1980. Ὑπογραφές στό
Ζάππειο. Κόκκινα χαλιά καί λιμουζίνες.  Εἴσοδος τῆς Ἑλλάδος στήν Εὐρωπαϊκή Οἰκονομική Κοινότητα
(ΕΟΚ) από 1-1-1981. Τάχατες, ἡ  Ἑλλάδα εὕρισκε ἐπί τέλους τήν θέση της μεταξύ τῶν
“πολιτισμένων ἐθνῶν” τῆς Εὐρώπης. 
Τάχατες ἡ Δημοκρατία μας θά ἦταν 
πλέον ἐξασφαλισμένη ἔναντι  πάσης ἐκτροπῆς.  Τάχατες θα ἀνήκαμε πλέον καί ἐμεῖς  ὡς ἄτομα σέ μία εὑρύτερη πανευρωπαϊκή κοινωνία, μέ δυνατότητες ἀναπτύξεως τῶν ὅποιων προσωπικῶν ἀρετῶν μας.  Ἐπρόκειτο νά ἑνωθοῦμε ὅλοι οἱ Εὐρωπαϊκοί λαοί σέ ἕνα ἑνιαῖο  ἔθνος! 

Οἱ ἀντιρρήσεις  στήν ἔνταξή μας στήν ΕΟΚ ἦσαν τελείως ἐκτός κλίματος:  Ἰδεολογικές καί διά τοῦτο ξυλίνης γλώσσας,
οἱ προβαλλόμενες ἀντιρρήσεις τῆς τότε ἀριστερᾶς.  Δημαγωγικές 
καί διά τοῦτο καταφανῶς ψευδεῖς καί ἀνειλικρινεῖς οἱ  ἀντιρρήσεις τοῦ τότε ΠΑΣΟΚ, ὅπως ἄλλωστε ἐπιβεβαίωσε τό ἴδιο μέ τήν ἄνοδό του στήν ἐξουσία. Καί  ἐξ ὁρισμοῦ περιθωριοποιημένες στα ΜΜΕ καί ἐν πολλοῖς ἄγνωστες οἱ  ἐκ βαθέων ἀντιρρήσεις φωτισμένων ὀρθοδόξων χριστιανῶν  ὅπως τοῦ ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη.

Ἡ εἴσοδός μας στήν  ΕΟΚ, σέ συνδυασμό μέ τό νεοφανές φαινόμενο τοῦ Κράτους-ΠΑΣΟΚ, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα –  πέραν τῶν θεσμικῶν μέτρων διαλύσεως τῆς χώρας, ὅπως ἡ εἰσαγωγή τῆς ἀναξιοκρατίας στίς
προσλήψεις δημοσίων ὑπαλλήλων καί στίς ἐπιλογές Νομαρχῶν (ἀπόλυτη
κομματοκρατία) –  τήν χαλάρωση καί
ΡΑΘΥΜΙΑ, σέ ὅλα ἀνεξαιρέτως τά πεδία: 

Α) Οὐδείς λόγος πλέον περί κινδύνων! Πάς κινδυνολογών, ἀναθεματιζέσθω!
Κίνδυνοι; Οὔτε στά ΜΜΕ, οὔτε στόν δημόσιο λόγο! 
