Στο τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα, η ρωσική ελίτ έκανε τα πάντα για να πείσει τον κόσμο ότι ήταν πιο ισχυρή από
ό, τι φαινόταν. Έτσι,  η αυλή της Αγίας Πετρούπολης αποφάσισε να στείλει σε κρουαζιέρα κατά μήκος του Δνείπερου τους ξένους αξιωματούχους και πρεσβευτές για να τους δείξει πώς οι αγρότες της Ουκρανίας, που πρόσφατα είχε καταλάβει, ήταν ευγνώμονες στους νέους Ρώσους αφέντες.

Γνωρίζοντας ότι οι Δυτικοί – οι αξιωματούχοι έρχονταν από τη Βρετανία, τη Γαλλία και την Πρωσία – δεν θα μπορούσαν να φανταστούν μια τέτοια κωμωδία, ο Στρατάρχης Ποτέμκιν έδωσε εντολή να χτιστούν κινητά χωριά, τα οποία συναρμολογούνταν στις στροφές του ποταμού λίγο πριν να εμφανιστούν τα αυτοκρατορικά πλεούμενα που μετέφεραν τους ξένους. Στις ακτές, τους υποδέχονταν οι ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι αγρότες που επευφημούσαν το πέρασμα των ρωσικών πλοίων και φόρτωναν  την Μεγάλη Αικατερίνη με φιλοφρονήσεις. Μόλις απομακρύνονταν τα πλοία, ο Ποτέμκιν έδινε διαταγή να λυθεί το «χωριό», και να μεταφερθεί λίγο πιο κατάντη, πριν να φτάσουν τα πλεούμενα για διανυκτέρευση.

Οι ξένοι πήγαν σπίτι τους, έκπληκτοι από τη δύναμη και τη σοφία των Ρώσων, όπως αποδεικνυόταν από τα εγκώμια των Ουκρανών για τους νέους κυρίους τους. 

Αλλά το κλειδί για την κατανόηση της ευπιστίας τους και της επιτυχίας των χωριών Ποτέμκιν, είναι ότι οι ξένοι ήθελαν να το πιστέψουν, διότι είχαν ανάγκη από μια επιτυχία στη Ρωσία. Μην ξεχνάμε ότι  ήμαστε στο 1787. Η Αμερική είχε γίνει μια δημοκρατία και η γαλλική μοναρχία ήταν ετοιμόρροπη. Οι βεβαιότητες της κατεστημένης τάξης ήταν παντού υπό αμφισβήτηση. Οι αξιωματούχοι ήθελαν να δουν τον κόσμο όπως θα τον ήθελαν, όχι όπως ήταν.

Τώρα γρήγορα προς τα εμπρός. Η λεγόμενη «τρόικα» – όλα  μοιάζουν, ακόμα και το ρωσικό όνομα- επισκέπτεται το Δουβλίνο. Και θα φύγει λέγοντας ότι όλα είναι καλά. Της δείξαμε αριθμούς για τις εξαγωγές και το ΑΕΠ -σύγχρονα χωριά του  Ποτέμκιν- και θα επιστρέψει ικανοποιημένη, αφού δεν έλαβε υπόψη της ούτε την ανεργία ή την μετανάστευση (προς τα έξω), ούτε τα αρνητικά ίδια μετοχικά κεφάλαιά ή το γεγονός ότι οι λιανικές πωλήσεις κατέρρευσαν. Θα δει μόνο ό, τι θέλει.

Η Τρόικα δεν εξετάζει την θλιβερή πραγματικότητα, διότι, όπως οι αξιωματούχοι του παρελθόντος στη Ρωσία, δεν την ενδιαφέρει. Θέλει να πιστέψει στη δική της ίδια προπαγάνδα, επειδή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την προοπτική μιας αποτυχίας.  Μη ξεχνάτε,  για αυτήν, τα προγράμματα λιτότητας της δεν μπορεί παρά να υποβληθούν, διότι θα ήταν  φρικτό να εξετάσει το ενδεχόμενο ενός ντόμινο.

Και όμως, «les jeux sont faits, rien ne va plus». 

