Ορισμένες δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών ήξεραν ότι οι Αλβανοί ετοιμάζουν, την άνοιξη του  2004, ένα νέο κύμα των μέτρων εθνοκάθαρσης σε βάρος των Σέρβων που ζουν στην επαρχία του Κοσσυφοπεδίου, και ότι ήταν γνωστά και τα ονόματα κάποιων οργανωτών των βιαιοπραγιών που  ξέσπασαν τότε.
Εκτιμάται ότι στις εν λόγω  βιαιοπραγίες έλαβαν μέρος 50 περίπου χιλιάδες καλά οργανωμένων και καθοδηγούμενων Αλβανών. Στόχο των επιθέσεων αποτέλεσαν και ιεροί ναοί της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μνημεία της πολιτιστικής κληρονομιάς, διάφοροι θεσμοί, συνοικισμοί με κυρίως Σερβους κατοίκους, που διέμεναν στην εν λόγω επαρχία. Οι εξτρεμιστές καθοδηγούνταν από καλά οργνωμένη λογιστική υποστήριξη, οδηγούσαν  οχήματα φορτωμένα με βενζίνη, πέτρες, μπουκάλια, και όπλα.

Πάνω από 20 χιλάδες ανδρών των διεθνών δυνάμεων ασφαλείας, οι οποίοι βρίσκονταν τούτη την εποχή στο Κοσσυφοπέδιο, ούτε καν προσπάθησαν να παρεμποδίσουν τις βιαιοπραγίες. Οι άνθρωποι που σε μια στιγμή έμειναν χωρίς τίποτα και έγιναν ταπεινώμενοι και άστεγοι, έσωζαν τις ζωές τους απο τις φλόγες και τα ερείπια.

Κατά τη  διάρκεια των επιθέσεων, και πολύ καιρό μετά, επιβάλλονταν επίμονα η ιδέα για αυθόρμιτη συγκέντρωση. Οι εκπρόσωποι της διεθνούς κοινότητας στην Επαρχία, αναγκάστηκαν στο τέλος να ομολογήσουν ότι οι επιθέσεις σε βάρος των Σερβων είχαν εθνικά κίνητρα και ότι ήταν «σχεδιασμένες και καλά οργανωμένες εκ των προτέρωνι». Όμως, μέχρι σήμερα, τουλάχιστον επίσημα, παραμένει άγνωστο ποιος στέκεται πίσω από τις βιαιοπραγίες. Οι οργανωτές και οι δράστες αυτών των επιθέσεων δεν οδηγήθηκαν ενώπιον της δικαιοσύνης και δικάστηκαν πολύ λίγοι απ’αυτούς, κυριως εκείνοι που έκαναν μικρότερα αδικήματα, και κυρίως άτομα από το περιθώριο των γεγονότων.

Συνολικά δικάστηκαν 143 άτομα, και η πλιεονότητά τους έπρεπε να να πλρώσουν ένα χρηματικό ποσό, ή  δικάστηκαν για ορισμένα ελαφρά αδικήματα. Τα αλβανικά ΜΜΕ, τα οποία υποστήριξαν ανοιχτά τις βιαιοπραγίες, τιμωρήθηκαν ώστε σ’αυτα εξασφαλίστηκαν τα μέσα για κάποια δήθεν «εκπαίδευση» των δημοσιογράφων. Αυτοί που έπρεπε να ξέρουν τι ετοιμάζεται, χωρίς καμία αμφιβολία το ήξεραν.

Τα μέλη της γερμανικής υπηρεσίας πληροφοριών, παραδείγματος χάρη, σύμφωνα με την έκθεση της τηλεόρασης ZDF, ήξεραν ότι ομάδα που αποτελείται από  άνδρες του ψευδοαποκαλούμενου UCK και  ισλαμικούς εξτρεμιστές, προετοιμάζει αυτές τις βιαιοπραγίες.

Ο Ramuš Haradinaj, καταδικασμένος από το Δικαστήριο της Χάγης, ήταν ένας από τους κύριους οργανωτές, και το πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμάτισε ο Samedin Džezairi, άνδρας του ‘στρατού του Αλάχ’. Επί τόπου δρούσαν ομάδες εξτρεμιστών, που έφτασαν από την ΠΓΔ της Μακεδονίας, και από τις πόλεις της νότιας Σερβίας – Πρέσεβο και Μπουγιάνοβατς. Της ομάδας από την ΠΓΔ της Μακεδονίας ηγήθηκε ο Džavit Hasani και ο Selim Bekiri, αρχηγός της ριζοσπαστικής ισλαμικής σέχτας «Σελάφιστοι», καθώς και της ομάδας από το Πρέσεβο ηγούνταν ο Šaćir Šaćiri και ο Ljirim Jakupi. Αντί να καταδικάζουν τους σχεδιαστές και τους ηγέτες των επιθέσεων του Μαρτίου, τους οποίους πολλοί αποκάλεσαν αίσχος της Ευρώπης, κάποιες δυτικές χώρες συνέχισαν να υποστηρίζουν την ανεξαρτησία του Κόσοβου, άσχετα από το γεγονός ότι εδώ είχαμε να κάνουμε με  δεύτερο μεγάλο κύμα των επιθέσεων σε βάρος των Σέρβων, από τότε που καθιερώθηκε το προτεκτοράτο του ΟΗΕ στην επαρχία του Κοσσυφοπεδίου, και, επίσης, άσχετα από το γεγονός ότι αποδείχθηκε πως η ζωή των Σέρβων υπό την αλβανική εξουσία είναι, στην ουσία, αδύνατη.

Από τότε και εντεύθεν τα πράγματα στο Κοσσυφοπέδιο δεν έχουν αλλάξει σχεδόν καθόλου. Μόνο ένας ασήμαντος αριθμός Σέρβων έχουν επανέλθει πίσω στις εστίες τους στο Κοσσυφοπέδιο, επειδή ήταν, απλώς, αδύνατο να επανέλθουν περισσότεροι, παρότι ένας αριθμός σπιτιών είχε ανακαινιστεί. Κλεισμένοι μέσα σε τέσσερις τοίχους, χωρίς την ελευθερία κυκλοφορίας, χωρίς δουλειά και χωρίς τη δυνατότητα να καλλιεργούν τα χοράφια τους, η παραπέρα ζωή των Σέρβων που ήθελαν να γυρίσουν πίσω στις εστίες τους ήταν ασύλληπτη.
 http://glassrbije.org/