Ἥσυχη λοιπόν συνείδηση, ἀκόμη καί γιά τά
πρόσφατα δεινά πού ἐγκυμονοῦσαν καί ἐγκυμνονοῦν κινδύνους: Τάχατες, ἡ Κύπρος ἦταν “μακρυά”
. . . ἤδη πρό τοῦ 1980! Ἔμενε ὁ κίνδυνος ἀπό τήν Τουρκία, πού
θά ἔβαινε μειούμενος
καθώς ἡ Ἑλλάδα θά πρόκοβε
μεταξύ τῶν μεγάλων Εὐρωπαϊκῶν κρατῶν….!  Ἄρα, οἱ Ἑλληνοτουρκικές σχέσεις, μποροῦσαν νά ὑποβαθμισθοῦν στήν κοινή γνώμη,
σέ ἕνα ἀμιγῶς τεχνικό
θέμα:  Ἀτέρμονες συζητήσεις περί τῆς βελτιώσεώς
τους… Λησμονημένοι λοιπόν ἀπό τό κράτος μας οἱ  γενναῖοι στρατιῶτες μας πού ἀμύνθηκαν στήν Κύπρο
ἐναντίον
τῶν
τούρκων, ὥστε νά βάλουν μυαλό οἱ ὑπόλοιποι, και νά μήν 
προτάσσουν τήν πατρίδα έναντι τῆς ἀτομικῆς 
τους ἐπιβίωσης  – Χωρίς συντάξεις ἀκόμη καί σήμερα οἱ οἰκογένειες τῶν στρατιωτῶν θυμάτων μας στήν
Κύπρο!    Καί ἐκεῖνος  ὁ πιλότος πού γιά νά μην τόν
καταρρίψουν τά τουρκικά ἀεροσκάφη πάνω ἀπό τό Αἰγαῖο, ἀναγκάθηκε νά βάλῃ πρῶτος καί νά καταρρίψῃ τό τουρκικό ἀεροσκάφος, πλήρωσε
μέ τήν ὑπηρεσιακή δυσμένεια
τῶν γραικύλων τό ὅτι ἔπραξε τό καθῆκον του καί στέρησε
δύο καί πλέον ἔτη ἀπό δωρεάν ἐκπαίδευση τούς τούρκους πιλότους, πού φοβοῦνταν νά βγοῦν πάλι στό Αὐγαῖο.  Δέν εἶχε καταλάβει ὅτι γιά τίς ἀνάγκες τοῦ ΝΑΤΟ, οἱ εἰκονικές ἀερομαχίες ὑπηρετοῦσαν στοχευμένα (καί
ὑπηρετοῦν) τήν ἐκπαίδευση τῶν τούρκων πιλότων ἀπό τούς καλλίτερούς
τους  Ἕλληνες πιλότους, πρός βλάβη τῶν ἐθνικῶν συμφερόντων μας
στό Αἰγαῖο.  Τό
ποιός εἶναι ὁ κίνδυνος, ἄρα, δέν ἀνῆκε πλέον στήν ἀρμοδιότητα τῆς  Ἑλληνικῆς πολιτικῆς ἡγεσίας!  Αὐτή, ἀντιμετώπιζε ὡς μόνο κίνδυνο, τό νά ἀναλάβει ἡ φυσική
στρατιωτική ἡγεσία νά προσδιορίσῃ αὐτή, αὐθεντικά ἤ μέ καθοριστικό τρόπο, τούς ἐθνικούς κινδύνους –
ἀφοῦ αὐτό συνεπάγεται, ἔστω σέ κάποιο βαθμό,
καθοριστικό λόγο τῆς φυσικής στρατιωτικῆς ἡγεσίας καί γιά τίς ἐξωτερικές σχέσεις τῆς χώρας, καθώς  καί, σέ ὁριακές καταστάσεις, γιά τό ἐσωτερικό πολιτικό
σκηνικό .  Γι’ αυτό φαίνεται ἀκούγαμε πάλι καί
πάλι γιά αὐθαίρετες κρίσεις στήν ἐπιλογή τῆς ἡγεσίας τοῦ στρατεύματος! Διότι αὐτές γίνονταν
προδήλως ἔτσι, ὥστε νά ἀποκλείεται ἑκάστοτε ἡ φυσική ἡγεσία 
τῶν ἀξιωτέρων, καί να
προκρίνονται  ἄνθρωποι μέ ἰδιοσυστασία ὅσο γίνεται
περισσότερο ἐνδοτική σέ πιέσεις, ἤ καί  – αἰσχρόν ἐστί καί λέγειν  – μέ συγκεκριμένη κομματική τοποθέτηση.  Περί
κινδύνων καί δή ἐθνικῶν ἤ λόγω μεταναστῶν, μόνο ψίθυροι ἐπιτρέπονταν. Ἀκόμη καί σήμερα, που αὐτοί οἱ ἐθνικοί καί
κοινωνικοί κίνδυνοι εἶναι ἄμεσοι, ἀπαγορεύεται ἡ ἐλεύθερη ἐνημέρωσις καί ἡ ἐλεύθερη ἔκφρασις γνώμης περί
τῶν κινδύνων αὐτῶν. Οἱ δημοσίως
δικαιλογημένα κινδυνολογοῦντες, δέν λογοκρίνονται ἁπλῶς, ἀλλά ἀποκλείονται προληπτικῶς ἀπό τά ΜΜΕ. Ἡ δικτατορία τῶν μεγάλων ΜΜΕ
φροντίζει μέ θρησκευτική εὐλάβεια γιά τήν τήρηση τῆς ἐν λόγῳ ἀπαγορεύσεως. 

