Αντώνης Σαμαράς και Ελληνισμός >Το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει σήμερα πρόβλημα ύπαρξης
Μπροστά στην πιο σημαντική στιγμή της πολιτικής του σταδιοδρομίας βρίσκεται ο Αντώνης Σαμαράς. Σύντομα θα αναλάβει την αρχηγία της χώρας. Πολύ θα ήθελε να ηγηθεί ως πρωθυπουργός μιας αυτόνομης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Ωστόσο αυτό θεωρείται απίθανο και μάλλον θα πρέπει να λειτουργήσει ως πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης συνασπισμού. Μια τέτοια κυβέρνηση προερχόμενη από εκλογές θα σηματοδοτήσει εξάλλου και το πραγματικό τέλος της μεταπολίτευσης και την απαρχή μιας νέας περιόδου στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Η κυβέρνηση συνασπισμού του κ. Παπαδήμου δεν πρέπει να θεωρείται ως αρχή μιας νέας περιόδου, αλλά η συνέχισή της, διότι δεν προέκυψε από εκλογές αλλά από πολιτικό παρασκήνιο.
Η Ελλάδα, η πιο ορθά το ελληνικό κράτος της ελληνικής επανάστασης, αντιμετωπίζει σήμερα πρόβλημα ύπαρξης. Σε αρκετούς από τους τομείς της αποκλειστικότητάς του έχει ήδη καταρρεύσει. Αδυνατεί, για παράδειγμα, να παράσχει εσωτερική ασφάλεια σε αρκετές περιοχές των μεγάλων αστικών κέντρων, ενώ στο μείζον ζήτημα της εθνικής ασφάλειας επιτρέπει στους ισλαμοπασάδες της Άγκυρας να τρομοκρατούν, κατά το δοκούν, τους κατοίκους των ακριτικών περιοχών κυρίως με υπερπτήσεις κατοικημένων περιοχών. Μέσα ωστόσο στο ζοφερό αυτό για την Ελλάδα και τους Έλληνες κλίμα, μια αναπάντεχη γεωπολιτική συγκυρία προσφέρει δυνατότητες και μια μοναδική, ίσως, ευκαιρία για την Ελλάδα να ξεφύγει από τον φαινομενικά πολιτικο-οικονομικό φαύλο κύκλο στον οποίο έχει περιέλθει. Αναφέρομαι σε δύο εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, που μας είναι βέβαια γνωστές. Τη διάρρηξη των παραδοσιακών σχέσεων Ισραήλ -Τουρκίας, που στη διάρκειά τους έκαναν σχεδόν αδύνατη την όποια ελληνική πρωτοβουλία στην Ανατολική Μεσόγειο, και την εντόπιση πλούσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου με πολύ καλές πιθανότητες τα κοιτάσματα αυτά να επεκτείνονται μέχρι και πέρας της Κρήτης.
Με ξεκάθαρες θέσεις για την Κύπρο Ποια θα είναι η πολιτική μιας κυβέρνησης Σαμαρά έναντι του καλέσματος της ΙΝΤCΟΜ για μια διεθνή διάσκεψη; Θα ακολουθήσει την πεπατημένη; Θα δεχθεί να συμμετάσχει, όπως ασμένουσα δέχτηκε η Κυβέρνηση Σημίτη η οποία δεν πρόλαβε αλλά πέρασε τη «ζεστή πατάτα» στον Κώστα Καραμανλή το 2004; Υπενθυμίζω ουσιαστικά ότι ο Κώστας Καραμανλής σύρθηκε απροετοίμαστος σε μια τέτοια διάσκεψη στο Μπούτεσμπεργκ της Ελβετίας το 2004. Και θα είχε αναγκαστεί να δεχθεί παθητικά τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας εάν ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος δεν όρθωνε μαζί με τον κυπριακό λαό το ανάστημά του απέναντι στην ΙΝΤCΟΜ;
Η Ελλάδα υπό μια κυβέρνηση Σαμαρά θα πρέπει να αρνηθεί να συμμετάσχει σε μια τέτοια συνάντηση. Αλλιώς η συμμετοχή της θα κάνει δυνατή, με τη «βούλα» της Ελλάδας, τη νομιμοποίηση της κατάλυσης του κυπριακού κράτους και την εσαεί απεμπόληση των δημοκρατικών δικαιωμάτων σχεδόν ενός εκατομμυρίου Ελλήνων της Κύπρου.
Ο Αντώνης Σαμαράς ακόμα και σήμερα ως αντιπολίτευση, αλλά και αυριανός κυβερνήτης, θα πρέπει να γνωστοποιήσει σε εχθρούς και φίλους και σίγουρα στη Λευκωσία ότι δεν θα λειτουργήσει ως φύλο συκής της ΙΝΤCΟΜ για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό πρέπει να το πράξει για το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας αλλά και του Ελληνισμού.