Η ΙΣΤΟΡΙΑτων διαδοχικών αυταρχικών καθεστώτων στη Ρωσία αποκαλύπτει ένα σχήμα που επαναλαμβάνεται: δεν καταρρέουν κυρίως από εξωτερικά πλήγματα, ούτε από εσωτερικές εξεγέρσεις. Αντιθέτως, έχουν την τάση να καταρρέουν από μια περίεργη εσωτερική ασθένεια: έναν συνδυασμό της αηδίας που νιώθουν οι ελίτ για τον εαυτό τους και της συνειδητοποίησης ότι το καθεστώς έχει εξαντληθεί. Η νόσος αυτή μοιάζει με πολιτική εκδοχή αυτού που ο Ζαν-Πολ Σαρτρ αποκάλεσε υπαρξιακή ναυτία και οδήγησε τόσο στην Επανάσταση των Μπολσεβίκων το 1917, όσο και στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.
Σήμερα, το καθεστώς του πρωθυπουργού Βλαντιμίρ Πούτιν έχει χτυπηθεί από την ίδια θανατηφόρο ασθένεια, παρά το, ή εξαιτίας του, κατά τα φαινόμενα αδιαπέραστο τείχος, που το καθεστώς οικοδομούσε επί χρόνια γύρω του. Το απατηλό ομοίωμα ενός μεγάλου ιδεολογικού καθεστώτος, που δημιούργησε ο Πούτιν, απλώς δεν μπόρεσε να αποφύγει αυτή τη μοίρα.

Το «ηρωικό ίματζ» και τα «ένδοξα κατορθώματα» του ηγέτη εξυβρίζονται πλέον καθημερινά. Και αυτές οι φραστικές επιθέσεις δεν περιορίζονται πια στις περιθωριακές φωνές από την αντιπολίτευση. 

Ακούγονται τώρα και στα ΜΜΕ του κατεστημένου.
 

Δύο γεγονότα έχουν επιταχύνει ραγδαία την κατάρρευση της εμπιστοσύνης στο καθεστώς του Πούτιν, τόσο ανάμεσα στην «ελίτ» όσο και στους καθημερινούς Ρώσους. Πρώτον, η ανακοίνωση ότι Βλαντιμίρ Πούτιν και Ντμίτρι Μεντβέντεφ ετοιμάζονται και πάλι να ανταλλάξουν καρέκλες. Το δεύτερο φονικό χτύπημα στο κύρος του Πούτιν το κατάφερε η άνευ προηγουμένου κλίμακα της νοθείας στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Δεκεμβρίου.
 

Μετά από αυτά τα δύο γεγονότα, το καθεστώς του Πούτιν δεν έχασε μόνο τη νομιμοποίησή του, αλλά, επιπλέον, γελοιοποιήθηκε. Ακόμη και αν το καθεστώς «κερδίσει» επισήμως τις προεδρικές εκλογές της 4ης Μαρτίου, ο κύβος έχει ήδη ριφθεί. Οι Ρώσοι ψηφοφόροι, το κατεστημένο, και οι διανοούμενοι νιώθουν ότι ο πουτινισμός έχει ήδη χάσει. Στην ίδια τη Ρωσία είναι πλέον αδύνατον να σταματήσουν οι διαμαρτυρίες. Αν ο Πούτιν εξαπολύσει τις δυνάμεις καταστολής, θα έχει παίξει το τελευταίο χαρτί που του απομένει. Τυχόν χρήση ωμής βίας εναντίον των διαδηλωτών θα έδινε τη χαριστική βολή στην απώλεια νομιμοποίησης του καθεστώτος.
 

Όσοι προειδοποιούν ότι η κατάρρευση της σημερινής κυβέρνησης θα είναι ένα ριψοκίνδυνο άλμα στο άγνωστο έχουν δίκιο. Αλλά κάνουν λάθος αν πιστεύουν ότι η διατήρηση αυτής της κυβέρνησης είναι πιο ασφαλής. Η Ρωσία πρέπει να ξεφορτωθεί, μια για πάντα, τη συστημική διαφθορά του Πούτιν, για να μην κατακλύσει ολόκληρη τη χώρα.
* Ο Αντρέι Πιοντκόφσκι είναι Ρώσος πολιτικός αναλυτής. 

http://www.philenews.com/