Β) Ἡ χαλάρωση καί
ΡΑΘΥΜΙΑ που ἐνέσκυψε στήν Ἑλλάδα μετά τό 1981, ἄγγιξε σχεδόν ἀμέσως τήν ἱστορική μας μνήμη. 
Πολλοί ἀπό μᾶς κυττάζανε πλέον μόνο μπροστά, καί μέ μόνο κριτήριο
τήν ἐμπειρία
τοῦ
“ἐδῶ καί τώρα”.  Ἀφοῦ δέν ὑπάρχουν πλέον ὁρατοί κίνδυνοι γιά τό ἔθνος, τί νόημα ἔχει ἡ ἐθνική μνήμη; 
Μποροῦν πλέον οἱ μαθητές νά ἀπομανθάνουν τό νόημα τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων, νά τονίζεται  τό νόημα τῆς εἰρήνης, ὡς τάχατες τό βαθύτερο νόημα τῶν ἀγώνων γιά έθνική ἀπελευθέρωση ἤ γιά ἄμυνα κατά τῶν  Ἰταλῶν τοῦ Μουσολίνι καί τῶν Γερμανῶν τοῦ Χίτλερ.  _ Οἱ μαθητές, μόλις 10
χρόνια μετά ἀπό τήν εἰσβολή τῶν τούρκων στήν Κύπρο, περί το 1984-1985 ἀρχίζουν να τελοῦν σέ σύγχυση γιά τό
τί ἐορτάζουμε  τήν 28η Ὀκτωβρίου καί τί τήν
25η Μαρτίου.  _Τό νόημα τῶν πολιτικο-κοινωνικῶν θλιβερῶν ἐπετείων ὅπως τῆς ἐξεγέρσεως καί τῶν θυμάτων τοῦ Πολυτεχνείου,
παίρνει τό προβάδισμα, ἀλλά τοῦτο χωρίς άναφορά στήν πραγματικότητα:  Οἱ περισσότεροι μαθητές νομίζουν, ἀκόμη καί σήμερα, ὅτι ἡ πτῶσις τῆς δικτατορίας ἔχει ὡς κυρία καί δή ἄμεση αἰτία τήν ἐξέγερση τῶν φοιτητῶν τοῦ Πολυτεχνείου!
