Συνωμοσίες, πραξικοπήματα και νομίσματα
Οι ψίθυροι για εξαναγκασμό του Μπαράκ Ομπάμα σε παραίτηση ξεκίνησαν στο Βερολίνο και στο Πεκίνο. Έπειτα από την απώλεια των τοπικών εκλογών στο μέσο της θητείας του, ξέσπασαν φήμες ότι μια κυβέρνηση τεχνοκρατών θα αναλάβει την εξουσία στην Αμερική, για να σώσει τη χώρα από την κρίση χρέους και τον κόσμο από την ύφεση. Καθώς οι διαπραγμαστεύσεις για το χρέος τελμάτωσαν από το καλοκαίρι, ένας διεθνής συνασπισμός, με επικεφαλής τη Γερμανία, την Κίνα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, άρχισε να εργάζεται στο παρασκήνιο για να διευκολύνει την έξοδο του Ομπάμα από το Λευκό Οίκο. Η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας ήταν το τελικό χτύπημα: ο Πρόεδρος είχε χάσει την εμπιστοσύνη του έναντι της παγκόσμιας σκιώδους κυβέρνησης και η διακυβέρνησή του δεν είχε πλέον περαιτέρω μέλλον. Μέσα σε λίγες ημέρες, χάρη σε κάποιες ασυνήθιστες συνταγματικές μεθοδεύσεις, ο Μπαράκ Ομπάμα παραιτήθηκε από την προεδρία και ο Μάικλ Μπλούμπεργκ προσεκλήθη για να ορκιστεί στο αξίωμα. Με τις συγκεκαλυμμένες απειλές του Πεκίνου κατά του νομίσματός μας να κλιμακώνονται, το Κογκρέσο δεν είχε άλλη επιλογή από το να αναθέσει την οικονομία της χώρας στη διακομματική «Συμμορία των 6» της Γερουσίας, η οποία συμφώνησε να δεχθεί κινεζική και γερμανική «εποπτεία» στις διαπραγματεύσεις που θα έκανε. Εν τω μεταξύ στην Ευρώπη και στην Ασία υπάρχει μια όλο και διευρυνόμενη συναίνεση ότι μόνο ένα πράγματι παγκόσμιο υπερκράτος θα μπορούσε να αποτρέψει τη μετάδοση της κρίσης χρέους…
Αντιδημοκρατική Ευρώπη αντί ύφεσης
Θα υποστήριζε κανείς ότι οι Έλληνες και οι Ιταλοί και οι Ισπανοί και οι Ιρλανδοί και οποιοσδήποτε άλλος, θα έπρεπε να γνωρίζουν τι υπέγραφαν όταν εντάσσονταν στη ζώνη του ευρώ. Αλλά το γεγονός είναι ότι το αφήγημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης ουδέποτε απόλαυσε μιαν εκτεταμένη λαϊκή υποστήριξη. Οι συνήγοροι και υποστηρικτές του συνήθιζαν ανέκαθεν να λειτουργούν μέσω αλλεπάλληλων δημοψηφισμάτων, που επαναλαμβάνονταν μέχρι να βγάλουν τα επιθυμητά γι’ αυτούς αποτελέσματα, ή μέσω συνθηκών που παρέκαμπταν τελείως τη λαϊκή ψήφο. Οι «λαοί» της Ευρώπης ανέκαθεν ανησυχούσαν για την εκχώρηση της κυριαρχίας τους σε όλο και μεγαλύτερα κέντρα λήψεως αποφάσεων – και τώρα είναι φανερό γιατί ανησυχούσαν.
Από την πλευρά των ΗΠΑ, μια πιο συγκεντρωτική και αντιδημοκρατική Ευρώπη είναι σαφώς προτιμητέα από τον κίνδυνο μιας ακόμη ύφεσης. Για την κλυδωνιζόμενη παγκόσμια οικονομία θα ήταν καταστροφικό αν η έκρηξη ενός εθνικιστικού κινήματος τίναζε στον αέρα το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Αλλά είναι εύκολο για μας να τα λέμε αυτά. Δεν είναι η δική μας αυτοκυριαρχία που διακυβεύεται.
http://www.philenews.com/digital/