάρχουν ήδη οι προδιαγραφές της ανταγωνιστικότητας που αναζητά
εναγωνίως η καγκελάριος.

Παράδοξο της Ιστορίας, η Κεντρική και
Ανατολική Ευρώπη με απόσταση δέκα χρόνων προβάλλουν ως ο Δούρειος Ίππος
το 2003 για τη διεθνή χειραφέτηση της Γηραιάς Ηπείρου από την ηγεμονική
επικυριαρχία των ΗΠΑ και σήμερα για τις κοινωνικές κατακτήσεις και
κεκτημένα.Πολωνία και Τσεχία συγκλίνουν με τη γερμανική γραμμή
πλεύσης, παρά το γεγονός ότι οι δύο χώρες βρίσκονται εκτός Ευρωζώνης, με
τη Βαρσοβία να εξελίσσεται μέρα με τη μέρα σε προνομιακό σύμμαχο του
Βερολίνου.

Το 2003 Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη μαζί με τη
Βρετανία του Μπλερ και την Ισπανία του Αθνάρ συντάχθηκαν στο πλευρό των
ΗΠΑ στην προετοιμασία της εισβολής στο Ιράκ και συγκρούσθηκαν ανοικτά με
τον γαλλογερμανικό άξονα.

Σήμερα είναι πλέον ολοφάνερο ότι η
γερμανική Ευρώπη – Ευρωζώνη που σχεδιάζει η Μέρκελ στο Βερολίνο
αναφέρεται στις πολιτικές και κοινωνικές αντοχές της Κεντρικής,
Ανατολικής Ευρώπης, της Νέας Ευρώπης, σύμφωνα με τον υπουργό Αμυνας των
ΗΠΑ Ράμσφελντ το 2003.

Πρόκειται για ένα διπλό μήνυμα προς τον
δύστροπο Νότο και την απροσάρμοστη Γαλλία: Πρώτον, αν το προφίλ εταίρου
μας ικανοποιεί και δεύτερον, αν η δυστροπία του Νότου έχει ασύμφορο
κόστος, υπάρχει η εναλλακτική επιλογή της Κεντρικής-Ανατολικής Ευρώπης,
της Μεσευρώπης των θεωρητικών της Γεωπολιτικής στη Γερμανία των αρχών
του 20ού αιώνα.

2003 και 2013
Το 2003
Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη μαζί με τη Βρετανία του Μπλερ και την
Ισπανία του Αθνάρ συντάχθηκαν στο πλευρό των ΗΠΑ στην προετοιμασία της
εισβολής στο Ιράκ και συγκρούσθηκαν ανοικτά με τον γαλλογερμανικό άξονα.
Σήμερα είναι πλέον ολοφάνερο ότι η γερμανική Ευρώπη-Ευρωζώνη που
σχεδιάζει η Μέρκελ στο Βερολίνο αναφέρεται στις πολιτικές και κοινωνικές
αντοχές της Κεντρικής-Ανατολικής Ευρώπης.
Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.imerisia.gr