_  Ἡ 28η Ὀκτωβρίου μεταβάλλεται σέ ἑορτή ὄχι ἐθνική, ἀλλά πολιτική!  Τάχατες πολεμήσαμε ἐναντίον τοῦ ναζισμοῦ καί τοῦ φασισμοῦ.  ΔΕΝ εἶναι  ὅμως ἀληθές ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμήσαμε τό 1940 κυρίως ἐναντίον τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ ναζισμοῦ, ἀλλά πολεμήσαμε ἐναντίον τῶν κατακτητῶν Ἰταλῶν καί Γερμανῶν, πού συνέβη
νά  ἔχουν τήν ἐποχή ἐκείνη καθεστῶτα ναζισμοῦ καί φασισμοῦ. Τό ἴδιο θά πολεμούσαμε –καί θά πολεμήσουμε ἄν χρειασθῆ – καί ἄν συμβῆ νά ἔχουν καθεστῶτα δημοκρατίας οἱ ἐπίδοξοι κατακτητές
μας, καί νά ἔχουν ὡς μέσο πολέμου τήν οἱκονομική ὑποταγή, ὅπως σήμερα.  _ Ἡ
25η Μαρτίου ἔγινε προσπάθεια νά μεταβληθῆ σέ ἑορτή γιά τήν τάχατες κοινωνική ἐξέγερση τῶν προλετάριων Ἑλλήνων ἐναντίον τῶν
κοτσαμπάσηδων.  Ἀποτυχούσης τῆς τοιαύτης ἱστορικῆς παραποιήσεως, νέα
ἐπιχειρήθηκε: Ἡ  25η Μαρτίου σηματοδοτεῖ  ἀγώνα γιά “ελευθερία”  , ἀλλά ἀποφεύγεται ὁλοένα περισσότερο κάθε ἀναφορά στό ὅτι πρόκειται γιά ἐθνική ἀπελευθέρωση ἀπό τόν βάρβαρο
τουρκικό ζυγό.  Οἱ τοῦρκοι  δέν πρέπει να θιγοῦν…!  Ἡ ἰδέα τοῦ ἔθνους 
θά ἐνίσχυε τόν ἐθνικισμό. . .Γιατί ὅλα αὐτά τά τραγικά σφάλματα, τα συγχρόνως ἄξια γέλωτος;  Διότι, 
τάχατες, δέν ὑπάρχουν κίνδυνοι,
ούτε γιά τό ἔθνος μας, οὔτε ἀπό τούς τούρκους, οὔτε γιά τήν κοινωνία μας. Μόνοι “πολιτικῶς ὀρθοί”  κίνδυνοι: 
ἡ Δεξιά γιά τήν Ἀριστερά, καί ἡ Ἀριστερά γιά τήν Δεξιά! Γνωστά καί χιλιο-εἰπωμένα πράγματα – Χαλαρῶστε λοιπόν “νεοέλληνες”!

Γ) Ἡ χαλάρωση καί
ΡΑΘΥΜΙΑ, ἀπό τήν ἔνταξή μας στήν ΕΟΚ καί μετά, έλέῳ κοματικῆς έντάξεως στό
ΠΑΣΟΚ ἀρχικῶς, καί ὕστερα ἀνεξαρτήτως αὐτῆς, γίνονται τό θεμελιῶδες χαρακτηριστικό
τῆς Ἑλληνικῆς Διοικήσεως καί τῆς εὑρείας (“main stream“)
κοινωνίας. Ἡ τόσο πολύτιμη ἐγκράτεια, πού χαρακτήριζε ὅλη τήν ζωή τοῦ ἔθνους μας ὡς ἀξία, ὡς ἀρετή, ἄλλοτε ἀναγκαστική καί ἄλλοτε κατά
προαίρεση, καί ἡ ἐπιμέλεια, ἡ φιλοπονία,
ἡ τιμιότητα, ὁ σεβασμός τοῦ ἀνωτέρου, ἡ θυσία
γιά τήν πατρίδα ἐάν χρειασθῆ, ἡ ἱερότητα σέ ἐκδηλώσεις τῆς ζωής μας, τό πρότυπο τῆς ἁγιότητας, χλευάζονται εὐθέως ἤ τίθενται στό
περιθώριο. Ἀπό τούς πάντες στά ΜΜΕ καί στον δημόσιο λόγο – μέ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις πού
σύντομα ἀπομονώνονται καί
περιθωριοποιοῦνται τεχνητῶς – καλλιεργεῖται ἡ ἰδέα μιᾶς φαντασιακῆς, μιᾶς εὐτυχισμένης καί ἀσφαλοῦς, Ἑλλάδας, πού ἀπολαμβάνει καί
βόσκει ὡσάν ἀμέριμνη ἀγελάς, τά ἁπτά ὑλικά ὀφέλη τῶν ἐπιδοτήσεων τῆς ΕΟΚ! Ἡ τελευταία, μέ συστηματική ἐπιμέλεια ἐποπτεύει τήν ἴδια ἐποχή χῶρες ὅπως ἡ Γαλλία μήπως
χρησιμοποιηθοῦν οἱ ἐπιδοτήσεις αὐτές καταχρηστικῶς γιά χρηματοδότηση
μή δικαιούχων: θυμᾶμαι τίς γαλλικές ἐφημερίδες τῆς δεκαετίας του 1980. ‘Αλλά στήν Ἑλλάδα, τάχατες, δέν
μπορεῖ ἡ ΕΟΚ νά προβῆ σέ ἀποτελεσματικούς ἐλέγχους! Μοῦ ἔλεγε συνάδελφος που
ὑπηρετοῦσε σέ Ὑπουργεῖο μας τότε, ὅτι ἔρχονται ἀπό τήν ΕΟΚ γιά ἔλεγχο γιά τίς
κρητικές μπανάνες ἤ γιά τίς ἐληές, καί τούς;”κοροϊδεύουμε” μέ τραπεζώματα!
