Αποκατάσταση του ρόλου του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, μετά την
προκλητική αμερικανική αδιαφορία στη Βοσνία το 1995, το Κόσοβο το 1999
και το Ιράκ το 2003

H σκληρή στάση της Μόσχας και του Πεκίνου ως προς τη νομιμοποίηση από
το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ μιας ενδεχόμενης στρατιωτικής επέμβασης
στη Συρία δεν αφορά μόνον την ανησυχία της Ρωσίας και της Κίνας ότι
μπορεί να επαναληφθεί το σενάριο της Λιβύης, όπου όχι μόνον δεν
εισέπραξαν μέρισμα για τη συνεργασία τους αλλά έχασαν κεκτημένα
δεκαετιών.

Αφορά
πριν και πάνω από όλα την καθυστέρηση κυρίως από πλευράς ΗΠΑ της
διαπίστωσης ότι η μεταψυχροπολεμική παντοδυναμία τους τερματίσθηκε και
ότι επείγει η διαμόρφωση ενός κοινού πλαισίου ασφαλείας για τον
αναδυόμενο μετα-αμερικανικό κόσμο.

Στο απόγειο της
μεταψυχροπολεμικής της αλαζονείας, η Ουάσιγκτον παρέκαμψε προκλητικά
τρεις φορές τον ΟΗΕ: Στη Βοσνία το 1995, στο Κόσοβο το 1999 και στο Ιράκ
το 2003.
Ακόμη χειρότερο, μπλόκαρε κάθε συζήτηση για τη
μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας με τη συμμετοχή της Γερμανίας, της
Ιαπωνίας, της Βραζιλίας και της Ινδίας στην ομάδα των μονίμων μελών,
καθώς η προτεραιότητα ήταν η αναβάθμιση του ΝΑΤΟ σε παγκόσμιο χωροφύλακα
με τον ΟΗΕ ή έστω και την Ομάδα των G-8 να νομιμοποιούν τετελεσμένα
γεγονότα, όπως συνέβη στη Γιουγκοσλαβία το 1999 μετά τους βομβαρδισμούς
και στο Ιράκ το 2003 μετά την ανατροπή του Σαντάμ. Σήμερα, τίποτε από τα
παραπάνω δεν υπάρχει:

Η σύγκρουση Ουάσιγκτον – Βερολίνου για τη
διαχείριση της χρηματοπιστωτικής κρίσης έχει διαλύσει ότι είχε
απομείνει από τη διατλαντική σχέση, που κλυδωνίσθηκε την Ανοιξη του
2003, όταν το ΝΑΤΟ διχάστηκε απέναντι στην εισβολή στο Ιράκ και δέχθηκε
διπλωματική χαριστική βολή την Ανοιξη του 2011, όταν η Γερμανία
προτίμησε να συνταχθεί με την Κίνα και τη Ρωσία απέχοντας από την
απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, που με εισήγηση ΗΠΑ, Βρετανίας,
Γαλλίας άναψε το «πράσινο φως» για τον πόλεμο στη Λιβύη.

Η
επέμβαση στο Αφγανιστάν, που ξεκίνησε με παγκόσμια συναίνεση για σκληρό
πλήγμα στην ισλαμική τρομοκρατία, συνάντησε καταρχήν την επιφύλαξη έως
περιφρόνηση των ΗΠΑ που ήθελαν το δικό τους -χωρίς διεθνείς
περιορισμούς- πόλεμο και στη συνέχεια, όταν χρειάσθηκαν πραγματική
συμμαχική βοήθεια, είδαν ότι οι πριν από λίγο καιρό πρόθυμοι
συμπολεμιστές τους ετοίμαζαν τις βαλίτσες τους για αποχώρηση.

Τον
19ο αιώνα, το άκαμπτο και ιδεολογικά προσδιορισμένο σχήμα των μοναρχών
των κρατών-μελών της Ιεράς Συμμαχίας κράτησε περίπου επτά χρόνια μετά
την ήττα του Ναπολέοντα και στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε ένα πιο χαλαρό
σχήμα, όπου οι μεγάλες δυνάμεις προσπαθούσαν να αποφύγουν να εμπλακούν
σε γενικευμένη σύγκρουση λόγω περιφερειακών κρίσεων. Σήμερα, είμαστε
δίχως υπερβολή στο σημείο μηδέν:

ΗΠΑ και Γερμανία συγκρούονται μετωπικά για τη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη και τις διεθνείς της παρενέργειες.

Η Κίνα έχει σχέσεις χρηματοπιστωτικής αλληλεξάρτησης με τις ΗΠΑ, αλλά
ταυτόχρονα μια πολυμέτωπη ψυχροπολεμική καχυποψία και αντιπαλότητα στην
περιοχή Ασίας – Ειρηνικού.

Μια αμοιβαία αστήρικτη καχυποψία
σκιάζει τις σχέσεις Ουάσιγκτον – Μόσχας, με την αμερικανική πλευρά να
φαντασιώνεται σοβιετική παλινόρθωση και τη ρωσική απομόνωση σαν αυτή που
προηγήθηκε του πολέμου της Κριμαίας στα μέσα του 19ου αιώνα και της
ξένης επέμβασης κατά των Μπολσεβίκων το 1918.

Πρόκειται για
κατάσταση υψηλού κινδύνου, που ακυρώνει κάθε προληπτική διπλωματική ή
στρατιωτική σταθεροποιητική παρέμβαση σε εστίες κρίσεων. Για πρώτη φορά,
μετά το Συνέδριο της Βιέννης το 1814-5, η διεθνής σκηνή θυμίζει
ακυβέρνητη πολιτεία.

ΟΗΕ και ΝΑΤΟ
Στο
απόγειο της μεταψυχροπολεμικής της αλαζονείας, η Ουάσιγκτον παρέκαμψε
προκλητικά τρεις φορές τον ΟΗΕ: Στη Βοσνία το 1995, στο Κόσοβο το 1999
και στο Ιράκ το 2003. Ακόμη χειρότερο, μπλόκαρε κάθε συζήτηση για τη
μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας, καθώς η προτεραιότητα ήταν η
αναβάθμιση του ΝΑΤΟ σε παγκόσμιο χωροφύλακα, με τον ΟΗΕ ή έστω και την
Ομάδα των G-8 να νομιμοποιούν τετελεσμένα γεγονότα.

 http://www.e-go.gr/