Οι New York Times δημοσίευσαν άρθρο για ένα φαινόμενο που αναπτύσσεται στην Ευρώπη: αυτό των ανθρώπων που αυτοκτονούν εξαιτίας της κρίσης, επειδή έχουν χάσει τις δουλειές τους ή οι επιχειρήσεις τους χρεοκόπησαν. Όμως, σε ένα άρθρο στην ίδια εφημερίδα, ο Πολ Κρούγκμαν, Νομπελίστας οικονομολόγος, αναρωτιέται εάν δεν είναι περισσότερο οι Ευρωπαίοι ηγέτες που διαπράττουν την αυτοκτονία της Ευρώπης στο σύνολό της.

Οι ηγέτες επιδιώκουν πεισματικά να εφαρμόσουν πολιτικές λιτότητας, όπως στην Ισπανία, η οποία βρίσκεται σε ύφεση, με την ανεργία στο 23,6%, και η ανεργία των νέων που υπερβαίνει το 50%. Ωστόσο, η Ισπανία δεν αμάρτησε με υπερβολικές δαπάνες, και οι ιστορίες του ήθους των Ευρωπαίων αξιωματούχων, ιδιαίτερα των Γερμανών, δεν μπορεί να ισχύσει εδώ. Είναι το σκάσιμο της φούσκας της αγοράς των ακινήτων στην Ισπανία που προκάλεσε τα προβλήματα της Ισπανίας, και που μεγάλωσαν μετά τα ελλείμματά της. Αυτά είναι συνέπεια της ισπανικής κρίσης και όχι η αιτία της. Ωστόσο, οι Γερμανοί αξιωματούχοι συστήνουν μεγαλύτερη λιτότητα.

Αυτό είναι τρέλα, εκτιμά ο Κρούγκμαν. Τα μέτρα λιτότητας μόνο θα επιδεινώσουν την ύφεση των χωρών, και καθώς οι επενδυτές κρίνουν την οικονομική κατάσταση μιας χώρας για να εκτιμήσουν την ικανότητά αποπληρωμής της, απαιτούν επιτόκια ακόμη υψηλότερα για τα δάνεια τους.

Στη δεκαετία του 1930, που ξαναζεί η Ευρώπη κατά μία έννοια, η οικονομική ανάκαμψη εξαρτιόταν από την έξοδο του συστήματος του κανόνα του χρυσού. Αυτό σημαίνει ότι για την Ευρώπη, η ανάκαμψη περνά από την έξοδο από το ευρώ, αλλά θα ήταν μια πολιτική και οικονομική καταστροφή. Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες θέλουν πράγματι να κάνουν κάτι, πρέπει να συμφωνήσουν ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα διενεργήσει μια επεκτατική νομισματική πολιτική, ακόμα και αν αυτό γίνει με κόστος περισσότερο πληθωρισμό. Οι χώρες των PIIGS θα πρέπει πιθανώς να περιμένουν μερικά χρόνια πριν να μπορούν να δουν σημαντική βελτίωση της κατάστασής τους, αλλά τουλάχιστον θα υπήρχε ελπίδα ανάκαμψης, λέει ο Κρούγκμαν.

Τον περασμένο Μάρτιο, οι ηγέτες της ΕΕ υπέγραψαν μια συνθήκη που επιβεβαιώνει την υιοθέτηση της λογικής της δημοσιονομικής αυστηρότητας ως απάντηση στα προβλήματα. Και οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας συνεχίσουν να λένε ότι θα αυξήσουν τα επιτόκια σε περίπτωση αύξησης του πληθωρισμού. Είναι δύσκολο να μην αισθάνεται κανείς απελπισία, καταλήγει ο Κρούγκμαν. 

«Αντί να παραδεχθούν ότι έκαναν λάθος, οι Ευρωπαίοι ηγέτες φαίνονται αποφασισμένοι να προωθήσουν τις εθνικές οικονομίες και κοινωνίες τους στην άκρη του γκρεμού. Και θα είναι ο κόσμος ολόκληρος που θα πληρώσει το τίμημα».