Κανείς ἐκ τῶν φερομένων ὡς ἁρμοδίων δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι πρόκειται γιά στοχευμένη πολιτική τῆς “Εὐρώπης”, ὅτι μᾶς ἐθίζουνε στήν
καλοπέραση καί στήν ἁρπαχτή ὄχι μόνο οἱ ἐντόπιοι πού κυρίως ἐπωφελοῦνται καί μαζί τά τρῶνε, ἀλλά καί οἱ ἀληθινοί κύριοι τῆς Εὐρώπης, πού ἔχουν βάλει πλώρη νά ἐκμεταλλευθοῦν μιά μέρα τήν διαφθορά στό Ἑλληνικό κράτος καί
στήν Ἑλληνική
κοινωνία. Ἡ ΔΙΟΙΚΗΣΗ, στέλνει ὑπαλλήλους μας για
τήν ψήφιση κανονισμῶν καί ὁδηγιῶν στίς Βρυξέλλες καί ἡ ΡΑΘΥΜΙΑ τους θριαμβεύει καί ἐκεῖ. Ψηφίζεται χωρίς οὐσιαστική Ἑλληνική συμμετοχή ἀπό τούς ἀρχοντοχωριάτες εὐρωλιγούρηδες που ἀποστέλλονται, ὅ,τι ἔχει ἑτοιμάσει ἡ γραφειοκρατία τῶν Βρυξελλῶν γιά τίς μεγάλες ἐπιχειρήσεις τῶν βορείων χωρῶν. Ἀποτέλεσμα; Ἀγροτικά προϊόντα εἰσρέουν ἀνεμπόδιστα πλέον
στήν Ἑλληνική
άγορά καί σέ ἀντάλλαγμα πουλᾶμε, ὄχι βέβαια ἐμεῖς, ἀλλά ἡ ἄλλη Εὐρώπη, μηχανήματα στόν τρίτο κόσμο χωρίς εἰσαγωγικούς δασμούς
στίς χῶρες
τοῦ
τρίτου κόσμου. Οἱ συνθῆκες “Λομέ” δεσμεύουν λέει καί τό Ἑλληνικό κράτος, ἄν καί συμφωνήθηκαν ἀπό τήν Ἐπιτροπή τῆς ΕΟΚ μέ ἐκπροσώπους τῶν χωρῶν τοῦ τρίτου κόσμου, καί
παρά τό ὅτι τό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο
οὐδέν γνωρίζει πλήν τῶν σχετικῶν ἐνημερώσεων ἀπό Ὑπουργούς, ἐάν καί ἐφ’ ὅσον ἐρωτῶντο. Σέ ἀντιστάθμισμα,
λαμβάνουμε ἐν τέλει ψίχουλα: τά ὁλοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα, μέ πολιτική
παρέμβαση κορυφῆς τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου, πού ἐπιστρέφει θριαμβευτής στήν ταλαίπωρη Ἑλλάδα, διότι
προέβαλε βέτο, ὥστε νά άντισταθμίσῃ λίγο καί γιά βραχύ χρόνο τίς λοιπές
