Κυρώσεις κατά του Ιράν: Προαναγγέλλοντας τη μετα-αμερικανική εποχή
Ωστόσο στα πλαίσια της βαθιάς εμπλοκής του Πεκίνου στην ιρανική πετρελαϊκή βιομηχανία και φυσικού αερίου, αυτή η αφήγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης δεν είναι απλώς ανακριβής, είναι τραγελαφικά ανακριβής. Η Κίνα επενδύει καθοριστικά όχι μόνο στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, αλλά και σε άλλες βιομηχανίες στο Ιράν, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής όπλων και της ανάπτυξης των σιδηροδρόμων. Οι επενδύσεις στη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι εξάλλου μεγάλες από μόνες τους.
Το παν για να αποφύγουν τις κυρώσεις
Ειλικρινά, οι Δυτική πολιτικοί ηγέτες εξαπατούν τους ίδιους τους εαυτούς τους, εάν πιστεύουν ότι η βιομηχανία πετρελαίου του Ιράν μπορεί να ρυθμιστεί στα μέτρα τους με την επιβολή κυρώσεων παρωδίας. Είναι απολύτως σίγουρο ότι το Ιράν δεν θα πουλήσει ούτε ένα λίτρο λιγότερο αργό πετρέλαιο από ό, τι έχει να προσφέρει.
Αντί να πάει προς την ΕΕ, το πετρέλαιο θα πηγαίνει απλά στις ασιατικές χώρες.
Το μειονέκτημα για το Ιράν σε αυτό το καθεστώς είναι ότι διαπραγματευόμενο μη δολαριακές αγορές με τη Ρωσία και την Κίνα θα επιφορτιστεί με πολιτική δραστηριότητα, σε αντίθεση με μια απλή κοινή συναλλαγή αγοράς. Αυτό αποτελεί μια σημαντική μειονεκτική αλλαγή των κανόνων του παιγνιδιού.
Οι πολιτικές συνέπειες αυτής της αλλαγής στις σχέσεις εξουσίας, θα είναι δυσμενείς για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους μας.
Αλλά το Πακιστάν προχωρά με το Ιράν ένα σχέδιο κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου που προορίζεται να μεταφέρει τελικά το αέριο προς την Ινδία επίσης.
Και παρόλο που η ΕΕ έχει θέσει υπό απαγόρευση το ιρανικό αργό πετρέλαιο, η BP φέρεται να πιστεύει ότι το φυσικό αέριο από το πεδίο της Κασπίας Θάλασσας στο οποίο το Ιράν έχει το 10% θα εξαιρείται από την επιβολή κυρώσεων.
Οι εξαγωγές του φυσικού αερίου του Ιράν θα συνεχίσουν να αποτελούν πηγή σκληρού νομίσματος -ό, τι και να σημαίνει σκληρό νόμισμα σήμερα.
Προσπαθώντας να απομονώσει το Ιράν από αυτό το καθεστώς υπονομεύει το ίδιο το καθεστώς, επειδή η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία είναι όλες πρόθυμες να λειτουργούν έξω από αυτό κάνοντας συναλλαγές με το Ιράν.
Αυτή είναι μια αντανάκλαση όχι μόνο της αντίστασης τους στην αμερικανική πολιτική στο Ιράν, αλλά και η αξιολόγησή τους για τις προοπτικές της Δύσης για σταθερότητα. Η αντίληψη για την ασφάλεια μέσω του αμερικανικού δολαρίου και το καθεστώς ασφάλειας των ΗΠΑ δεν είναι πλέον ο κυβερνών παράγοντας «κόστους».
Οι γίγαντες της Ασίας είναι πρόθυμοι να δεχτούν το κόστος, για αυτό που είναι ουσιαστικά, για ένα σύστημα ανταλλαγών που βασίζεται στην πολιτική, γιατί η υψηλότερη προτεραιότητα τους είναι να δρομολογήσουν τα πράγματα από μια γεωπολιτική σκοπιά.
Οι κυρώσεις κατά του Ιράν είτε αρθούν χωρίς την επίτευξη του στόχου τους, είτε όχι θα μεταμορφώσουν ριζικά το γεωπολιτικό περιβάλλον της Ασίας.
Αλλά η Κίνα αγωνίζεται και μέσα από τη βιομηχανία πετρελαίου, έχει καταφέρει να εγκατασταθεί – κάτι σαν Ναπολεόντεια κίνηση- σε κεντρική θέση σε ένα από τα πιο σημαντικά σύνορα της περιοχής: τα νότιο σύνορα μεταξύ του Ιράν και του Ιράκ.
Εκτός από την οριοθέτηση της περιοχής όπου οι Κινέζοι θα δημιουργήσουν τις κατάλληλες υποδομές, η έκθεση υποστηρίζει ότι η συμφωνία προβλέπει ότι η Κίνα θα δώσει στρατιωτική προστασία για τις πετρελαιοπηγές. Αυτό μπορεί να σημαίνει – αν όχι ότι η κινεζική παρουσία θα εγκαταστήσει οπλικά συστήματα όπως πύραυλους αεράμυνας – ότι τουλάχιστον θα καλύπτει την ασφάλεια των κοιτασμάτων πετρελαίου με τον κινεζικό στρατό.
