Η Βρετανία ενεργούσε και εκμεταλλευόταν έναντι του τόπου τούτου διαχρονικά τη θέση ισχύος της. Έμαθε ή αφέθηκε στη συνέχεια ανενόχλητη, ως αποικιακή δύναμη, να επιβάλλει τη δική της πολιτική επιθυμία πριν, αλλά και κατά την εποχή της γένεσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πάντα επεκαλείτο ότι: «Η νήσος Κύπρος ήταν από 5 Νοεμβρίου 1914, με μονομερή πράξη του Ηνωμένου Βασιλείου (Περί Κύπρου [Προσάρτηση[ Διάταγμα εν Συμβουλίω) και τη Διεθνή Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, αποικία του Ηνωμένου Βασιλείου».
Μετά δε τον απελευθερωτικό αγώνα 1955-59, επέβαλε με το δοτό Σύνταγμα του 1960 μια κακή λύση, ως αποτέλεσμα μιας καλά προσχεδιασμένης βρετανικής μεθόδευσης κατά το σχέδιο Μακμίλαν του 1958, έξω από και χωρίς την άσκηση της λαϊκής επιθυμίας ή κυριαρχίας του λαού στην Κύπρο. Λύση που πρώτιστα διασφάλισε τη συνεχή παρουσία της στο βρετανικής έμπνευσης χάρτη της Κύπρου, που ουσιαστικά αποτύπωσε τη δική της στρατιωτική και πολιτική στόχευση. Γι’ αυτό στη συμφωνία εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπήρχε το παράρτημα «Ο», που περιέχει «…δήλωση της Κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου αναφορικά με τη Διοίκηση των Κυρίαρχων Περιοχών των Βάσεων». Η δε Συνθήκη Εγκαθίδρυσης διαμόρφωσε την υποχρέωση της Κυπριακής Δημοκρατίας να εγγυηθεί και να διασφαλίσει τη χρήση από τη Βρετανία για στρατιωτικούς σκοπούς της περιοχής, που συμφωνήθηκε να διατηρηθεί υπό την «κυριαρχία» της. Λύση που έφερε για πρώτη φορά τουρκικό στρατό στην Κύπρο.

Μάλιστα το 1973, προφανώς όχι τυχαία, όταν εντάχθηκε η ίδια στην τότε ΕΟΚ, «φρόντισε» να ρυθμίσει εκ νέου τα της ένταξής της με ειδική, υπέρ των επιθυμιών της, πρόβλεψη για ό,τι αφορά τις βάσεις της στην Κύπρο.

Η όποια διεθνής ή διμερής ή πολυμερής Σύμβαση μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να μεταβληθεί, με βάση την εξέλιξη στο Διεθνές Δίκαιο ή και τη συμπεριφορά εκάστου των συμβληθέντων.

Η νομική διάσταση που καθορίστηκε μέσα από αυτές τις δικαστικές υποθέσεις παραμένει ισχυρότατη αφετηρία για περαιτέρω διαμόρφωση πολιτικής διεκδίκησης για την Κυπριακή Δημοκρατία, ως μέλος της Ε.Ε.

Άλλωστε, υπήρχε και το «επίτευγμα» της βρετανικής διπλωματικής έμπνευσης στο σχέδιο Ανάν (με
την παράδοξη σιωπή κάποιων αρμοδίων αξιωματούχων και εδώ στην Κύπρο), όπου η Αγγλία, όχι τυχαία, περιέλαβε υπέρ της δικαιώματα οικονομικής εκμετάλλευσης στη θάλασσα, προφανώς γιατί γνώριζε για τα αποθέματα φυσικού πλούτου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δυστυχώς για εκείνη, δεν υπήρξε με το «όχι» του δημοψηφίσματος η αποδοχή του Σχεδίου Ανάν.

Η Αγγλία όμως παράλληλα έσπευσε να πιέσει, ως ένα εκ των ισχυρότερων κρατών μελών της Ε.Ε., να «συμβάλει» ώστε η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. να συνδεθεί με όρους στο ειδικό Πρωτόκολλο και δεσμεύσεις για ό,τι αφορά ειδικά και τις βρετανικές βάσεις στο νησί μας.
Άρα είναι υποχρέωση συνεχής και διαχρονική, προς απαλλαγή της Κύπρου από τη συμβατική στρατιωτική παρουσία Αγγλίας και την παράνομη στρατιωτική τουρκική κατοχή. Άλλωστε η Βρετανία, με τη διαχρονική στάση της, είναι υπόλογος και εκτεθειμένη κατά το Διεθνές Δίκαιο, έναντι ενός κυπριακού κράτους, μέλους της Ε.Ε.
www.sigmalive.com/