ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Ζούμε, είμαστε πρωταγωνιστές, σε μια κυριολεκτικά πρωτοφανή κατάσταση και δεν έχουμε καν το χρόνο να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς μας συμβαίνει. Δεν υπάρχει, παγκοσμίως, ιστορικό προηγούμενο ένα κόμμα του 4%  (και μάλιστα της Αριστεράς) να διεκδικεί την κυβέρνηση πιθανολογώντας ότι, μέσα σε δυο μήνες, μπορεί να ξεπεράσει το 30%.
Και αυτό χωρίς «επαναστατικές» διαδικασίες, χωρίς βίαιες εξεγέρσεις, ήσυχα και νόμιμα, με εκλογές. Αντίστροφα, η ταχύτητα της κατάρρευσης του διεφθαρμένου καθεστώτος, των δυο πρώην μεγάλων κομμάτων, μόνο με την καθολική κατάρρευση του καθεστώτος της ΕΣΣΔ μπορεί να συγκριθεί.
Το πρωτότυπο είναι ότι το ρεύμα που ίσως φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δεν αποτελείται από πιστούς και δοκιμασμένους οπαδούς του, αλλά από όψιμους, ποικίλης προέλευσης, ψηφοφόρους, κυριολεκτικά της τελευταίας στιγμής. Ψηφοφόροι που ίσως δεν είναι καν αριστεροί και πάντως δεν είναι μαρξιστές επαναστάτες. Έχουν, όμως, την γνήσια επαναστατική απαίτηση να ανατρέψουν ένα διεφθαρμένο καθεστώς. Και φυσικά να βγούμε από την ένδεια. Όταν ο κόσμος συνέρευσε, στελέχη άλλων κομμάτων ακολούθησαν.
Δεν πρόκειται, λοιπόν, για συσπείρωση της Αριστεράς, όποιο εύρος και αν της δώσουμε. Πρόκειται για ευρύτατο λαϊκό ρεύμα που αναβλύζει εκ των κάτω, εν πολλοίς αυθόρμητο, σπρωγμένο από την ανάγκη. Έχει όλα τα αυθεντικά στοιχεία λαϊκού ρεύματος, είναι πρωτότυπο, πρωτοφανές, δεν μιμείται μακρινό πρόγονο, αν και κάτι τον θυμίζει. Όπως πάντα συμβαίνει, οι σκελετωμένοι, αφυδατωμένοι, άνθρωποι ή οργανισμοί, δεν αναγνωρίζουν την αυθεντικότητα και την ανατρεπτική του δύναμη.
Τα όποια ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές δεν ταυτίζονται με τα όρια του λαϊκού ρεύματος. Η κοίτη του ρεύματος μπορεί να πλατύνει κι άλλο, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση είτε όχι. Αντίθετα η εμμονή για ενότητα μόνο ή κυρίως των αριστερών δυνάμεων δημιουργεί ένα, έστω ασθενές, φράγμα στη δυναμική του ρεύματος. Το επίμαχο είναι να μην εγκλωβιστεί το λαϊκό ρεύμα στα ιδεολογικά/ πολιτικά και άλλα στερεότυπα της ιστορικής Αριστεράς, όπως πχ ο άγονος αν όχι επιζήμιος «αντιεθνικισμός» ορισμένων ή η τυφλή, άλογη στάση στο Μεταναστευτικό. Το επίμαχο είναι να βγει η Αριστερά από όλα αυτά που την κρατούσαν στο περιθώριο. Μόνο έτσι το αδιαμόρφωτο λαϊκό ρεύμα θα μεταμορφωθεί σε συγκροτημένο λαϊκό κίνημα με σαφείς στόχους και προοπτικές.
Προϋπόθεση για να μην υπάρξει (και πολύ σύντομα…) διάσταση ηγεσίας/βάσης, είναι ότι το κάθε βήμα θα γίνεται κατανοητό και θα υιοθετείται από αυτούς που θα κληθούν να παλέψουν, να θυσιαστούν, να υποστούν και να διορθώσουν αδυναμίες και λάθη. Έτσι ώστε κάποια στιγμή ο κόσμος να πει: αν αυτό που κάνω είναι η Αριστερά, μου αρέσει, θα το πάρω. Τότε και μόνο τότε θα είναι ο λαός ενωμένος. Θα έχει προοπτική και ελπίδες νίκης.
Αν ηττηθεί το διεφθαρμένο καθεστώς, θα το διαπεράσει κρίση βαθιά. Αλλά και αν επιβάλλοντας το φόβο κερδίσει τις εκλογές, απλώς θα καθυστερήσει την κατάρρευσή του. Ο φόβος δεν κρατάει για πολύ. Για την ανασύνταξή του θα απαιτηθεί πολύς χρόνος και νέα πρόσωπα, όχι αναπαλαίωση παλαιών πρωταγωνιστών. Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει ισχυρό και αξιόπιστο αντίπαλο στη Βουλή. Αντίπαλος θα είναι η διαπλοκή και η διαφθορά. Πρόβλημα θα είναι και λαϊκές δυνάμεις εθισμένες στην αδράνεια. Ιδού η Ρόδος.