Επιτρέψτε μου να σας αποκαλύψω ένα βρώμικο μικρό μυστικό: η τρόικα είναι άχρηστη. Ναι, άχρηστη. 
Οι διασώσεις από το ΔΝΤ και την ΕΕ είναι παλιά ιστορία.  Ό, τι και να κάνουμε, τα γεγονότα μας καταφτάνουν.

Η τρόικα απέτυχε, επειδή ο κύριος σκοπός της δεν ήταν η θεραπεία της Ιρλανδίας, της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, αλλά να τις απομονώσουν -πιόνια μιας πολύ ευρύτερης προσπάθειας για την προστασία του ευρώ. Για να γίνει  αυτό, η τρόικα έπρεπε να δείξει ότι η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Πορτογαλία ήταν παραβάτες, ειδικές περιπτώσεις οι οποίες  ήταν δυνατόν να θεραπευτούν δια του τοκετού. Αυτή η πολιτική απομονωτισμού υποτίθεται ότι θα λειτουργούσε ως ένα είδος χρηματοοικονομικής καραντίνας για την πρόληψη της μετάδοσης της ασθένειας.

Για να είναι αποτελεσματική η αποστολή της Τρόικα, έπρεπε, θέτοντας χώρες σε καραντίνα, να είμαστε σίγουροι ότι θα ενισχυόταν η άμυνα των ευρωπαϊκών τραπεζών. Έτσι, ο στόχος της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν ήταν να σώσουν τις χώρες, αλλά να διασφαλιστεί ότι κανείς δεν θα θέσει πολλές ερωτήσεις σχετικά με το τι ήταν κρυμμένο στα έγκατα των ισολογισμών των ευρωπαϊκών τραπεζών.

Αλλά αυτό δεν λειτούργησε. Οι ισολογισμοί των ευρωπαϊκών τραπεζών είναι γεμάτοι με τοξικές επενδύσεις. Και ο καθένας τις φοβάται. Συνεπώς, σταμάτησαν να δανείσουν σε άλλες τράπεζες, επειδή δεν αλληλοεμπιστεύονται πια. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, αυτό συμβαίνει όταν όλος ο κόσμος λέει ψέματα. Είναι αυτό που ονομάζεται «πιστωτική κρίση». Αυτή η κρίση του κρατικού χρέους αυξάνει την αίσθηση του πανικού, και αυτό σημαίνει ότι ο μοναδικός αγοραστής του δημόσιου χρέους θα είναι τελικά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Και αυτό είναι αντίθετο με τους κανονισμούς της ΕΚΤ και κάνει τους Γερμανούς νευρικούς, διότι φοβούνται ότι η κεντρική τράπεζα τους θα χρησιμοποιηθεί ως κάδος σκουπιδιών για τα οικονομικά απόβλητα της Ευρώπης.

Ήταν ακριβώς αυτό, μια μεταβατική μόλυνση, αυτό το πράγμα που έπρεπε να αποφύγει η τρόικα. Αλλά η αρχή να τεθούν «χώρες σε καραντίνα» απέτυχε. Η μόλυνση είναι παντού, ανεξέλεγκτη μόλυνση. Οι επόμενες διασώσεις του συνόλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα μπορούσαν να αναδειχτούν σε χιλιάδες δισεκατομμύρια ευρώ, πράγμα το οποίο δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με τη τιμή της  επιτάχυνσης της πολιτικής ολοκλήρωσης. Ωστόσο, η ακαταμάχητη δύναμη της μεγαλύτερης πολιτικής ολοκλήρωσης αντιμετωπίζει ένα αμετάβλητο εμπόδιο, τους πολίτες της Ευρώπης που δεν θέλουν να ακούσουν για φεντεραλισμό. Αναμείνατε δημοψηφίσματα, και το γλέντι τώρα μόλις αρχίζει.

Θυμόμαστε τι έγινε με τη χώρα που έκτισε τα χωριά Ποτέμκιν; 

Εισέβαλαν τα στρατεύματα της μεταεπαναστατικής Γαλλίας του Ναπολέοντα, και ήταν ακριβώς αυτό το είδος πολιτικής Αποκάλυψης που το μικρό ψέμα των «χωριών» υποτίθεται ότι θα εμπόδιζε.

Πηγή: presseurop.