Το ζήτημα δεν είναι τόσο τα έγγραφα που δόθηκαν στη δημοσιότητα από την Αλ Τζαζίρα και την Γκάρδιαν και  που αποκαλύπτουν με λεπτομέρειες τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των Ισραηλινών και  Παλαιστινιακών Αρχών. 

Όλοι είχαμε μια γενική ιδέα για τις θέσεις που είχαν πάρει οι Παλαιστίνιοι διαπραγματευτές έναντι του Ισραήλ, θέσεις που ήδη επικρίθηκαν έντονα ως απαράδεκτες, ιδιαίτερα οι παραχωρήσεις που έγιναν για τα αναφαίρετα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού. 

Η άρνηση των εν λόγω παραχωρήσεων έχει ήδη εκφραστεί σε δηλώσεις, ομιλίες, συνέδρια και διαδηλώσεις εδώ και αρκετά χρόνια.

Ωστόσο, οι διαρροές αποκάλυψαν την πραγματική έκταση της υποταγής των διαπραγματευτών, την κατάπτωση που είχαν φτάσει, και τον ξεδιάντροπο τρόπο με τον οποίο ζητιάνευαν από τους Ισραηλινούς κάτι περισσότερο από ένα μίνι-κράτος,  με τους πολίτες παρκαρισμένους σε απομονωμένα κλουβιά και τους παλαιστίνιους πρόσφυγες κατά μήκος του «οδικού χάρτη για την ειρήνη». 

Όμως, γι ‘αυτούς ακριβώς τους λόγους, οι διαπραγματευτές ανταμείφθηκαν με θέσεις εργασίας πρώτου πλάνου και με βίλες στην Αμπού Ντις ή στη Ιεριχώ.

Εν τω μεταξύ, το ζήτημα της Παλαιστίνης , και του δικαιώματος επιστροφής στην Ιερουσαλήμ, θα μπορούσε να πάει στο διάβολο.

Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα και το σκάνδαλο.

Είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. 

Αφού έδειξαν μεγάλη υπομονή επί 18 άγονα χρόνια από της καταστροφής του Όσλο, ήρθε ο καιρός να κάνουν οι παλαιστίνιοι πρόσφυγες τη δική τους επανάσταση .

Μετά το θάνατο του Γιάσερ Αραφάτ, ο οποίος κράτησε τις σταθερές των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, παρά τα πολυάριθμα λάθη και τη διαφθορά του περιβάλλοντος του, κολλήσαμε σε μια ομάδα που ο Ισραηλινός εχθρός κρίνει ότι δεν αξίζει ούτε να δολοφονηθεί, όπως συνέβη με τον Αμπού Τζιχάντ (Khalil al-Wazir) και Αμπού Ιγιάντ (Σαλάχ Χάλαφ Mesbah) και άλλους.

Στην πραγματικότητα, οι Ισραηλινοί κατάλαβαν το όφελος που προκύπτει από το να τους κρατήσει ζωντανούς. 

Έτσι, η Παλαιστινιακή Αρχή της Βισύ (Vichy) οδήγησε την κύρια αποστολή της ως υπεργολάβος του Ισραήλ , γεγονός  που  για το Ισραήλ, ήταν λιγότερο δαπανηρό από τους μισθοφόρους της «Blackwater» και βέβαια και πιο αποτελεσματικό.

Τόσο αποτελεσματικό στην πραγματικότητα, που ανακαλύπτουμε τα εξής: το κεντρικό ζήτημα για τους Παλαιστινίους δηλαδή το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων, έχει αποσυρθεί από την ημερήσια διάταξη, και φυλάγεται στο υπόβαθρο σαν  «σκιάχτρο» στις συζητήσεις. 

Οι διαρροές της Αλ Τζαζίρα δείχνουν ότι ο επικεφαλής διαπραγματευτής Σαέμπ Ερεκάτ (ο οποίος μόλις είπε στο BBC ότι παραιτήθηκε) είπε ότι η παλαιστινιακή προσφορά στο Ισραήλ ήταν να δώσει στους πρόσφυγες την επιλογή μιας συμβολικής επιστροφής στην Παλαιστίνη, ενώ στην πραγματικότητα μόνο μερικές χιλιάδες θα μπορούσαν να το κάνουν, ή την αλλαγή της εξορίας, για παράδειγμα, από την Αργεντινή στη Χιλή, ή να μετακομίσουν  από το στρατόπεδο προσφύγων του Ein El Hilweh στο Λίβανο σ’ αυτό της Μπαλάτα στη Δυτική Όχθη . 

Το πρώτο αξίωμα στην καρδιά του κάθε Παλαιστίνιου και στο διεθνές δίκαιο, είναι ότι το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων επιτυγχάνεται μόνο με την επιστροφή «στη γη ή στα σπίτια ή στους χώρους από όπου οι ίδιοι ή οι οικογένειές τους εκδιώχτηκαν το 1948 και όπου δεν τους επέτρεψαν να επιστρέψουν».