δυσμενεῖς συνέπειες ὅσων ἤδη ἔχουν συντελεσθῆ καί συντελοῦνται καθημερινά σέ
βάρος τῶν συμφερόντων μας. Ἡ ΡΑΘΥΜΙΑ τῆς Διοικήσεως
καθίσταται πλέον ἐπικίνδυνη, ἤδη πρό τοῦ τέλους τῆς δεκαετίας του 1980: 
Ἀδυνατεῖ νά προστατεύσῃ τούς Ἕλληνες παραγωγούς ὄχι μόνο ἔναντι τοῦ ἀνταγωνισμοῦ ἀπό τίς χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου, ἀλλά καί ἔναντι τῶν κλεπτῶν ἐντός τῆς ΕΟΚ, πού παίρνουν καί συσκευάζουν τό Ἑλληνικό λάδι γιά ἰταλικό καί ἤδη στίς ἡμέρες μας γιά …
γερμανικό!  Παίρνουν οἱ Ἰταλοί τίς ἐπιδοτήσεις μας, καί
οἱ Γερμανοί μᾶς πουλᾶνε τό λάδι μας
συσκευασμένο ἀπό αὐτούς καί σέ πολλαπλάσια τιμή. ἡ δέ Ἑλληνική Διοίκηση φροντίζει γιά τήν…ὑγεία μας καί συνιστᾶ μέ διαφημίσεις νά ἀγοράζουν στίς
πόλεις συσκευασμένο τό λάδι, διότι ἐλλοχεύει κίνδυνος νά εἶναι νοθευμένο ἄν  ἀγορασθῆ ἀπ’ εὐθείας ἀπό τόν παραγωγό. Παράνοια! Συνθήματα τοῦ νέου ἤθους, πού αὐτονομεῖται πλέον ἀπό τά κόμματα: 1) Ὤχ ἀδελφέ! 
2) Ὅποιος άνακατεύεται μέ τά πίτουρα, τόν τρῶνε οἱ κότες, 3) Δέν θα ὑπάρχει γιά πολύ ἡ κρίση, κάτι θά
γίνει, θά βγοῦνε οἱ ἄλλοι ἤ οἱ ίδιοι, καί θά πᾶμε καλλίτερα, 4) Ἄν γίνει πόλεμος, θά
ἐπιτεθῆ στήν Τουρκία ἡ Ρωσσία, δέν
χρειάζεται ἐμεῖς νά ἀνησυχοῦμε τόσο πολύ, 5) Ἀφοῦ σέ ἐμᾶς δέν ἔχει χτυπήσει πολύ ἡ κρίση, γιατί νά σκᾶμε; θά περάσει, 6)
Τό βλέπουμε ὅτι μᾶς λένε ψέμματα, ἀλλά δέν μποροῦμε νά μήν τά πιστέψουμε γιατί θά πάθουμε
χειρότερη κατάθλιψη, 7) Ἐγώ θά βγάλω τό φίδι ἀπό τήν τρύπα; Τά συνθήματα αὐτά, ἀπό τήν κοινωνία καί τήν Διοίκηση τῆς ΡΑΘΥΜΙΑΣ, ἔχουν περάσει μᾶλλον σέ σοβαρό
βαθμό καί στήν πολιτική ἡγεσία: Ἐλπίζει στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση!!!

