ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Η υπόθεση ότι η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί εκτός ευρώ ή/και εκτός ΕΕ είναι ασύστατη, δεν την υποστηρίζει καμία υπολογίσιμη πολιτική ομάδα ή κόμμα, τίθεται μόνο δημαγωγικά από ΝΔ/ΠΑΣΟΚ (αλλά και ΔΗΜΑΡ) ως προεκλογική κατηγορία εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.Οι απειλές όμως εκ «Βρυξελλών» δημιουργούν την εντύπωση ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν μπορεί να αποκλειστεί. Αν οι δεσμοί της ΕΕ με την Αθήνα έφθαναν σε σημείο ρήξης τότε ανεξάρτητα από τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε εμείς, οι «Βρυξέλλες» θα έχουν ανοίξει το δρόμο για την κόλαση, ανεπίστρεπτα. Αυτό διατείνονται πολλοί ξένοι παράγοντες, γνώστες των οικονομικών δεδομένων.

Στην πραγματικότητα ουδείς στις «Βρυξέλλες» (και πολύ περισσότερο στην Αθήνα) μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια τι ακριβώς θα γίνει αν η Ελλάδα βρεθεί εκτός ευρώ ή/και ΕΕ. Όλα όσα λέγονται δεν είναι αναλύσεις ή προβλέψεις. Οι ρήτορες, η Λαγκάρντ, ο Μπαρόζο, η Μέρκελ κλπ, εκφράζουν ποικίλα, οικονομικά και γεωπολιτικά, συμφέροντα και «προβλέπουν» σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, προφητεύουν τις «λύσεις» που επιθυμούν ή απλώς εκβιάζουν.
Η κρίση στην οικονομία καλύπτει τη βαθύτερη διαμάχη για την πολιτική εξουσία. Η κατοχή της εξουσίας ρυθμίζει την Οικονομία και όχι το αντίθετο. Όσα συμβαίνουν στο γεωπολιτικό πεδίο, από τη Συρία ως το Αφγανιστάν, συνδέονται άμεσα με την οικονομική κρίση, είναι ένα και το αυτό. Η κρίση στην Ελλάδα έχει γίνει κρίσιμος κρίκος που αν σπάσει με οποιοδήποτε τρόπο θα πυροδοτήσει ασύμμετρες όσο και απρόβλεπτες ανατροπές.        
Για την ώρα οι ευρωπαϊκοί λαοί ακολουθούν ήπιους τρόπους αντίδρασης, στο πλαίσιο των κοινοβουλευτικών θεσμών. Τα «ακραία» κόμματα εντός ή εκτός Κοινοβουλίου έχουν περιορισμένη απήχηση. Ακόμα και στην Ελλάδα θεσμικές λύσεις αναζητά ο κόσμος, παρά το γνωστό σύνθημα των Αγανακτισμένων «να καεί η Βουλή». Οι Αγανακτισμένοι, ως ψηφοφόροι, επέλεξαν την ηπιότητα (που δεν ταυτίζεται, όπως νομίζουν μερικοί, με τον συμβιβασμό), προτίμησαν την πιθανή αποτελεσματικότητα μέσα από θεσμικές λύσεις, όπως δείχνει η εκρηκτική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και η παρόμοια του Μελανσόν στη Γαλλία. Η ακροδεξιά στην Ευρώπη, παρά τις ανησυχίες που προκαλεί, παραμένει, επί δεκαετίες, ελεγχόμενη. Οι επαναλαμβανόμενες προφητείες για επικείμενη εξέγερση των «επαναστατημένων μαζών» έχουν διαψευσθεί τόσες φορές όσες έχουν προβλεφθεί. Δυστυχώς ή ευτυχώς ούτε η μετωπική σύγκρουση με την ΕΕ ούτε, πολύ περισσότερο, η πτώση του καπιταλισμού είναι στην ημερήσια διάταξη «των μαζών», των ψηφοφόρων, και μόνο μαζί με αυτούς μπορεί να πέσει το καπιταλιστικό και οποιοδήποτε άλλο καθεστώς.
Η σημερινή «αριστερή» κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ  μειονεκτεί επειδή όσοι τη θεωρούν απαραίτητη παραβλέπουν ότι αιφνιδιάστηκαν από την εμφάνιση των Αγανακτισμένων όσο και όλοι οι άλλοι, δεν είχαν δηλαδή καμία επαφή με τον κόσμο, τις πραγματικές του βλέψεις για το άμεσο μέλλον. Ούτε τώρα έχουν, αντίθετα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο τέλος-τέλος οι εκλογές είναι δείκτης της «ωριμότητας των μαζών» αλλά και της ωριμότητας των ηγεσιών. Η πολιτική ηγεσία δεν έχει νόημα να είναι η προφητική «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Δεν έχει νόημα να ρητορεύει αυτάρεσκα για τις ορθές προβλέψεις της, κουφή στις φωνές του πλήθους και στα ουρλιαχτά των θηρίων με τα γαμψά νύχια εξ Εσπερίας.
Η εκ δεξιών κριτική μειονεκτεί κυρίως επειδή οι φορείς της έχουν χάσει σημαντικό μέρος της αξιοπιστίας τους λόγω μη πρότερου έντιμου (πολιτικού) βίου. Φτάσαμε ως εδώ εξ αίτιας τους ή με τη συμμετοχή τους. Όπως και να το κάνουμε είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς τους πρωταγωνιστές του Μνημονίου όταν από αδιάλλακτοι υπερασπιστές του μεταβάλλονται προεκλογικά σε διαπρύσιους υποστηρικτές της αναθεώρησης του. Γιατί, λοιπόν, το υπόγραψαν;
Σ’ αυτές τις δυο εκλογικές αναμετρήσεις φάνηκε καθαρά και το χάσμα γενεών. Η Μεταπολίτευση τελειώνει, τέλειωσε οριστικά, διότι οι νέες γενιές καθορίζουν πλέον την πορεία και την τύχη του τόπου. Και αυτές οι γενιές ούτε γνωρίζουν ούτε καταλαβαίνουν (επειδή δεν γνωρίζουν) τα (αντικομμουνιστικά) επιχειρήματα, σε ευρεία χρήση τελευταίως. Στην ουσία αυτά τα επιχειρήματα κερδίζουν τους ηλικιωμένους, ήδη πεπεισμένους, όμως, ότι στην Αριστερά βρίσκεται η ρίζα κάθε κακού. Οι νέοι, το κακό που γνωρίζουν ονομάζεται ανεργία και φτώχεια. Εξ ου και η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτές τις ηλικίες. Το ποιος θα νικήσει σ’ αυτή τη μάχη γενεών αλλά και το ποιός έχει δίκιο θα φανεί από τις 18 και μετά.