Αυτή η επιλογή του διαπραγματευτή είναι ένα παιγνίδι. 

Το δικαίωμα της επιστροφής είναι αναφαίρετο ατομικό δικαίωμα που δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

Κάθε πρόσφυγας έχει το δικαίωμα να το χρησιμοποιεί μόλις του δίνεται η δυνατότητα διότι δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης. 

Το άρθρο 13 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου επιβεβαιώνει το δικαίωμα του καθενός να φύγει από τη χώρα του και να επιστρέψει σ αυτήν.

 Δεν υπόκειται σε οποιαδήποτε συμφωνία ή διεθνή διαπραγμάτευση και κανείς δεν μπορεί να το ακυρώσει.

Ο υπαινιγμός  ότι η Ιερουσαλήμ και η Παλιά Πόλη θα μπορούσαν να εγκαταλειφθούν είναι απαράδεκτος, ακόμη και αν ήταν ντυμένος με τη ψευδο-ευπρέπεια μιας διεθνούς επιτροπής που θα διαχειρίζονταν το Ευγενές Ιερό. 

Αν το διεθνές δίκαιο έχει αρνηθεί μια τέτοια αντίληψη, πως μπορούν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τον λαό αυτών των Αγίων Τόπων να το δεχθούν;

Όσον αφορά την ανταλλαγή των γαιών, αποτελεί εθνικό,  δικαϊκό και γεωγραφικό ατόπημα. 

Σε κάθε περίπτωση, το Ισραήλ δεν είναι ιδιοκτήτης της γης που κατέλαβε το 1948, δυτικά της γραμμής ανακωχής, έτσι πώς μπορεί να προτείνει την ανταλλαγή με γη ανατολικά της γραμμής ανακωχής, που κατέλαβε το 1967 και η οποία ομοίως δεν του ανήκει;

Η συμφωνία ανταλλαγής γης αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του Παλαιστινιακού Εθνικού Χάρτη, ο οποίος ορίζει ότι η γη της Παλαιστίνης είναι μία και αδιαίρετη. 

Κατά ειρωνικό τρόπο, η ίδια η εντολή της Κοινωνίας των Εθνών, απαιτεί να είναι η Παλαιστίνη αδιαίρετη. 

Είναι οι Παλαιστίνιοι διαπραγματευτές λιγότερο πατριώτες από τους Βρετανούς οι οποίοι επέτρεψαν τη μαζική μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη πριν το 1948; 

Εάν η ισραηλινή πλευρά αποδέχονταν  την Παλαιστινιακή προσφορά, θα διεξήγαγε η Παλαιστινιακή Αρχή ένα δημοψήφισμα σχετικά με την παράνομη διαίρεση της γης; 

Και αν ο λαός της Παλαιστίνης αρνηθεί την προτεινόμενη ανταλλαγή, πράγμα σχεδόν βέβαιο εάν το δημοψήφισμα δεν είναι κάλπικο, ποια θα είναι η θέση της διεθνούς κοινότητας;

Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO ) και το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο (ΠΕΣ), το οποίο επιλέγει τους ηγέτες της PLO, είναι τα σημαντικότερα επιτεύγματα του παλαιστινιακού λαού. 

Δεν έχουμε κερδίσει κανέναν πόλεμο, παρά τις  θυσίες και τις απώλειες  χιλιάδων ζωών, και όμως έχουμε κερδίσει την παγκόσμια αναγνώριση. 

Αλλά εκείνοι που κάθονται στις καρέκλες της PLO και του ΠΕΣ για ένα τέταρτο του αιώνα δεν αντιπροσωπεύουν πλέον τα 11 εκατομμύρια Παλαιστίνιους σε όλο τον κόσμο, οι μισοί από τους οποίους έχουν γεννηθεί μετά την καταστροφή του Όσλο και τα τρία τέταρτα ζουν στη διασπορά. 

Μόνο το 18% των Παλαιστινίων ζουν κάτω από το αστυνομικό καθεστώς της Παλαιστινιακής Αρχής, η οποία εποπτεύει όλες τις δραστηριότητες τους, για την περίπτωση όπου θα σκεφτόντουσαν να  αντισταθούν στην κατοχή του Ισραήλ.

Η Παλαιστινιακή Αρχή έχει παχύνει τόσο που κατάπιε την PLO και την αφήνει να δώσει μια επίφαση νομιμότητας όταν και εφόσον χρειαστεί. 

Κάποιες  παλαιστινιακές θεσμικές αρχές προϋπήρξαν της ΠΑ, όπως η εκπαίδευση, η υγεία και οι δήμοι.

