Όταν έσπασε η γραμμή άμυνας στις 14 Αυγούστου 1974, πολλοί στρατιώτες, οι οποίοι παρέμειναν μέχρι την τελευταία στιγμή στο πόστο τους, εγκλωβίστηκαν στην περιοχή της Βώνης. Όταν οι στρατιώτες επιχείρησαν να διαφύγουν στις περιοχές που ήταν υπό τον έλεγχο της Εθνικής Φρουράς, ήταν ήδη αργά. Οι 35 εθνοφρουροί μαζί με άλλους δύο συναδέλφους τους κατέφυγαν αρχικά στο σπίτι της Φρόσως Δήμου, στη Βώνη. Σύμφωνα με μαρτυρία της ίδιας, στις 14 Αυγούστου 1974, ημέρα που άρχισε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, ενώ βρισκόταν στο σπίτι της μαζί με το σύζυγο και τα παιδιά της, 37 Ελληνοκύπριοι εθνοφρουροί πήγαν και ζήτησαν καταφύγιο. Σύμφωνα με την κατάθεση της, η κ. Φρόσω έδωσε στους εθνοφρουρούς πολιτικά ρούχα, οι οποίοι φρόντισαν να εξαφανίσουν τα στρατιωτικά ρούχα και τον εξοπλισμό τους.

Τη νύκτα οι στρατιώτες έμειναν στο σπίτι της κ. Φρόσως και σε δύο παρακείμενα σπίτια που ανήκουν σε συγγενείς της. Κατά τη διάρκεια της νύκτας, οι “35” κατέγραψαν τα ονόματά τους σε χαρτί και της το έδωσαν για να το παραδώσει στο Διεθνή Ερυθρό Σταυρό. Επίσης τοποθέτησαν άσπρες σημαίες στις πόρτες των σπιτιών όπου διέμεναν, για να δείξουν την πρόθεσή τους να παραδοθούν. Σύμφωνα πάντα με τη μαρτυρία της Φρόσως Δήμου, το πρωί της επόμενης μέρας, δύο από τους εθνοφρουρούς έφυγαν από το σπίτι με σκοπό να διερευνήσουν αν υπήρχε τρόπος διαφυγής.

Ύστερα από λίγη ώρα, γύρω στις 8 με 9 το πρωί, ένοπλοι Τούρκοι έφθασαν έξω από το σπίτι κι άρχισαν να πυροβολούν. Η ίδια αναγνώρισε, μεταξύ των ενόπλων, τους Τουρκοκύπριους Ασσάση Φαχρί από το Μπέϋκογιου και τους βοσκούς Χαλίλ και Σαλλάχη, γιούς του κοινοτάρχη από την Επηχώ. Οι 35 εθνοφρουροί βγήκαν με τα χέρια ψηλά και παραδόθηκαν. Οι Τούρκοι ένοπλοι τους έβαλαν στη γραμμή και τους οδήγησαν περπατητούς προς την κατεύθυνση του τουρκικού χωριού Επηχώ.
Από εκείνη τη στιγμή αγνοούνταν και όπως αποδεικνύεται από τις ταυτοποιήσεις οδηγήθηκαν στο Μπέϋκογιου, όπου και δολοφονήθηκαν.

Ο «Φ», είχε συνομιλήσει με τον έναν από τους δύο στρατιώτες που εγκατέλειψαν το σπίτι της Φρόσως Δήμου και διασώθηκαν από βέβαιο θάνατο. Πρόκειται για τον Πάμπο Νικολάου από την Αμμόχωστο ο οποίος το 1992 χειροτονήθηκε κληρικός και απεβίωσε πριν από μερικούς μήνες. Την περίοδο της τουρκικής εισβολής οΠαπαχαράλαμπος ήταν 22 ετών και υπηρετούσε ως παρατηρητής πυροβολικού στον Κουτσοβέντη και συγκεκριμένα στην Πυροβολαρχία της 181 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού. 

 

Όπως μας ανέφερε, για δέκα λεπτά δεν πρόλαβε την Α’ και Β’ πυροβολαρχία της μοίρας που καταστράφηκαν στο Συγχαρί, όταν εγκαταλείφθηκαν και εγκλωβίστηκαν.
 

