της Ελίνας Γαληνού
Παρ΄όλες τις διακοπές και τον μνημονιακό μαραθώνιο, κάποιες προτεραιότητες του πρωθυπουργού, δεν μπορούσαν να περιμένουν. Ο λόγος για την κάλυψη θέσης εκπροσώπου της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ, που έγινε όπως πληροφορηθήκαμε, μέσα στον καυτό Αύγουστο.
Η θέση καλύφθηκε από την τέως υπουργό Περιβάλλοντος, η οποία φεύγει για το Παρίσι προκειμένου να αναλάβει τα νέα της καθήκοντα, καθώς η προτίμηση του πρωθυπουργού για το πρόσωπό της υπερίσχυσε τελικά της προτίμησης του αντιπροέδρου του κυβερνώντος κόμματος που είχε επιλέξει άλλο άτομο για τη θέση.. Ετσι, η τέως πρέσβειρα της πράσσινης διπλωματίας, τώρα καθίσταται κανονική πρέσβειρα στον ΟΟΣΑ με όλα τα κομφόρ. Πολυτελές διαμέρισμα 500 τμ. σε σίκ συνοικία του Παρισιού, λειτουργικές δαπάνες κατοικίας πληρωμένες από το ελληνικό κράτος, σχολείο διπλωματών για την φοίτηση του παιδιού και ..όλα αυτά εκτός από την ετήσια αμοιβή της η οποία φτάνει αισίως τα 6500 ευρώ μηνιαίως! (Ακούστηκε κάτι για 300.000 ετησίως, αλλά μάλλον… το διορθώσανε)
Μια τέτοια θέση και μάλιστα, με επιλογή προσωπική του πρωθυπουργού, θα τη ζήλευε προφανώς ο καθένας. Πράγματι, πολύ ωραία εξέλιξη καριέρας σύμφωνα με τα τυπικά κοινωνικο-οικονομικά κριτήρια που ίσχυαν μέχρι τώρα. Πολλές (κακές;) γλώσσες, σχολιάζουν με πίκα “είδες τι μπορεί να γίνει καμιά φορά από τα γυμναστήρια;”. Ισως γιατί θυμούνται ακόμα αρκετοί μια παλιότερη συνέντευξη της τ. υπουργού Περιβάλλοντος, κατά την οποία η ίδια είχε βεβαιώσει ότι σε γυμναστήριο προωτοσυναντήθηκε με τον πρωθυπουργό, όταν εκείνος υπηρετούσε στο Υπ.Εξ…Και εκεί πρωτομίλησαν για την “πράσσινη διπλωματία” βρίσκοντας ότι ήταν μια πάρα πολύ καλή ιδέα με ενδιαφέρον για το μέλλον. Εστω, όσα γελάκια και αν ακούγονται, δεν είναι λογικό να αποκλείσουμε ότι καμιά φορά τέτοιες συναντήσεις, μπορεί να αποβούν σε κάτι πολύ καλό.
Το καλό βέβαια σ΄αυτήν την περίπτωση, είναι μάλλον προσωπικό για την τ. υπουργό, διότι για την Ελλάδα, δεν βλέπουμε προς το παρόν ποιό θα είναι το όφελος. Αντίθετα, η χώρα μας αυτήν την στιγμή που ακροβατεί μεταξύ ενός πνιγηρού χρέους και απάνθρωπων όρων δανειακής σύμβασης, είναι εκπληκτικό πώς αποφασίζεται να πληρώνει τόσα πολλά χρήματα για την εκπροσώπησή της στον ΟΟΣΑ. Και η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου-αφήνοντας έξω το αν υπήρξε αρεστό ή όχι στην κοινή γνώμη-εύλογα γεννά κάποιες απορίες. “Μια περιβαλλοντολόγος, τι σχέση έχει με το αντικείμενο του ΟΟΣΑ, εφ΄όσον στον συγκεκριμένο οργανισμό, συνήθως απασχολούνται Οικονομολόγοι; Και ποιές επιτέλους είναι οι δεξιότητες του συγκεκριμένου αυτού προσώπου, το οποίο κατά την διετή θητεία του στο νεοσύστατο υπουργείο Περιβάλλοντος, δεν επέδειξε κάποιο υπολογίσιμο έργο εκτός από την πλούσια οραματιστική ρητορεία “περί πράσσινης ανάπτυξης”; Τι να απαντήσει κανείς στον κόσμο, αλλά και …ποιός τον ρωτάει θα μου πείτε. Σωστά, είναι και αυτό μέρος της πραγματικότητας που ζούμε και μάλλον το συνηθίσαμε πια.
Αλλά ακόμα και αν όλα αυτά συζητάμε, σηκώνουν κάποιες ενστάσεις που ενδεχομένως θα επιχειρούσαν να διαλύσουν τις αμφιβολίες μας για το αν αξίζει ή όχι τη θέση η τ. υπουργός μας, εξακολουθεί να υπάρχει κάτι ακανθώδες σ΄αυτό το ζήτημα. Σ΄αυτήν την μαύρη οικονομική περίοδο που διάγει η χώρα, πόσο επιτρεπτό είναι να εκταμιεύονται τέτοιου ύψους κονδύλια για τη θέση αυτή; Βεβαίως αναγνωρίζουμε ότι η αμοιβή εκπροσώπου μας στον ΟΟΣΑ, δεν μπορεί να μοιάζει με τις αμοιβές των λοιπών δημοσίων υπαλλήλων και υπαλληλίσκων, διότι θεωρείται εξέχουσα και τα πρόσωπα που την υπηρετούν, εξέχοντα…Αρα το στάνταρ ζωής τους και οι συνθήκες εγκατάστασής τους, πρέπει να είναι αρμόζοντα με το επίπεδο της θέσης που κατέχουν. Εντάξει, αλλά γιατί ένα διαμέρισμα π.χ 100 τμ. και μια αμοιβή ας πούμε των 36.000 ευρώ το χρόνο, δεν θα εξασφάλιζαν αξιοπρεπές επίπεδο ζωής για τον οποιονδήποτε κάτοχο αυτής της θέσης; Γιατί χρειάζονται αυτές οι αυτοκρατορικές πολυτέλειες και μάλιστα, για ένα άτομο που το ίδιο δήλωνε ανοιχτά οπαδός του αντικομφορμισμού και της λιτότητας; Ακόμα και αν αυτές οι αμοιβές ήταν ανέκαθεν προκαθορισμένες για τους υπηρετούντες σε τέτοιες θέσεις, όλοι γνωρίζουμε ότι η εποχή της ευμάρειας έφυγε και το τώρα, είναι πολύ διαφορετικό. Να είναι όμως για όλους.
Οχι από τη μια να δαπανά το κράτος τέτοια κονδύλια και από την άλλη, να κλείνει τόσα προξενεία και να περιορίζει τα κονδύλια ελληνικών πρεσβειών ακόμα και σε χώρες της ΕΕ, σε σημείο να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις στοιχειώδεις λειτουργικές τους δαπάνες. Δύο μέτρα και δύο σταθμά και στην εκπροσώπηση της χώρας μας στο εξωτερικό, με ποιά λογική ευσταθούν; Πολλά ζητάμε θα μας πείτε βέβαια, αλλά…η τελευταία ελευθερία του ανθρώπου είναι να σκέφτεται.