Εκείνες που δημιουργήθηκαν από την Αρχή, όπως οι δυνάμεις ασφαλείας, οι ομάδες πολιτικών διαπραγματεύσεων και οι δημόσιες σχέσεις / μέσα μαζικής ενημέρωσης, πληρώνονται από και υπό την επιρροή της ισραηλινής κατοχής και από τις Ηνωμένες Πολιτείες, με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το Συμβούλιο της Παλαιστινιακής Αρχής και οι δραστηριότητές του πρέπει να τοποθετηθούν στο περιβάλλον τους, για να κατανοήσουμε γιατί οι μεταβολές αυτές έφεραν τόση ανησυχία, και πρέπει να εξετάσουμε τις ρίζες των προβλημάτων που  πρέπει να επιλύσει.

Η κατοχή της Παλαιστίνης δεν ξεκίνησε το 1967.

 Άρχισε το 1948 με τη Νάκμπα (καταστροφή) της δημιουργίας του κράτους του Ισραήλ και την αρχή της εθνοκάθαρσης στην Παλαιστίνη. 

Ο πρώτος στόχος των προσφύγων, που τώρα αντιπροσωπεύουν τα τρία τέταρτα του συνόλου των Παλαιστινίων, ήταν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. 

Το 1950, η πρώτη διάσκεψη για τους πρόσφυγες  πραγματοποιήθηκε στη Λωρίδα της Γάζας, το μόνο τμήμα της Παλαιστίνης που δεν ήταν υπό ισραηλινή κατοχή ή προσάρτηση της Ιορδανίας.

Η προτεραιότητα ήταν να επιστρέψουν στη χώρα, μέσω ενός εθνικού προγράμματος που σκόπευε  να συμπεριλάβει την αντίσταση και λαϊκή αντιπροσώπευση των προσφύγων, καθώς και ένα εθνικό σύστημα παιδείας. 

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το σχηματισμό της «εκτελεστικής επιτροπής της διάσκεψης των προσφύγων», η οποία εκπροσωπούσε τους πρόσφυγες μέχρι τη δημιουργία της PLO το 1964.

 Ήταν η επιτροπή που δημιούργησε το πρώτο Νομοθετικό Συμβούλιο της Γάζας στις αρχές της δεκαετίας του ’60, και έστειλε την πρώτη αντιπροσωπεία των προσφύγων στον ΟΗΕ το 1961.

Στα χρόνια που ακολούθησαν τη Νάκμπα, η εξωτερική βοήθεια δεν είχε κανένα λόγο να εγκαταλείψει τα θεμελιώδη δικαιώματα, με άμεση ή έμμεση δωροδοκία, ούτε χρειάζονταν να δίνει μαθήματα στους πρόσφυγες σχετικά με την πολιτική πραγματικότητα, όπως συμβαίνει σήμερα. 

Οι πρώτοι πρόσφυγες πυρπολούσαν τις αποθήκες της επισιτιστικής βοήθειας της UNRWA όταν η ξένη βοήθεια προσφερόταν με αντάλλαγμα την εγκατάλειψη της πατρίδας τους. 

Την εποχή εκείνη, ήταν εντελώς  διαφορετικά αποφασισμένοι.

Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι μετά τη μακρά πορεία του εθνικού αγώνα που κατέληξε με τραγικό τρόπο στις συμφωνίες του Όσλο, το κίνημα των Παλαιστινίων για το δικαίωμα επιστροφής στις εστίες τους επέστρεψε  δυναμικά. 

Σήμερα είναι μια κυρίαρχη και πολύ αποτελεσματική δύναμη διασκορπισμένη στις ξένες πρωτεύουσες όλου του κόσμο, ακόμη και σε ορισμένες αραβικές χώρες, με περίπου ένα εκατομμύριο ενεργά μέλη που εκπροσωπούν επτά εκατομμύρια πρόσφυγες.

Σ’ αυτόν τον αριθμό συμπεριλαμβάνονται και οι πρόσφυγες,  που εκτοπίστηκαν στην Παλαιστίνη το 1948 και παρέμειναν στη ίδια τους τη χώρα, που τώρα ονομάζεται Ισραήλ και εξακολουθούν να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του παλαιστινιακού λαού.

Οι ηγέτες τους σαπίζουν στις ισραηλινές φυλακές. 

Αν και ήταν οι κύριοι παράγοντες της εκστρατείας για το δικαίωμα επιστροφής, η PLO, δυστυχώς, τους αγνοεί και τους αποκλείει από τις «διαπραγματεύσεις» με τις ισραηλινές αρχές κατοχής. 

Κατά τη διάρκεια των διεθνών διασκέψεων υπό την αιγίδα του Καναδά στα τέλη της δεκαετίας του ’90 (εγώ ο ίδιος συμμετείχα σε ορισμένες από αυτές), οι υπερασπιστές του δικαιώματος επιστροφής ήταν ιδιώτες και εθνικές ομάδες.

