Την Άνοιξη του 2009 και ενώ η παγκόσμια κρίση ήταν σε εξέλιξη και η Ελλάδα προσπαθούσε να ξεπεράσει το σοκ της κρίσης και της αδίστακτης επίθεσης που δέχτηκε το Δεκέμβρη του 2008 από εξεγερμένους πολίτες μετά το φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η τότε αξιωματική αντιπολίτευση, αντί να αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και να κρούσει τον κώδωνα του επερχόμενου κινδύνου στην καθεύδουσα κυβέρνηση, έσκασε τη βόμβα των πρόωρων εκλογών.
Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργός της Ελλάδος, σε μια κίνηση πρωτοφανούς ανευθυνότητος (;) και απαξίας στους θεσμούς, δήλωνε ότι δεν θα συναινούσε στο πρόσωπο του προέδρου της Δημοκρατίας, στις προεδρικές εκλογές του 2010, έστω κιαν το κυβερνόν κόμμα υπεδείκνυε και πάλι τον κ. Κάρολο Παπούλια για τη θέση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η κυβέρνηση Καραμανλή, εγκλωβισμένη στις παθογόνες και νοσογόνες πρακτικές εντελώς ανίκανων και ακατάλληλων προσώπων που ηγούντο σε κρίσιμους τομείς της κυβερνητικής πολιτικής και σε πρακτικές που είχαν θεσμοθετηθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, μπροστά στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, στην ουσία παρέλυσε. Αντί να θωρακίσει τη χώρα για να διαχειριστεί τη μεγαλύτερη οικονομική και θεσμική κρίση που ήταν ήδη προ των πυλών, υπέκυψε στους εκβιασμούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μεσούσης της κρίσεως έπεσε στην προεκλογική παγίδα που του έστησε το ΠΑΣΟΚ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στον τομέα των εσόδων.

Το Καλοκαίρι του 2009, ήδη τα καμπανάκια της επερχόμενης κρίσης άρχισαν να ηχούν εκκωφαντικά για κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος ενημέρωνε πρωθυπουργό και αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την κρισιμότητα της κατάστασης, ενώ ο τότε πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής στις αρχές Σεπτεμβρίου καλούσε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Παπανδρέου σε συνάντηση, στην οποία εμείς οι Έλληνες πολίτες δεν μάθαμε ποτέ τί ειπώθηκε μεταξύ των δυο ανδρών. Μετά από λίγες ημέρες ο κ. Καραμανλής, και ενώ είχαν ήδη εξασφαλιστεί μέσω δανεισμού κεφάλαια με ικανοποιητικούς όρους για να λειτουργήσει η χώρα μέχρι τον Μάιο του 2010, ανακοίνωνε τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών στις 4 Οκτωβρίου 2009.

Η χώρα μπήκε πλέον επίσημα σε προεκλογική περίοδο και οι πρώτες δημοσκοπήσεις έφερναν το ΠΑΣΟΚ πρώτο με δέκα μονάδες διαφορά. Με βάση τις μετρήσεις αυτές, ήταν πλέον σίγουρο ότι το ΠΑΣΟΚ θα κέρδιζε τις εκλογές, ανεξάρτητα από το προεκλογικό πρόγραμμα που θα παρουσίαζε στον ελληνικό λαό. Όμως, παρότι οι επιτελείς του ΠΑΣΟΚ ήταν σίγουροι για την ευρεία νίκη και παρότι ο κ. Παπανδρέου γνώριζε με ακρίβεια την κρισιμότητα της κατάστασης που είχε περιέλθει η χώρα, αντί να δεσμευθεί εκ του ασφαλούς στον ελληνικό λαό ότι την επομένη των εκλογών θα ακολουθήσει μια σφιχτή πολιτική (όπως πρέπει να ομολογήσουμε έπραξε ο κ. Καραμανλής), είπε το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», που του απαγόρευε να πάρει σκληρά οικονομικά μέτρα την επομένη των εκλογών.

