Γιάννης Πανούσης –http://www.aixmi.gr
 Και βέβαια δεν είναι ίδιοι όλοι οι άνθρωποι. Ούτε οι βουλευτές. Διαφέρουν ως προς το προσωπικό ήθος, τη μόρφωση, την εντιμότητα. Όμως –δυστυχώς- οι πολιτικοί μας παίζουν όλοι τους ίδιους ρόλους. Κι έχουν όλοι τους ίδιους στόχους.

– Υπακοή στον Αρχηγό και όχι σε Αρχές (πολιτικής ηθικής).
– Πελατειακά δίκτυα και όχι διαφανείς σχέσεις.
– Αίσθηση ασυλίας και ατιμωρησίας και όχι λογοδοσίας.
– Συγκαλύψεις των «δικών τους παιδιών» και όχι δικαιοκρατία.
– Προνόμια και όχι ισότητα και ίσες ευκαιρίες.
– Παρεϊκές/οικογενειακές business και όχι ανιδιοτελής προσφορά.
– Άγχος επανεκλογής και όχι τήρηση υποσχέσεων, δεσμεύσεων.

Ο κατάλογος είναι μακρύς και σ’ αυτόν εντάσσονται λίγο-πολύ όλοι. Άλλοι δια πράξεων και άλλοι δια παραλείψεων. Άλλοι από σκοπιμότητα κι άλλοι από πειθαρχία.

Τώρα ζητάνε εξειδίκευση και προσωποποίηση των ευθυνών, αλλά νομίζω ότι είναι πλέον αργά.
– Όταν αποδέχτηκαν ότι «τα φάγαμε όλοι» υπήρξε κάποιος διαχωρισμός;
– Όταν αποδέχτηκαν ότι «έτσι είναι η Ελλάδα» υπήρξε κάποια διαφοροποίηση;
– Όταν o κάθε αρχηγός έλεγε «αναλαμβάνω την ευθύνη» (και συνέχιζε να κάνει τα ίδια) ρώτησε κανένας «ποιά ευθύνη, για ποιές πράξεις»;

Ζήσανε χρόνια στο γυάλινο πύργο του απυρόβλητου, της ανευθυνότητας και του συμψηφισμού ανομιών.

Τώρα όμως, είναι όλοι υπόλογοι. Τώρα (κατά)δικάζονται και οι σιωπές…