Δ) Ἐδῶ πρέπει νά γίνει
μία διευκρίνιση, λίγο φιλολογική, γιά νά ξέρουμε λίγο σέ τί παγίδες πέφτει ὅποιος ἐνεργεῖ μόνο πρακτικά καί ἀνόητα ἰδιοτελῶς, ὅπως δυστυχῶς ὁδηγήθηκε νά γίνῃ ὁ Ἑλληνικός λαός πού οὐσιαστικά στερήθηκε ἐπί  30 χρόνια τώρα τήν κλασσική του παιδεία: Στήν
συντομογραφία ΕΟΚ, ἡ λέξη Κοινότητα, ἤ Community ἤ Communaute ἤ Gemeinschaft, ἔχουν τό ἴδιο νόημα ὅπως καί στά Ἑλληνικά. Ἐξυπάκούεται ὅτι θά ὑπάρχῃ ἀλληλεγγύη μεταξύ τῶν μελῶν τῆς ἴδιας Κοινότητας. Ὅτι θά ὑπάρχῃ μάλιστα καί ΚΟΙΝΗ ἀντίληψη, μία
ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ἕνα ἔθνος ἀργά ἤ γρήγορα… Ἀλλά, στόν ὅρο Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, 
ἄλλα καταλαβαίνουμε ἐμεῖς καί ἄλλα οἱ δυτικο-εὐρωπαῖοι. Σέ μᾶς, ἡ Ἔνωση, εἶναι κάτι σαφῶς μεῖζον σέ σχέση μέ τήν
ἁπλῆ κοινότητα. Εἶναι ὀντολογική ἕνωση, ἤ σύζευξη, ἤ γάμος, ὅπως ὅταν τό άνδρόγυνο ἑνώνεται μέ τά δεσμά
τοῦ γάμου, ὅπως ἡ Ἐκκλησία καί σέ
μικρογραφία της κάθε ὀρθόδοξη κοικότητα, πού εἶναι ἕνα σῶμα, σῶμα Χριστοῦ: “…ἵνα πάντες ἕν ὦσιν…”. Ἀλλά στήν ἱστορία τῆς φεουδαρχίας τῆς δυτικῆς Εὐρώπης, “Ἔνωση” ἤ UNION σημαίνει ἕνωση βασιλέων ἤ πριγκήπων ἤ εὐγενῶν ἀπό κοινά συμφέροντα γιά τήν διεξαγωγή ἑνός πολέμου ἀπό κοινοῦ, ἤ μιᾶς κοινῆς πολεμικῆς ἐπιχειρήσεως. Αὐτά μεταξύ φορέων
δημοσίας ἐξουσίας, που εἶναι καί τό πίο καθοριστικό γιά τό τί σημαίνει ἕνωση στό γλωσσικό αἴσθημα τῶν λαῶν τῶν χωρῶν αὐτῶν. Γίνεται βέβαια καί λόγος γιά ἐργατική ἕνωση (Labor Union,
κ.λ.π.), ἀλλά αὐτή ἀναφέρεται σέ ἄτομα πού ἀγωνίζονται γιά κάτι κοινό, και πού δέν γίνονται ὀντολογικῶς ἕνα μέ τήν προπαρατεθεῖσα ὀρθόδοξη χριστιανική
ἔννοια. Γίνονται μιά
γροθιά, ναί, ἴσως, ἀλλά παραμένουν ἄτομα κινούμενα ἀπό τήν σύμπτωση τῶν συμφερόντων τους.
Εἶναι ἡ περί Εὐρώπης τῶν λαῶν ἀντίληψη τῆς ἀριστερᾶς, ἀλλά δέν εἶναι ἡ πραγματική Εὐρωπαϊκή Ἕνωση αὐτή, εἶναι τό περί μιᾶς μελλοντικῆς Εὐρώπης ὅραμα τῆς ἀριστερᾶς. Ὅπου, ἡ ἑνότητα, εἶναι σέ κατάσταση ὄχι ὄντος, ἀλλά ἐνέργειας (κοινῆς), δράσεως
(συντονισμένα), ἀποτελέσματος (κοινῶς ἐπωφελοῦς). Πρόκειται γιά μία ἑνότητα ὡς σύμπτωση θελήσεων καί πάντα ἐν δυνάμει, μη
θεσμοθετούμενη καί μή δυνάμενη να θεσμοθετηθῆ, ἀνίκανη ἐξ ὁρισμοῦ νά κυβερνήσῃ χωρίς νά ἀλλοιωθῆ εἰς τά ἐξ ὧν συνετέθη. 
Σίγουρα άρα, δέν ἔχουμε οὔτε τέτοια ἀριστερή “Εὐρωπαϊκή Ἕνωση”. Ἔχουμε λοιπόν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση “εὐγενῶν-φεουδαρχῶν” τῆς οἰκονομίας, σύμφωνα
μέ ὅ,τι
καταλαβαίνει ὁ μέσος γάλλος, ἄγγλος, γερμανός. Ἀλλά στά Ἑλληνικά καταλαβαίνουμε ὅτι εἴμαστε ἐνταγμένοι σέ μία ὀντολογική ἑνότητα λαῶν, ἐθνῶν, δημοκρατικῶν μάλιστα, καί ὅτι σέ αὐτά τά ἔθνη εἶναι αὐτονόητη ἡ ἀλληλεγγύη μεταξύ τους, παρά τίς δυσλειτουργίες πού
προέρχονται ἀπό τόν χῶρο τῆς οίκονομίας καί τῶν αγορῶν! Τό τί δούλεμα μᾶς κάνουνε οἱ Εὐρωπαῖοι ἀξιωματοῦχοι, πάνω σέ αύτήν τήν παρανόηση, δέν περιγράφεται!
