Του Α. Λυκαύγη
Η ΔΕΙΝΗκατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα (και ακόμη χειρότερα η προοπτική της οικονομικής καταρρεύσεως που επαπειλείται) δεν αφορά και δεν αγχώνει μόνο τους εξ υπηκοότητος κατοίκους αυτής της χώρας. Αφορά ευρύτερα και τους εκτός Ελλάδος Έλληνες. Όχι μόνον από αίσθηση δεδομένης (κι εκ των πραγμάτων φυσικής) εθνικής αλληλεγγύης, αλλά και γιατί:

•Η αδυσώπητη αποδυνάμωση της Ελλάδος και κυρίως η ενδεχόμενη χρεοκοπία της, αφαιρεί απ’ όλους εμάς το κύριο (και δυνάμει καίριο) στήριγμα. Και το κέντρο εθνικής αναφοράς. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει πολλά. Κατ’ ακρίβειαν όλα. Ειδικότερα για περιοχές του Ελληνισμού, όπως είναι η Κύπρος. Που διατρέχει κατάδηλο κίνδυνο ιστορικής αναιρέσεως.

Γιατί αποδόμηση των ελληνικών δυνατοτήτων και συρρίκνωση των ελλαδικών αντιστάσεων, αφαιρεί αυτομάτως την μόνη αξιόπιστη αντιστήριξη,καθηλώνοντας (και στρατηγικώς ακυρώνοντας) τον μόνο ανιδιοτελή συμπαραστάτη της μεγαλονήσου. Κι αυτό να μη μεταφρασθεί με όρους στενής εθνικιστικής αντιλήψεως. Αντιθέτως ν’ αξιολογηθεί με όρους στρατηγικής εκτιμήσεως των πραγματικοτήτων που αυτή τη στιγμή εμφανίζονται και λειτουργούν σε σχέση με το Κυπριακό. Με τρόπο ιστορικώς μοιραίο. Καθώς οι συναπορρέοντες κίνδυνοι αποκτούν αθροιστική δυναμική. Παγιδεύοντας τις προοπτικές.

Χωρίς καθόλου στενόκαρδες προσεγγίσεις, πρέπει να δούμε και να πούμε το πολύ απλό κι εκ των πραγμάτων δεδομένο:

•Εάν η Άγκυρα δει (και διακριβώσει εξ αντικειμένου) ότι ο Ελλαδικός παράγοντας είτε γιατί δεν θέλει, είτε κυρίως γιατί δεν μπορεί, στρέψει τα νώτα στην Κύπρο, δεν πρόκειται να διστάσει! Και ούτε θα μας χαριστεί.

Αντιθέτως (και ανυπερθέτως) θα προωθήσει με όλη την άνεση τις στρατηγικές του στην πολύπαθη κυπριακή γεωγραφία. Οι οποίες και διαλαμβάνουν αυτονοήτως, επιβολή λύσεως τετελεσμένων, στα πλαίσια των απροκαλύπτων ηγεμονικών τουρκικών συνδρόμων. Λύσεων με προεξάρχουσα δυναμική, την προαγωγή συνθηκών κηδεμονίας της Κύπρου, κάτω από την φενάκη των Συνθηκών Εγγυήσεως.

Που με την μορφή της επιδιωκόμενης ομοσπονδίας (διζωνικής με βάση την πολιτική μάλιστα ισότητα) θα κατοχυρώνει, αφενός κυριαρχία στον κυπριακό βορρά (στο τουρκικό δηλαδή κρατικό σκέλος) κι επικυριαρχία στο έτερον ελληνικόν ήμισυ! Που αποδυναμωμένο και εξουθενωμένο, θα πρέπει να επιβιώσει -αν μπορεί- κάτω από τον επαχθή όγκο της ανατασσόμενης τουρκικής δημογραφίας. Και υπό την σκιά της αδυσώπητης ανισοσθένειας.

Της οποίας θα είναι πάντοτε το ποσοτικώς ανίσχυρον σκέλος.

Υπό το φως αυτών των αναντιλέκτων προδιαγραφών, μια Ελλάς αποδυναμούμενη και κυρίως δυνάμει καταρρέουσα, δεν θα μπορέσει ποτέ ν’ αντισταθμίσει αυτές τις αυξημένες τουρκικές δυνατότητες. Καθώς θα έχει συν άλλοις κατά τον ίδιο τρόπο ν’ αντιμετωπίσει και τα υπόλοιπα (και το ίδιο ζοφερά) προβλήματα στον αιγαιωτικό χώρο.

Πέραν όσων οι τουρκικές μεθοδεύσεις απεργάζονται σε ό,τι αφορά το μειονοτικό και άλλα παρεμπίπτοντα ζητήματα. Τα οποία η Άγκυρα μεθοδικά συντηρεί και χρησιμοποιεί ως μοχλούς γεωπολιτικού περισπασμού. Σε όλο το φάσμα όσων εντάσσονται γενικολόγως στα Ελληνο-Τουρκικά.

Γι’ αυτό και η σημερινή έως και θανάσιμη παθογένεια της Ελλάδος, αφορά κι εμάς όλους τους εκτός μητροπολιτικού κέντρου. Αφορά τους όπου γης Έλληνες. Όχι μόνο με όρους μονοσήμαντης και συναισθηματικής αλληλεγγύης. Όχι. Αλλ’ αντιθέτως με όρους πραγματιστικών υπολογισμών.

Που σχετίζονται ασφαλώς και με την αδελφική συμπαράσταση, αλλά και με την αίσθηση της εθνικής αυτοσυντηρήσεως. Που στην ουσία μεταφράζεται σε διασφάλιση της ιστορικής μας συνέχειας. Με όρους και γεωπολιτικής καταγωγής. Κι εθνικής προοπτικής.
Και ο έχων ώτα ακούειν (το αυτονόητο) ακουέτω…
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 09/06/2011