Προσέξτε πως καταλήγει ο συνάδελφος Χρήστος Ροζάκης, ο οποίος ανήκει σε ίδρυμα του οποίου τα κορυφαία στελέχη εδώ και δύο δεκαετίες στρέφονταν κατά της άσκησης των δικαιωμάτων μας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο για επέκταση των χωρικών στα 12 μίλια (που θα ξεκαθάριζε τόσο την υφαλοκρηπίδα όσο και την ΑΟΖ): Υποβάλλει ότι πρέπει να επιδιώξουμε δικαστική επίλυση πριν ασκήσουμε τα κυριαρχικά δικαιώματά μας που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο.
Δηλαδή, προγραμματικά, να αναγνωρίσουμε τον τουρκικό αναθεωρητισμό και να τον νομιμοποιήσουμε ως και αν η διεθνής εκδίκαση είναι πανομοιότυπη με τα τις δίκες στα δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων. Ως άριστος νομικός διεθνολόγος γνωρίζει ότι για πράγματα που κατοχυρώνονται από το διεθνές δίκαιο ασκείς το κυριαρχικό σου δικαίωμά και ταυτόχρονα, μια φιλειρηνική χώρα όπως εμείς είναι έτοιμη για ειρηνική επίλυση στους αρμόδιους διεθνείς θεσμούς. Πάντοτε όμως από θέση ισορροπίας δυνάμεων, κάτι για το οποίο και πάλιν, κάποιο όταν άκουαν την φράση «αποτρεπτική στρατηγική» πάθαιναν αλλεργία (http://www.ifestosedu.gr/103DeterrenceStrategy.htm) 

Επιδέξια και εξεζητημένα, όμως, ο συνάδελφος, συνεπής με μυστήριες και ακατανόητες σε εμένα κατευναστικές αντιλήψεις, δεν προτείνει άμεση άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και ετοιμότητα για ειρηνική επίλυση από θέση ισορροπίας δυνάμεων. Υποβάλλει εμμέσως πλην σαφώς να μην ασκήσουμε τα δικαιώματά μας και να επιδιώξουμε, προγενέστερα, διεθνή εκδίκαση. Έλεος: Με τι σκεπτικό; Αναγνωρίζοντας τον απέραντο τουρκικό αναθεωρητισμό που εδώ και τέσσερεις δεκαετίες κάθε μέρα γεννάει και μια νέα αξίωση; Ταυτόχρονα, ο συνάδελφος, αναγνωρίζει ρητά ότι η Τουρκία έχει «σχετικά δικαιώματα, κι ότι θα πρέπει να υπάρξει οριοθέτηση των δύο ΑΟΖ με συμφωνία, ή, σε κάθε περίπτωση, με την παρέμβαση τρίτου δικαιοδοτικού οργάνου». Έλεος Χρήστο. Αυτή είναι η αναθεωρητική Τουρκική θέση που μπορεί να αμφισβητήσει δικαστικά αποδεχόμενη την ειρηνική επίλυση των διαφορών, αν βέβαια είναι φιλειρηνικό κράτος (που δεν είναι και το γνωρίζεις όσο κανείς άλλος αλλά αποφεύγεις να το διατυπώσεις ρητά και απερίφραστα ως όφειλες ως νομικός διεθνολόγος – αυτό είναι άσχετο με το γεγονός ότι είσαι και έλληνας πολίτης), μετά την δική μας εφαρμογή των προνοιών του διεθνούς δικαίου.

Συγχαρητήρια λοιπόν Χρήστο. Αφενός η στάση αυτή προτρέχει (και ξεπερνά ως επιστημονική λανθασμένη θέση) την εκ μέρους σου στήριξη του (εξ αντικειμένου) φασιστικού σχεδίου Ανάν, και αφετέρου, δεν τιμά την αδιαμφισβήτητη ευφυία σου και την υψηλή επιστημονική σου κατάρτιση. Ως ακαδημαϊκός θλίβομαι και με ειλικρίνεια το δηλώνω δημόσια καθότι ξεπερνά τις προσωπικές σχέσεις. Ο λόγος είναι απλός:


Πρώτον, με την κατευναστική προσέγγιση που ακόμη μια φορά προτείνεις αναπόδραστα δρομολογείται η απώλεια του πλουτοπαραγωγικού πλούτου των παιδιών μας (κάτι που δεν δικαιούμαστε να κάνουμε).


Δεύτερον, μια τέτοια απαράδεκτη στάση για ακόμη μια φορά δεν θα οδηγήσει σε σταθερότητα την περιφέρειά μας αλλά θα μας εγκλωβίσει σε ακόμα ένα μονόδρομο διενέξεων για τον οποίο πολλοί νομικοί διεθνολόγοι της Ελλάδας εξ αντικειμένου πλέον φέρουν μεγάλη ευθύνη.

Η ομάδα φορέων επιστημονικών και ιδρυματικών τίτλων με τους οποίους ταυτίζεσαι και συνηγορείς μας οδηγεί από την μια ήττα στην άλλη και από την μια αδιέξοδη διένεξη στην επόμενη: Μεταξύ άλλων, Μακεδονικό, 12 μίλια, ΑΟΖ, ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, Ενιαίος Αμυντικός Χώρος, σχέδιο Ανάν, εγκλωβισμός σε αχρείαστες και αδιέξοδες μυστικές διαπραγματεύσεις με τις περιστερές Νταβούτογλου/ Ερτογάν και τώρα, την στιγμή που το σύνολο των μεγάλων δυνάμεων και των ενδιαφερόμενων περιφερειακών κρατών αντικρούει τον τουρκικό αναθεωρητισμό στην Ανατολική Μεσόγειο, «εμείς» προτείνουμε τον κατευνασμό του τουρκικού αναθεωρητισμού, την υποχώρηση άνευ όρων, την απώλεια ζωτικών συμφερόντων και την δρομολόγηση ατέρμονων συγκρουσιακών σχέσεων στην περιφέρειά μας.

Όφειλες, εκτιμώ, ως έγκριτος νομικός διεθνολόγος, να είχες προτείνει την άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε όλο το φάσμα και την ετοιμότητά μας για ειρηνική επίλυση των διαφορών αν η Τουρκία διαφωνούσε και αρνιόταν να προσέλθει σε συζήτηση επίλυσης της διαφοράς (της οποίας, Τουρκίας, τον καθημερινό πασίδηλο αναθεωρητισμό εντάσσεις σε κάποιου είδους υποθετική φημολογία αντί ως όφειλες, λόγω επιστημονικής ιδιότητας, να καταδείξεις απερίφραστα και επακριβώς – παλαιότερα θυμάμαι το έκανες, το 1988-9, αλλά τότε, πριν καλά-καλά ιδρυθεί το «ίδρυμα», άλλες ήταν οι «ακαδημαϊκοπολιτικές συγκυρίες»). Ακριβή όλα αυτά που λέω, όπως πολύ καλά γνωρίζεις, ακόμη και στις αποχρώσεις τους.

Τέλος, χάριν συζητήσεως, ας πούμε ότι οι ακαδημαϊκοί καλά θα έκαναν, στοιχειωδώς τουλάχιστον, να σκέφτονται την επιστημονική τους υστεροφημία.
Π. Ήφαιστος www.ifestosedu.gr