της Ελίνας Γαληνού
Είναι βέβαιο ότι κάθε αντιμνημονιακή σκέψη, βρίσκει απήχηση στον κόσμο και ότι αυτό, θα επηρεάσει καθοριστικά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Το θέμα όμως που θ΄αντιμετωπιστεί από την επομένη κιόλας ημέρα, είναι το αν θα προκύψει επιτέλους ένα βιώσιμο κυβερνητικό σχήμα. Αν δεν συμβεί αυτό, κάθε σχέδιο, όραμα ή προοπτική προς βελτίωση των συνθηκών που ζούμε, δεν θα είναι δυνατόν να υλοποιηθεί.
Οι δημοσκοπήσεις της τελευταίας φάσης, έδειξαν πού περίπου κινείται η προοπτική δημιουργίας κυβέρνησης. Αυτοδυναμία, δεν προβλέπεται για κανέναν. Κάποια ποσοστά ανεβαίνουν και άλλα κατεβαίνουν σε σχέση με την προηγούμενη αναμέτρηση. Υπάρχουν υπόνοιες συνεργασίας μεταξύ κάποιων κομμάτων που έχουν το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, με άλλα που φέρονται να παίζουν τον ρόλο του ρυθμιστή. Κάποιοι ενδιάμεσοι, αφήνουν ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα συνεργασίας, θέτοντας όρους είτε αμφίβολης εφαρμοσιμότητας, είτε εφικτούς υπό ακαθόριστες προυποθέσεις. Τα κόμματα της άκρας δεξιάς και άκρας αριστεράς, παραμένουν στην απομόνωση. Η μεγάλη έκπληξη είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που δείχνει να ξεσηκώνει μεγάλο ρεύμα ψηφοφόρων, προερχομένων όχι μόνο από την αριστερά…
Θα μου πεί κανείς, γιατί να θεωρούμε έκπληξη το ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ, όταν η κοινωνία διάγει την γνωστή κατάσταση της απόγνωσης, η ανεργία σπάει τα ρεκόρ, οι τριαντάρηδες πτυχιούχοι κάθονται άπρακτοι, οι ηλικιωμένοι ποδοπατούνται και οι προοπτικές για το μέλλον, μοιάζουν ζοφερότερες από ποτέ; Σε πρώτη φάση, τα κινήματα αντίδρασης κατά όσων καταδυναστεύουν τον ελληνικό λαό, μοιάζουν απολύτως λογικά..Και σύμφωνα μ΄αυτό το σκεπτικό, η προπαγάνδες εναντίον τους, στοχεύουν στην αποθάρρυνσή τους, προκειμένου να μην τεθεί το ζήτημα του Μνημονίου ανοιχτά στους ξένους και ενοχληθούν. Το ΣΥΡΙΖΑ βέβαια δεν είναι το μόνο σ΄αυτήν την κατηγορία, αλλά ίσως έχει το μεγαλύτερο ρεύμα για κάποιους λόγους, που μένουν προς το παρόν αδιευκρίνιστοι.
Ομως, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Και αυτή δεν είναι παρά η άλλη μέρα των εκλογών…
Η άλλη μέρα των εκλογών, θα βρεί τον καινούριο ηγέτη (όποιος εκλεγεί), μ΄ένα βουνό ευθυνών μπροστά του. Η χώρα και ο λαός δεν αντέχουν άλλες εκλογές. Η Ευρώπη και τα απαιτητικότατα προβλήματα της Ελλάδας, χρειάζονται έναν υπεύθυνο συνομιλητή που θ΄αναλάβει να διαχειριστεί τις από εδώ και πέρα συνθήκες. Σύμφωνα με τις τελευταίες εκλογές και δημοσκοπήσεις, ο ελληνικός λαός έδειξε ότι στην πλειοψηφία του θέλει την παραμονή στο ευρώ. Προφανώς, θα γνωρίζει αυτή η πλειοψηφία ότι αυτό απαιτεί συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας, κάτι που δεν γίνεται χωρίς κάποιο πρόγραμμα που θα ελέγχεται από τους δανειστές. Κανείς μας δεν θέλει βέβαια να συνεχίσουμε με το ισχύον Μνημόνιο γιατί οι όροι του είναι επαχθέστατοι και η συνταγή του, αποδείχτηκε θανατηφόρα. Χρειάζονται στοχευμένες και μελετημένες προτάσεις για τα σημεία αναθεώρησης ή αναδιαπραγμάτευσης. Χρειάζεται πρόβλεψη για τα ισοδύναμα που θα προταθούν και τις αντίστοιχες υποχρεώσεις τους. Αυτές οι κινήσεις, προυποθέτουν σοβαρότητα, υπευθυνότητα, ρεαλισμό και βεβαίως, κοινωνική συναίνεση. Ζητούμενα που συνιστούν έναν εθνικό σκοπό, για τον οποίο όλες οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να εργαστούν.
