Αποκαλυπτικό βιβλίο του Στ. Τζίμα

Την ύπαρξη τουλάχιστον δύο κέντρων στο υπουργείο Εξωτερικών, την ΕΥΠ, το Εθνικό Ιδρυμα για την Υποδοχή και την Αποκατάσταση Παλιννοστούντων Ομογενών Ελλήνων (ΕΙΥΑΠΟΕ) αλλά και την «Ομόνοια» σχετικά με την ελληνική πολιτική στην Αλβανία, αρχές δεκαετίας του ’90 και αμέσως μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Χότζα, αποκαλύπτει στο βιβλίο του «Στον Αστερισμό του Εθνικισμού» (Εκδόσεις Επίκεντρο) ο δημοσιογράφος της «Κ» Σταύρος Τζίμας. Σύμφωνα με στοιχεία, πολλά εκ των οποίων δημοσιεύονται για πρώτη φορά, ένα τμήμα αυτών των μηχανισμών καλλιεργούσε στους Ελληνες της Αλβανίας κλίμα αλυτρωτισμού, στο πλαίσιο υλοποίησης μιας ανεδαφικής στρατηγικής «αυτονομίας» της Βορείου Ηπείρου αντίστοιχης με εκείνη που ακολουθούσαν οι Αλβανοί για το Κόσοβο.
Υπό την σκέπη αυτής της στρατηγικής διαδραματίστηκαν, με πρωταγωνιστές ανεξέλεγκτα «πατριωτικά» σωματεία και οργανώσεις, γεγονότα που αντί να βοηθήσουν έβλαψαν σε μεγάλο βαθμό την ελληνική μειονότητα και εξέθεσαν διεθνώς την Αθήνα. Στο πνεύμα αυτό, τα απομεινάρια της ακραίας εθνικιστικής οργάνωσης ΜΑΒΗ (Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου) επιχείρησαν να δολοφονήσουν στις 13 Μαρτίου 2001 σε μία ταβέρνα στο Περιστέρι τον μειονοτικό βουλευτή του Σοσιαλιστικού Κόμματος Αλβανίας, Βαγγέλη Τάβο.

 Η απόπειρα δολοφονίας κατά του Τάβου, τον οποίο η ΜΑΒΗ, σύμφωνα με τον Τζίμα, είχε επιχειρήσει να σκοτώσει και το 1997 στο χωριό του στην περιοχή της ελληνικής μειονότητας, δεν έχει εξιχνιαστεί από την ελληνική αστυνομία.

 Ο Τζίμας επικαλείται τις μαρτυρίες δύο στελεχών της ΜΑΒΗ που ζουν σήμερα στην Ελλάδα, ο ένας στην Αθήνα και ο άλλος σε επαρχιακή πόλη. Οι δύο Βορειοηπειρώτες λένε ότι έλαβαν μέρος τόσο στην επίθεση εναντίον του αλβανικού στρατοπέδου της Επισκοπής, όπου δολοφονήθηκαν δύο Αλβανοί στρατιωτικοί, όσο και στην αποτυχημένη επιχείρηση στον Λόγγο, οπότε συνελήφθησαν σε ελληνικό έδαφος από την ελληνική αστυνομία, και από την εισαγγελία Ιωαννίνων τους ασκήθηκε δίωξη. Aντί όμως η υπόθεση να ερευνηθεί σε βάθος και να εκδικαστεί στα Γιάννενα, με απόφαση του Αρείου Πάγου «για λόγους εθνικής ασφαλείας» μεταφέρθηκε στην Αθήνα.

 Η κατ’ έφεση δίκη έγινε κεκλεισμένων των θυρών για «λόγους εθνικής ασφαλείας» και το εφετείο μείωσε τις ποινές του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, για μία υπόθεση την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου ως πρωθυπουργός είχε χαρακτηρίσει «οργανωμένη και άκρως επικίνδυνη υπόθεση… που από εμάς δεν πρόκειται να κουκουλωθεί». Ο Τζίμας, που δημοσιεύει για πρώτη φορά πρακτικά της δίκης, θέτει το ερώτημα: Τι ήταν τελικά για την ελληνική δικαιοσύνη αυτοί οι άνθρωποι; Ηταν πράκτορες των αλβανικών μυστικών υπηρεσιών; Αν ναι, γιατί αφέθηκαν ελεύθεροι; Ηταν υπερπατριώτες προβοκάτορες; Αν ναι, γιατί τους χαρίστηκε η ελληνική πολιτεία την οποία ζημίωσαν; 

Για την κυβέρνηση Παπανδρέου, που είχε κληρονομήσει τη δύσκολη αυτή κατάσταση, σε κάθε περίπτωση, η διάλυση του παρακρατικού μηχανισμού, που είχε στηθεί για να «απελευθερώσει» τη Βόρειο Ηπειρο, είχε εν μέρει επιτευχθεί και προφανώς δεν είχε πλέον νόημα η περαιτέρω «ταλαιπωρία» των μελών της ΜΑΒΗ.