Ως συμβολικό  δώρο για την ανανεωμένη «Ιταλολιβυκή Φιλία», με την συμμετοχή των νέων κυβερνήσεων των δύο χωρών, ο Ιταλός πρωθυπουργός κ. Μάριο Μόντι επέστρεψε στη Λιβύη το κεφάλι της Ντομιτίλας το οποίο κάποιος είχε κλέψει πριν από είκοσι χρόνια στην Λιβύη αποκεφαλίζοντας ένα αρχαίο άγαλμα.
Φαίνεται ότι  κάτι ξέρει ο Μάριο Μόντι για τα κομμένα κεφάλια….

Πριν πάρει από τον Πρόεδρο Ναπολιτάνο το φορτίο του επικεφαλής της κυβέρνησης, υπηρέτησε για χρόνια στην αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs, μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο, της οποίας
 οι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις (συμπεριλαμβανομένης της απάτης των subprime) οδήγησαν σε περικοπές στις θέσεις εργασίας και αλλά και σε απώλειες σε ανθρώπινες ζωές (ως αποτέλεσμα της αύξησης των διεθνών τιμών των δημητριακών). 

Ως διεθνής σύμβουλος ήταν, σύμφωνα με την Le Monde,  «ανοιχτήρι θυρών», χρεωμένος με την αποστολή να διεισδύει στην καρδιά της ευρωπαϊκής εξουσίας για την προάσπιση των συμφερόντων της χρηματοπιστωτικής τράπεζας» [1]. Συμφέροντα όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά: οι μεγαλύτεροι μέτοχοι αυτής της τράπεζας είναι μέλη της παντοδύναμης οικονομικής ελίτ, οργανωμένοι σε μια διακρατική σκιώδη κυβέρνηση, στα δωμάτια της οποίας αποφασίζονται όχι μόνο μεγάλες κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, όπως η επίθεση εναντίον του ευρώ, αλλά και αυτές που έχουν στόχο την αντικατάσταση κάποιας  κυβέρνησης με μια άλλη πιο χρήσιμη.

Σε μια από αυτές τις μυστικές αίθουσες αποφασίστηκε ο  πολιτικός αποκεφαλισμός  του Μπερλουσκόνι: ένας πολύ χρήσιμος επιχειρηματίας για τη διάλυση του δημόσιου και την «απελευθέρωση των αγορών», αλλά που κατακρίθηκε λόγω των οικονομικών συμφωνιών του με τη Λιβύη του Καντάφι, και τη Ρωσία του Πούτιν. 
Έγινε ακόμη πιο δυσάρεστος όταν, όπως αποκάλυψε η εφημερίδα Washington Post, θύμωσε πολύ λόγω του κτυπήματος που πυροβόλησε πρώτη η Γαλλία στις 19 Μαρτίου, για να επιτεθεί στη Λιβύη: ο Μπερλουσκόνι απειλούσε τότε να απαγορεύσει τη χρήση των ιταλικών βάσεων στους συμμάχους του. 
Τον επανέφερε στη τάξη η κ. Κλίντον και η Ιταλία, μετά την καταπάτηση της

συνθήκης μη επίθεσεως με τη Λιβύη, έπαιξε «με τιμή» το ρόλο της στον πόλεμο. 

Αυτό όμως δεν έσωσε τον Μπερλουσκόνι: εγκαταλείφτηκε και χλευάστηκε από τους συμμάχους, αναγκάστηκε ο ίδιος να βάλει το κεφάλι του κάτω από την γκιλοτίνα, όταν, κάτω από τη διαχείριση της διακρατικής σκιώδους κυβέρνησης, οι «αγορές» απείλησαν με κατάρρευση την οικονομική αυτοκρατορία του. 
Και σε αυτές τις μυστικές αίθουσες, αποφασίστηκε να πέσει και το κεφάλι του Καντάφι, ουσιαστικά, με την κατεδάφιση του κράτους που είχε χτίσει και φονεύοντας τον.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο πόλεμος άρχισε με την επίθεση κατά των κρατικών επενδυτικών ταμείων της Λιβύης, τουλάχιστον 170 δισεκατομμύρια δολάρια που το κράτος της Λιβύης είχε επενδύσει στο εξωτερικό μέσω των εσόδων από εξαγωγές πετρελαίου που έρεαν για το μεγαλύτερο μέρος στα κρατικά ταμεία, αφήνοντας μειωμένα κέρδη στις ξένες εταιρείες. 
Τα κεφάλαια αυτά είχαν επιπλέον επενδυθεί στην Αφρική, για την ανάπτυξη των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της Αφρικανικής Ένωσης (Τράπεζα Επενδύσεων, Νομισματικό Ταμείο και Κεντρική Τράπεζα) και για την δημιουργία του χρυσού δηναρίου σε ανταγωνισμό με το δολάριο.

Αυτό το έργο αποσυναρμολογήθηκε μέσω του αποφασισμένου πολέμου, πριν από τις κυβερνήσεις, από την σκιώδη κυβέρνηση που περιλαμβάνει την Goldman Sachs, στην οποία επισήμως δεν έχει πλέον θέση ο κ. Mario Monti, ο οποίος, ντυμένος ως πρωθυπουργός της Ιταλίας, έφτασε στην Τρίπολη, συνοδευόμενος από τον ναύαρχο Di Paola, νυν Ιταλός υπουργός Άμυνας, ο οποίος, ως Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ, έπαιξε βασικό ρόλο στον πόλεμο κατά της Λιβύης. 

Έφεραν ως δώρο το κεφάλι της Ντομιτίλας σε μια «κυβέρνηση» που δημιουργήθηκε τεχνητά από το ΝΑΤΟ, με το καθήκον να κόψουν (ουσιαστικά) τα κεφάλια αυτών που θέλουν μια ανεξάρτητη Λιβύη από την νέα αποικιοκρατία.

Manlio DiNucci

Κατά τη διάρκεια της συμβολικής  «επιστροφής» (κεφάλια αγαλμάτων ή μουμιών), συνεχίζονται οι επιχειρήσεις λεηλασίας.

Υπενθυμίζεται ότι κατά τη διάρκεια της κατοχής στο Ιράκ (δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι θα είναι διαφορετικό στη Λιβύη και αλλού), πολύ διακριτικοί Αμερικανοί εμπειρογνώμονες (αρχαιολόγοι, ιστορικοί της τέχνης), που αποστέλλονται από τη CIA, προηγούνται των στρατευμάτων εισβολής στα μουσεία και στους αρχαιολογικούς χώρους για να συλλέξουν τα πιο πολύτιμα κομμάτια πριν τα στρατεύματα φτάσουν για να καταστρέψουν τα υπόλοιπα.