Ζήσαμε τρία χρόνια πρίν, το “λεφτά υπάρχουν” του Παπανδρέου, σε αντιπαράθεση με την πικρή αλήθεια του Καραμανλή “ότι θα χρειαστούν σκληρά μέτρα και περιστολή δημοσιονομικών δαπανών”. Ο κόσμος προτίμησε τα ελπιδοφόρα λόγια και το πλήρωσε ακριβά, συμπαρασύροντας στην επιπολαιότητά του, και πολλούς που δεν έφταιγαν πουθενά. Δεν χρειαζόμαστε άλλον πειραματισμό για να βάλουμε γνώση. Είναι αλήθεια, ότι το κίνημα ΣΥΡΙΖΑ με χαρακτηριστικά των Αγανακτισμένων που όλοι επικροτούσαμε πέρυσι τέτοια εποχή, έχει στοιχεία γοητείας και αυτά, ελκύουν αρκετούς. Η επανάστατική κίνηση που προτείνει, να σπάσει δηλαδή τα δεσμά του Μνημονίου, θα΄ταν υπέροχη αν κρατούσε στο χέρι τη βεβαιότητα ότι η Ευρώπη θα κάνει ό,τι ζητήσουμε για να μας κρατήσει το ευρώ. Ενα υποθετικό σενάριο όμως, δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν βάσιμη προυπόθεση διαπραγμάτευσης, από οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο. Μπορεί να τρέφει τα ρομαντικά όνειρα ή κρυφά σχέδια, αλλά είναι και παραμένει ευχολόγιο. Διότι ούτε η ίδια η Ευρώπη έχει καταλήξει οριστικά, αφού διερευνά τις πιθανότητες για κάθε ενδεχόμενο. Το ίδιο και το ΔΝΤ…
Αρα, αν υποθέσουμε ότι ρισκάρουμε και σπάμε τα δεσμά, και μετά απ΄αυτό “ότι ήθελε προκύψει, ας τα χαλάσουμε με την Ευρώπη..”, θα πρέπει να ξέρουμε τι θα γίνει την άλλη μέρα. Ποιός θα αναλάβει τη μπάνκα και με τι πόρους; Πώς θα λειτουργήσει το κράτος και από πού θα δανειστεί; Ισως ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, να έχει υπόψη του το μοντέλο του Εκουαντόρ ας πούμε…ή να οραματίζεται την πλήρη διάλυση και την παρθενογένεση μιας νέας κοινωνίας αρχίζοντας από το μηδέν. Δεν πρότεινε όμως κανένα τέτοιο μοντέλο στην προχτεσινή του προεκλογική ομιλία, ανάμεσα στις απλόχερες υποσχέσεις του…Εκτός κι΄αν το γνωρίζουν αυτό κάποιοι καιροσκόποι που σκοπεύουν να επωφεληθούν από μια εξέλιξη σαν το “γαία πυρί μιχθήτω”.
Αυτό που οφείλουμε όλοι να θυμόμαστε βέβαια, είναι ότι όταν περνάμε τον γκρεμό πάνω σε τεντωμένο σχοινί, πρέπει να έχουμε… μάτια δεκατέσσερα.