Η αλλαγή της γερμανικής στάσης-Βουλευτής των Γερμανών Φιλελευθέρων, κ. Γιώργος Χατζημαρκάκης:

«Η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην ευρωζώνη ως ενεργό μέλος της. Το
θέμα αυτό θεωρείται πλέον λήξαν για τους Γερμανούς και συνιστά κοινή
συνείδηση», είναι το πρώτο πράγμα που μου τονίζει στη συζήτησή μας ο Ελληνογερμανός ευρωβουλευτής με σπουδές στη Βόννη και την Οξφόρδη. «Ξέρουν
ότι η Ελλάδα δεν είναι η αιτία του προβλήματος, αφού η κρίση αφορά
πλέον ολόκληρη την Ευρώπη.
Στην Πορτογαλία οι αντιδράσεις, κατά τη
πρόσφατη επίσκεψη της Μέρκελ, ήταν ακόμη πιο έντονες και από την Ελλάδα
και αυτό δεν είναι τυχαίο», μου επισημαίνει λέγοντας ότι η πολιτική
των Γερμανών δεν είναι πλέον η ίδια απέναντι στην Ελλάδα. Δεν μπορώ,
ωστόσο, να μην του θυμίσω ότι οι εκπρόσωποι του κόμματός του παραμένουν
ιδιαίτερα δηκτικοί και δεν δείχνουν καθόλου να έχουν πάρει αποστάσεις
από το ενδεχόμενο της αποχώρησης της Ελλάδας από την ευρωζώνη. «Ναι,
αλλά πρόκειται πια για μειοψηφική γνώμη. Επιπλέον οι Φιλελεύθεροι
δείχνουν, δυστυχώς, να μην επηρεάζουν με τον ίδιο τρόπο τη Μέρκελ, η
οποία πια κινείται προεκλογικά. Και για να κερδίσει τη συμπάθεια των
φίλα προσκείμενων προς την Ελλάδα Σοσιαλδημοκρατών, δείχνει να αλλάζει
την ατζέντα. Δεν είναι τυχαία ούτε η πρόσφατη επίσκεψή της στην Ελλάδα,
ούτε οι φιλικές της κινήσεις προς τη χώρα». Τι συμβαίνει, όμως, με τον Σόιμπλε και τις εχθρικές του δηλώσεις; «Είναι
γνωστή η κόντρα Μέρκελ – Σόιμπλε. Ο,τι και να υποστηρίξει η Μέρκελ,
αυτός θα πει ακριβώς το αντίθετο. Πάντως στη Γερμανία αυτό που μετρούσε
ανέκαθεν είναι η γνώμη του καγκελαρίου. Ανέκαθεν ο ηγέτης είχε
προεξάρχοντα ρόλο στην πολιτική της Γερμανίας για καλό και κακό. Γι’
αυτό και τα πάντα αρχίζουν και καταλήγουν στη Μέρκελ».

«Οι Γερμανοί έχουν βγάλει 80 δισ. από την Ελλάδα»

Εκτός από την αναδιάρθρωση του χρέους, την οποία ο κ. Χατζημαρκάκης
θεωρεί απαραίτητη και μάλλον αναπόφευκτη, ο ίδιος επιμένει ότι πρέπει να
υπάρξει άμεση και γενναία χρηματοδότηση για την ανασυγκρότηση της
χώρας. Τον ρωτάω αν θεωρεί ότι το ελληνικό χρέος είναι όντως βιώσιμο. «Τα
πάντα είναι θέμα ερμηνείας. Εμείς μιλάμε για “βιωσιμότητα” του χρέους,
έναν όρο που οι Αγγλοσάξονες επιμένουν να αποδίδουν ως sustainability,
δηλαδή του κατά πόσο το χρέος μπορεί να “αντέξει” ή να “κρατηθεί”. Κι
αυτό από μόνο του λέει πολλά. Το ζήτημα της αντοχής εναπόκειται από το
ποσό της αναχρηματοδότησης που θα δοθεί προς την Ελλάδα. Ας μην ξεχνάμε
ότι η Γερμανία έχει επωφεληθεί τα μάλα από την οικονομική κρίση της
Ελλάδας, έχοντας ήδη κερδίσει 80 δισ. ευρώ, κάτι που δεν είναι γνωστό
στους Γερμανούς. Αν λοιπόν οι πολιτικοί πείσουν τους ψηφοφόρους τους,
καθώς βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, ότι ένα μέρος αυτών που έχουν
κερδίσει θα μπορούσε να επιστραφεί πίσω στους Ελληνες, με τη μορφή ενός
σχεδίου Μάρσαλ, κανείς δεν θα είχε αντίρρηση. Μέχρι τώρα, όμως, τους
έλεγαν ότι οι Γερμανοί φορολογούμενοι πληρώνουν από την τσέπη τους για
την Ελλάδα, κάτι που είναι δύσκολο να ανατρέψουν από τη μια μέρα στην
άλλη. Η αλλαγή στάσης είναι εμφανής, όπως είναι προφανής και η
αναγκαιότητα της αναδιάρθρωσης και της επιμήκυνσης ώστε να κριθεί το
χρέος βιώσιμο. Κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί αν δεν υπάρξει μια
χρηματοδότηση από έναν τέτοιο μηχανισμό στήριξης».