Η περιοχή όπου η Κίνα θα αναπτύξει επιχειρήσεις είναι εξίσου ενδιαφέρουσα. Εκτός από την ζώνη της ακτής του Περσικού Κόλπου – 4 ναυτικά μίλια προς τη θάλασσα – οι Κινέζοι, σύμφωνα με πληροφορίες, θα εγκατασταθούν σε μια περιοχή που εκτείνεται από την επαρχία Ilam μέχρι το Marivan κατά μήκος των συνόρων με το Ιράκ (βλ. χάρτη παρακάτω). Υπάρχει μια πρόσθετη παραχώρηση στο βορειοδυτικό Ιράν, στην ακτή της Κασπίας Θάλασσας.
Συμμετέχει και σ αυτά της Rumaila, στο νότιο άκρο του Ιράκ.
Τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου του Ιράν βρίσκονται σχεδόν εξ ολοκλήρου στα δυτικά σύνορα του.
Αλλά το Ιράκ ποικίλλει περισσότερο γεωγραφικά, και η επιλογή της Κίνας στο Ιράκ ήταν να συνεχίσει στις πετρελαιοφόρες περιοχές κοντά στα νότια σύνορα με το Ιράν.
Οι πετρελαιοπηγές, όπου η Κίνα επιχειρεί – αν περιλαμβάνεται η Rumaila – βρίσκονται σε κάθε πλευρά της ιρακινής προσέγγισης μέσα από τη επαρχία Βασόρα στο Σατ-al-Arab, όπου ο Τίγρης και ο Ευφράτης εκβάλλουν στον Περσικό Κόλπο.
Με τις τοποθεσίες που ελέγχουν στα σύνορα Ιράν-Ιράκ και το για πολύ καιρό αμφισβητούμενο Σατ-al-Arab, η Κίνα δεν θα μπορούσε να επιλέξει μια γεωπολιτικά σημαντικότερη περιοχή για να εδραιώσει την παρουσία της και για να έχει βάσιμο μέσο για τη μεταφόρτωση τεράστιων εμπορευμάτων σε μεγάλα κοντέινερ.
Εν τω μεταξύ, φυσικά, εξάγει και πετρέλαιο
Αυτό δεν είναι ο στόχος του Πεκίνου. Αυτό που οι Κινέζοι έχουν κατά νου είναι η σταθεροποίηση της επιρροής τους τόσο στο Ιράκ όσο και στο Ιράν που θα τους διασφαλίζει την συμμετοχή τους στην επίλυση των διαφορών, κάνοντας νέες συμφωνίες, σχετικά με τις αρχές για την περιφερειακή τάξη.
Η Κίνα δεν θέλει να πολεμήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στον Περσικό Κόλπο, αλλά ελπίζει να αποτρέψει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, προσβάλλοντας τους στόχους που πιθανόν να πρέπει να υποστηρίξουμε είτε με επίθεση είτε χαλώντας τα σχέδια μας.
Αν αυτές συνάπτονται από την Κίνα και διακινούνται από, ας πούμε, δεξαμενόπλοιο υπό Λιβεριανή σημαία με ιδιοκτήτη από μια ασιατική χώρα ή τη Μέση Ανατολή, θα πάμε πέρα από την έκδοση προειδοποιήσεων και θα επιτεθούμε πραγματικά σε πετρελαιοφόρα, ή θα τιμωρήσουμε έθνη με τα οποία έχουμε καλές σχέσεις; Ή μήπως θα μπορούσαμε να θέσουμε παρόμοιες ερωτήσεις σχετικά με τις υπεράκτιες εξέδρες άντλησης πετρελαίου στα ιρανικά ύδατα που προστατεύονται από αποσπάσματα Κινέζων στρατιωτών;
Οι Κινέζοι έχουν αναπτύξει διευκολύνσεις ελλιμενισμού στο Τζιμπουτί, στην Ερυθρά Θάλασσα, καθώς επίσης στο πακιστανικό λιμάνι του Γκουαντάρ, το οποίο έχουν κατασκευάσει οι ίδιοι.
Μπορούν ή δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τη συνεργασία χωρών της Νότιας Ασίας επί τούτου; Αλλά και οι δύο θα έχουν τις Σεϋχέλλες, τουλάχιστον για ορισμένους σκοπούς.
Και πάλι, κανένα από τα δυο έθνη δεν θέλει να μπει σε πόλεμο με τις ΗΠΑ ή το ΝΑΤΟ. Αυτό που θέλουν να κάνουν είναι να αποθαρρύνουν τη Δύση από το να ενεργεί με συνοπτικές διαδικασίες με δική της πρωτοβουλία, διατηρώντας μια δικιά τους αποτρεπτική παρουσία στην περιοχή. Τα Δυτικά έθνη δεν θα έχουν πλήρη ελευθερία κινήσεων σε αυτή την περίπτωση, και όλοι οι υπολογισμοί θα γίνονται διαφορετικά.
