της Ελίνας Γαληνού
Η εμφάνιση μιας κοινωνικής έκρηξης, είναι ένα φαινόμενο με πολυδιάστατες αιτιολογικές ερμηνείες, που όμως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι τα συσσωρευμένα προβλήματα από τα οποία μια κοινωνία υποφέρει, αλλά έχουν μείνει άλυτα επί μακρώ.
Οταν η λαική γνώμη αγνοείται από την εξουσία και η διαμαρτυρία του λαού μένει αναπάντητη, δεν είναι διόλου παράξενο ν΄ακολουθήσει ένα ξέσπασμα, που θα εκφραστεί είτε με φαινόμενα βίας, είτε ανυπακοής στους νόμους.
Κάποιοι εκτιμούν ότι τέτοιου είδους φαινόμενα, θα πολλαπλασιαστούν στο μέλλον αν συνεχίσουν οι εξουσίες την ίδια τακτική, την απομάκρυνσή τους δηλαδή από τη λαική βάση και την προσήλωσή τους σε ένα μοντέλο παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, στο οποίο επενδύουν όλες τις” ελπίδες τους”. Εχουμε πεί επανειλημμένα μια αλήθεια, την οποία δείχνουν να αγνοούν όλο και συχνότερα κάποιοι ηγέτες του σύγχρονου > κόσμου. Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους με νεύρα και σώμα και όχι από μηχανές, τις οποίες χρησιμοποιεί κανείς όσο πάνε και μετά τις πετάει στους κάδους της ανακύκλωσης. Ισως βέβαια, ο άνθρωπος να είναι ένα μεγάλο θαύμα της φύσης, όμως και αυτή ακόμα η φύση έχει τους κανόνες της και τα όριά της. Αυτήν την τόσο κρίσιμη εποχή λοιπόν, που λόγω της οικονομικής κρίσης και πολλών άλλων αιτιών, δοκιμάζεται το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης, χρειάζονται σημαντικές αποφάσεις για την επιβίωσή της. Σ΄αυτές τις αποφάσεις (οικονομικού κυρίως χαρακτήρα), πρωτοστατεί όπως ξέρουμε η Γερμανία. Και όλων τα μάτια είναι στραμμένα στις συσπάσεις του προσώπου της γερμανίδας Καγκελαρίου, καθώς οι αποφάσεις της θα καθορίσουν στο εξής την πορεία της Ευρώπης και την τύχη της Ελλάδας.
Αναμφίβολα, όσα και να λέγονται, οι όροι σύστασης ενός ευρωπαικού ταμείου στήριξης, είναι οικονομικής φύσης θέματα. Και μια χώρα σαν την Γερμανία, η οποία αύριο θα κληθεί να αναλάβει ενδεχομένως, μεγάλο οικονομικό βάρος στο εν λόγω ταμείο, θεωρεί ότι πρέπει να θέσει αυστηρούς κανόνες στους απειθάρχητους. Αλλο όμως οι κανόνες προς τις ανθρώπινες κοινωνίες και άλλο προς τα μηχανοστάσια. Καλή η βιομηχανική παραγωγή και οι κερδοφόρες επιχειρήσεις, αλλά για να αποδώσουν όλα αυτά, χρειάζονται ανθρώπους υγιείς ψυχήν τε και σώματι. Πριν λίγες μέρες, όταν ξέσπασε το κίνημα κατά του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, ακούσαμε τον Γερμανό Υπουργό Εξωτερικών να διατυπώνει τη δική του θέση για τα γεγονότα, επικαλούμενος “τις ευρωπαικές αξίες”. Αλήθεια, σε ποιές “ευρωπαικές αξίες” αναφερόταν τη στιγμή που καιγόταν το Κάιρο από διαμαρτυρόμενους κατά της κοινωνικής αδικίας, κατά των πενιχρών αμοιβών, κατά σκληρών μέτρων; Την ίδια στιγμή, που η γερμανίδα καγκελάριος, αρνιόταν κατηγορηματικά να συναινέσει στον σχηματισμό ευρωπαικού ταμείου στήριξης, αν δεν συμμορφωθούν όλες οι χώρες με τον δικό της κώδικα; Ο οποίος παραπέμπει-χωρίς υπερβολές-στα παραγωγικά μοντέλα χωρών της Ασίας, όπως η Κίνα ας πούμε. Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 και όποιος αντέξει. Ελαστικοποίηση ωραρίων με μεγεθυντικές φυσικά τάσεις. Μείωση μισθών και εκμηδενισμός δικαιωμάτων αν κριθούν επιβαρυντικά για τις δημόσιες δαπάνες. Σε λίγο, η αναφορά και μόνο σε δικαιώματα κοινωνικού κράτους, θα θεωρείται απαγορευτική!
Σύμφωνα με αυτά, δεν τολμάει κανείς να φανταστεί πώς θα διαμορφωθούν οι κοινωνίες των ευρωπαικών κρατών μέσα στα επόμενα χρόνια. Η πρόβλεψη για ανθρώπινες μάζες εξαθλιωμένων μισότρελλων, που θα ζούν μόνο για να δουλεύουν “παραγωγικά”, δεν είναι υπερβολική τελικά. Διότι έτσι θα καταντήσει η Ευρώπη “των αξιών και των μεγάλων οραμάτων”.
Αν όμως νομίζουν κάποιοι ότι τέτοιες κοινωνίες πλεονεκτούν “ανταγωνιστικά”, η πράξη μπορεί να τους αποδείξει πολύ γρήγορα το αδιέξοδο. Ας βάλουν λοιπόν φρένο στην υπεραισιοδοξία τους, είναι και προς το δικό τους συμφέρον.