Μετά τις εκλογές και την αναμενόμενη νίκη του ΠΑΣΟΚ, ακολούθησε η πολιτική των παροχών και ο επί μήνες διεθνής διασυρμός της χώρας δια χειλέων των κ.κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου οι οποίοι συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλον για να διαλαλήσουν στους ξένους για το πόσο διεφθαρμένη και άχρηστη χώρα είναι η Ελλάδα!!! Το διάστημα εκείνο, και ενώ ακόμα τα σπρεντς ήταν στις 150 μονάδες, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης νεοεκλεγείς κ. Σαμαράς απηύθυνε εκκλήσεις στον κ. Παπανδρέου να ‘ξεκολλήσει’ επιτέλους και να πάρει μέτρα. Φωνή βοώντως εν τη ερήμω. Ο κ. Παπανδρέου απλά συνέχιζε το διασυρμό της ίδιας της πατρίδας του και τις υπόγειες συνομιλίες του κ. Στρος Καν, συνομιλίες που είχαν ξεκινήσει ήδη πριν τις εκλογές, ενώ την ίδια στιγμή η αξιοπιστία της χώρας βυθιζόταν στο ναδίρ και τα σπρεντ εκτοξεύονταν στο ζενίθ.

Μετά, αφού ήδη η χώρα είχε χάσει κάθε δυνατότητα να δανειστεί από τις αγορές, μπήκαμε στην περιπέτεια του μνημονίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συνταγματική τάξη και την εθνική κυριαρχία της Ελλάδος. Ένα χρόνο μετά την υπογραφή και την εφαρμογή του μνημονίου, η χώρα βρίσκεται στη δυσκολότερη θέση από της ίδρυσής της ως κράτους. Η Ελλάδα κινδυνεύει να υποδουλωθεί ολοκληρωτικά στους δανειστές της και να απωλέσει κάθε δυνατότητα να διαχειριστεί τις εθνικές τις υποθέσεις, σε μια περίοδο που η Τουρκία διάγει τον χρυσούν της αιώνα.

Ενώ είμαστε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο, αυτοί που έπαιξαν με τους θεσμούς και έρριξαν τη χώρα στο βάθος του γκρεμού (μετά τις επώνυμες καταγγελίες του κ. Καμένου περί περί μπρόκερ, μένει να αποδειχτεί αν αυτό έγινε συνειδητά ή λόγω ανικανότητας), αναζητούν τη συναίνεση, τη υποδείξει των δανειστών μας. Όμως ακόμα και αυτή την ύστατη στιγμή δεν έχουν το θάρρος να πουν την πλήρη αλήθεια στους δυστυχείς Έλληνες πολίτες για το ζητούμενο των δανειστών. Και το ζητούμενο, η πικρή αλήθεια είναι ότι πρέπει τώρα να δείξουν την πόρτα της εξόδου και να απολύσουν διακόσιες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους οι ίδιοι οι άθλιοι πολιτικοί του κυβερνώντος κόμματος και του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που τους προσλάμβαναν τόσα χρόνια με ατιμωτικές και άθλιες διαδικασίες, όπως το ομολόγησε ο κ. Πάγκαλος. Ειδάλως η εξίσωση δεν βγαίνει και εν πάση περιπτώσει, οι δανειστές μας δεν πρόκειται να μας πιστώσουν με νέα κεφάλαια αν δεν ξεφορτωθεί το δημόσιο τα αμαρτωλά βάρη του παρελθόντος.

Παρά τα εγκληματικά λάθη του παρελθόντος, τα δυο κόμματα εξουσίας, έστω και αυτήν την ύστατη στιγμή, πρέπει να βρουν το θάρρος και να πουν την πραγματική αλήθεια στο λαό και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ασφαλώς είναι βαρύ να διώχνεις διακόσιες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, όμως είναι εξίσου βαρύ με την υποκρισία και την αναποφασιστικότητά σου να δημιουργείς ένα εκατομμύριο ανέργους του αύριο και να βυθίζεις ακόμα πιο βαθιά μια χώρα που όλοι θέλουμε να επιζήσει.

Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία κύριοι της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αναλάβετε επίτέλους τις ευθύνες σας.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ την Παρασκευή 20 Μαΐου 2011