Κυρώσεις, που περιλαμβάνουν την απαγόρευση εισαγωγών όπλων θα επιβληθούν κατά της Συρίας, καθόσον το απαίσιο καθεστώς Άσαντ συνεχίζει τη σφαγή του λαού του. Με το ρωσικό αεροπλανοφόρο στη περιοχή – η μεγαλύτερη συνάθροιση ναυτικής δύναμης της Μεσογείου αυτή τη στιγμή- η Μόσχα πραγματοποίησε μια σημαντική δοκιμή για τα νεύρα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ένα φορτηγό πλοίο που μετέφερε ρωσικά όπλα επετράπη να προσεγγίσει τη Συρία, κατά παράβαση των κυρώσεων, αφού έδωσε στις κυπριακές αρχές ψευδή διαβεβαίωση ότι ο προορισμός του δεν ήταν η Συρία.
Το ΝΑΤΟ δεν έκανε καμία προσπάθεια να αναχαιτίσει την παράδοση των όπλων στον Άσαντ.
Ίσως ο καθοριστικός παράγοντας ήταν στην πραγματικότητα η αδιαφορία των δυτικών κυβερνήσεων, αλλά με αυτό το μικρό επεισόδιο, οι Ρώσοι έχουν δείξει τουλάχιστον ότι η παρουσία μιας ναυτικής πολεμικής δύναμης ενισχύει την αδιαφορία.
Αυτό, εν πάση περιπτώσει, θα είναι το μάθημα που θα μείνει από αυτή την εμπειρία. Η ίδια αρχή μπορεί να εφαρμοστεί στον Περσικό Κόλπο.
Τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης έδωσαν λίγη σημασία για τη ρωσική αποστολή όπλων προς τη Συρία, η οποία ακολουθήθηκε αμέσως με την ανακοίνωση της πώλησης πολεμικών αεροπλάνων στη Συρία . Η Ατλαντική Δύση απέτυχε σε αυτό το τεστ της θέλησης, και η Ρωσία είναι πιθανό να στηρίξει πιο τολμηρά το καθεστώς του Άσαντ. (Σημείωση: Αν και η συμπεριφορά της Ρωσίας είναι κατά μία έννοια σαφώς ανήθικη, είναι κατανοητή από τη σκοπιά της ασφάλειας της Ρωσίας.
Υπήρξε μεγάλη ελπίδα για τον αγωγό πετρελαίου που κατασκευάζεται διαμέσου του Ομάν για να συνδέσει τον Περσικό Κόλπο με την Αραβική Θάλασσα, παρακάμπτοντας τα στενά του Ορμούζ.
Ο αγωγός ξεκίνησε στις αρχές του 2009.
Ο Ιανουάριος 2012 φαινόταν να είναι ακριβώς ο καταλληλότερος χρόνος για τα εγκαίνια του, με την αναγνώριση ενός ανακουφισμένου κόσμου. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα –στην ακτή του Περσικού Κόλπου από όπου ξεκινά ο αγωγός- είχαν υποσχεθεί εδώ και ένα χρόνο ότι το πετρέλαιο θα άρχισε να ρέει μέσω του αγωγού σύντομα.
Σίγουρα η Κίνα μπορεί να διαπραγματευτεί καλύτερες συμφωνίες με το Ιράν κάτω από πυροβόλο όπλο.
Εν τω μεταξύ, η κεντρική θέση της Κίνας ως ανάδοχος του αγωγού σημαίνει ότι αν ξεσπάσει η κρίση του Ορμούζ, η Κίνα μπορεί να διαπραγματευτεί σκληρά με τα έθνη κάτω από την οικονομική πίεση που θα ζητήσουν να μπει σε λειτουργία ο αγωγός. Δεν είναι σαφές τι είναι πίσω από την καθυστέρηση του αγωγού, αλλά είναι σαφές ποιός αντλεί πλεονέκτημα από αυτήν.
Αν η μοίρα των άλλων λαών είναι να καταδικαστούν σε διαπραγμάτευση από θέση αδυναμίας κακών συμφωνιών με τους Κινέζους ολιγάρχες, δεν υπάρχει κανένα πλεονέκτημα στο να ακούσουν διαλέξεις από τον Barack Obama, την Hillary Clinton, ή από την παρέλαση ευερέθιστων Ευρωπαίων όταν θα κλείνουν οι συρόμενες σιδερένιες πύλες.
var _wau = _wau || []; _wau.push([“small”, “wvg1ie6mi5ta”, “m3y”]);
(function() {var s=document.createElement(“script”); s.async=true;
s.src=”http://widgets.amung.us/small.js”;
document.getElementsByTagName(“head”)[0].appendChild(s);
})();