Ήταν αντίθετοι των Ισραηλινών και ορισμένων προσώπων που διορίζονταν από την Παλαιστινιακή Αρχή, εκ των οποίων κάποια εξακολουθούν να ασκούν τα «καθήκοντά» τους σήμερα. 

Όσοι παρέμειναν στο πρώην Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο θα έπρεπε να έχουν θέσει τέλος στην κατάσταση αυτή από την αρχή, αλλά το βάρος δόθηκε στις λαϊκές επιτροπές για το δικαίωμα της επιστροφής, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο, όπου υπήρχε η παλαιστινιακή διασπορά.

Η επιστροφή στις ρίζες του προβλήματος έγινε επιτακτική ανάγκη μετά από τα 18 χρόνια εξαπάτησης του Όσλο και την απώλεια σχεδόν ενός τέταρτου του αιώνα, σε μια εθνική προσπάθεια που παρήγαγε εθνικά θεσμικά όργανα που δεν έχουν πλέον καμία αξιοπιστία στον λαό.

Πρέπει να ξεκινήσει τώρα μια επανάσταση του λαού, με επικεφαλής εκείνους που έχουν ακόμη τα κλειδιά των σπιτιών τους στην κατεχομένη Παλαιστίνη και από την οποία εκδιώχθηκαν το 1948. 

Είναι οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της γης πάνω στην οποία κτίστηκε το Ισραήλ και είναι αυτοί που υποφέρουν για την απώλεια των σπιτιών τους και των αγαπημένων συγγενών τους  που έγιναν μάρτυρες στον αγώνα για δικαιοσύνη.

Εμείς, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, ως εκ τούτου καλούμε για:

1. Την άμεση απομάκρυνση των αναξιόπιστων διαπραγματευτών του Όσλο καθώς και μια σαφή από-νομιμοποίηση των συμφωνιών, των δράσεων και των προηγουμένων δηλώσεων τους.

2. Μια νέα διάσκεψη για τους «κατόχους των κλειδιών» και τους εκπροσώπους τους σε όλον τον κόσμο για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους τη Παλαιστίνη και να δημιουργήσουν ένα «Συμβούλιο των Προσφύγων».

3. Το σημερινό Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο, αφού έχει χάσει κάθε νομιμότητα, σύμφωνα με τα πραγματικά περιστατικά και λόγω της ανικανότητας του να παίξει τον ελάχιστο ρόλο στις δύο τελευταίες δεκαετίες, πρέπει να συγκεντρωθεί και να αυτοδιαλυθεί πριν από την εκλογή ενός νέου Εθνικού Συμβουλίου που θα εκπροσωπήσει όλους τους Παλαιστίνιους όπου κι αν αυτοί βρίσκονται, (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που κατοικούν στα παλαιστινιακά εδάφη που κατέλαβε το Ισραήλ το 1948, που θα πρέπει να επωφεληθούν από ειδικές διατάξεις) με την υποχρεωτική δέσμευση έναντι του αρχικού εθνικού παλαιστινιακού Χάρτη. 

Είναι απαράδεκτο οι σημερινές αρχές να παρεμποδίζουν την προπαρασκευαστική επιτροπή για τις εκλογές, ή να ισχυρίζονται ότι οι εκλογές είναι δύσκολες ή αδύνατες, επειδή δεν μπορούν να εντοπίσουν όλους τους Παλαιστινίους. 

Αυτά όλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις σχεδιασμένα για να διαιωνίσουν ένα απαράδεκτο στάτους κβο.

4. Το νέο Εθνικό Συμβούλιο πρέπει να δημιουργήσει ένα εθνικό δικαστήριο για να φέρει  προ των ευθυνών τους όλους  εκείνους που μετά τις συμφωνίες του Όσλο, έχουν συμβάλει στην παραβίαση των θεμελιωδών εθνικών θεμάτων, σε συνεργασία με τους Ισραηλινούς και την διολίσθηση σε πολιτική και οικονομική διαφθορά.

Οι επιτροπές για το δικαίωμα της επιστροφής απηύθυναν έκκληση σε όλο το κόσμο για την σύσταση μιας πολιτικής ατζέντας που θα περιλαμβάνει τα σημεία που αναφέρθηκαν παραπάνω. 

Ζητείται από όλους τους ενδιαφερομένους Παλαιστίνιους πρόσφυγες να στείλουν ένα μήνυμα προς τη Διάσκεψη για το δικαίωμα της επιστροφής.

Κανένα δικαίωμα δεν χάνεται όταν οι άνθρωποι το απαιτούν και το χρειάζονται.

Πηγή : Middle East Monitor

ISM-FRANCE       17.02.2011