Η Γ’ πυροβολαρχία της 181 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού ήταν ταγμένη στη Βώνη, όπου η κ. Φρόσω Δήμου μαγείρευε κάθε μέρα για τους στρατιώτες και στη συνέχεια φιλοξένησε 37 από αυτούς στο σπίτι της. Σύμφωνα με τον Παπαχαράλαμπο, δύο-τρεις μέρες μετά τον έστειλαν στον Κουτσοβέντη σε ένα ύψωμα κοντά στον Άγιο Χρυσόστομο, όπου λειτουργούσε ως παρατηρητήριο. Εκεί βρισκόταν και η μονάδα του Τάσου Μάρκου, ο οποίος δεν εγκατέλειψε τις θέσεις του και αγνοείται μέχρι και σήμερα. Όταν έσπασε η γραμμή, οι στρατιώτες που ήταν στην περιοχή εξακολουθούσαν να αντιστέκονται, αλλά αυτό καθυστέρησε την υποχώρηση τους οπόταν έμειναν στη Βώνη. Τότε ο Παπαχαράλαμπος, μαζί με άλλους 35 συναδέλφους του, βρέθηκε στο σπίτι της κυρίας Φρόσως.

Για την κρίσιμη μέρα, ο Παπαχαράλαμπος μας είχε διηγηθεί ότι «μαζί με τον Αλέξανδρο Ξενοφώντος από το Βαθύλακα αναχωρήσαμε από το σπίτι στις 3 το πρωί της 15ης Αυγούστου. Οι υπόλοιποι οι οποίοι κατάγονταν από το Πέρα Χωριό, τη Νήσου και την Αλάμπρα και άλλα χωριά δεν έφευγαν. Τους παρακαλούσα από το βράδυ να φύγουμε. Τους είπα ότι θα μας σκοτώσουν αν μέναμε. Εγώ και ο Αλέξανδρος θεωρήσαμε ότι το βουνό θα μας παρείχε κάλυψη γι’ αυτό και προτιμήσαμε να φύγουμε. Πήγαμε στη θέση των πυροβόλων της Γ’ Πυροβολαρχίας και ήταν όλα βομβαρδισμένα. Βρήκαμε ένα κάνιστρο και το γεμίσαμε νερό. Πήραμε και σφαίρες και πήγαμε ξανά στο σπίτι της κυρίας Φρόσως για να καλέσουμε και τους υπόλοιπους να έρθουν μαζί μας. Αυτοί μας θεωρούσαν μελλοθάνατους τις επόμενες ώρες και παρέμειναν. Δεν πίστευα ότι αν μας συνελάμβαναν οι Τούρκοι θα επιβιώναμε. Ήμουν όπως το λιοντάρι στο κλουβί και ήθελα να φύγω. Η αλήθεια είναι ότι επειδή το χωριό ήταν κοντά στον κύριο δρόμο προς την Αμμόχωστο υπήρχε κίνδυνος να εντοπιστούμε από τους Τούρκους. Ενώ φεύγαμε σκουντουφλήσαμε στο πτώμα μιας δεκαεξάχρονης και κάποιας άλλης γυναίκας τις οποίες πυροβόλησαν από άρμα μάχης που διερχόταν από την περιοχή. Βρίσκονταν σε μια ποταμοσιά προς το Παλαίκυθρο. Έπρεπε να τα παίξουμε όλα για όλα και να προχωρήσουμε. Πορευθήκαμε προς την Κυθραία και ύστερα προς τη Χαλεύκα, όπου βρήκαμε και 5-6 άλλους (μεταξύ των οποίων και ένας Ελλαδίτης αρχιλοχίας) οι οποίοι σήμερα είναι αγνοούμενοι. Εκ των υστέρων ακούσαμε ότι πήγαν στο Τζάος να παραδοθούν και τους εκτέλεσαν και αυτούς. Από τη Χαλεύκα φάνηκαν οι Τούρκοι προερχόμενοι από Κερύνεια».