Παίζει σέ ὅλα τά κανάλια τελευταῖα. Ὁ ἕνας μᾶς φοβίζει μιλῶντας μας γιά ὑποχρεώσεις πού ἀναλάβαμε γιά νά
μείνουμε στήν φεουδαρχικο-οἰκονομική Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, καί ὁ ἄλλος μᾶς γλυκαίνει – ξέροντας ὅτι μετά τήν
τρομοκράτησή μας τείνουμε νά πιστεύουμε τά ψέμματα – λέγοντάς μας ὅτι θέλουνε νά μᾶς κρατήσουνε στήν ἑνωμένη ὀντολογικά “εἰς ἕν”, Εὐρωπαϊκή Ἕνωση! 

Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, σέ κείμενό του πού
ἔγραψε γιά τήν  ἄλωση τῆς Θεσσαλονίκης τό 1430 μ.Χ. ἀπό τούς Τούρκους, ἐξετάζει ποιά εἶναι ἡ κύρια αἰτία πού ὁ Θεός ἐπέτρεψε καί φθάσαμε
ὡς ἐκεῖ, ἀμόρφωτοι καί
βάρβαροι τοῦρκοι, νά ὑποδουλώνουν κατά πολύ ἀνώτερούς τους Ρωμηούς.  Ἀνώτερους καί ἀπό ἄποψη παιδείας καί ἀπό ἄποψη ἀρετῆς. Τό αἴτιο πού βρίσκει εἶναι συγχρόνως καί πνευματικό καί πολύ
“κοσμικό”: Εἶναι ἡ ΡΑΘΥΜΙΑ. Πνευματική ραθυμία στά τῆς πίστεως, στήν ἀγάπη δηλαδή τοῦ Χριστοῦ και στήν ἐκτέλεση τῶν ζωοποιῶν ἐντολῶν του (βλέπε: ἐγκράτεια,
φιλοπονία, φιλοπατρία, φιλαδελφία, ἐπιμέλεια, τιμιότητα, θυσία γιά τόν Χριστό
καί γιά τήν πατρίδα). Αὐτή ἡ πνευματική ραθυμία
φέρνει φυσικῶ τῶ λόγῳ τήν γενική ραθυμία στά ἄτομα καί στήν κοινωνία, τήν ραθυμία τοῦ “Ὥχ ἀδελφέ!” καί τοῦ  “Ἐγώ θά βγάλω τό φίδι ἀπό τήν τρύπα;”.  

Γιά νά παύσῃ ἡ ραθυμία, χρεάζεται ἤ σκληρή ὑποδούλωση, ὅπως στήν Θεσσαλονίκη τοῦ 1430, ἤ μετάνοια καί ἀλλαγή πλεύσεως σέ ὅλα τά θέματα τῆς ζωῆς – ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν μετά σθένους ἀνατροπή τῆς δικτατορίας τῶν μεγάλων ΜΜΕ πού παραπλανοῦν σταθερά στά πάντα, καί ὑπηρετοῦν σχεδόν ἀκατάπαυστα, μέ τίς
πάσης φύσεως ἀντιστροφές καί διαστροφές τους, τόν 
πνευματικό σκοτισμό ὁλόκληρης τῆς κοινωνίας. Ἄν λυθῆ τό πρόβλημα αὐτό καί διώξουμε τήν
ραθυμία, θά λυθῆ καί τό μεταναστευτικό καί τό οἰκονομικό πρόβλημα
σύντομα, θά ἀρχίσουν δέ νά βρίσκουν τόν δρόμο τους καί τά ἐθνικά θέματα.