Στη δίνη της οικονομικής περιπέτειας που βρίσκεται η χώρα, λίγοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για την προοπτική του άλλου «κομματιού του Ελληνισμού», δηλαδή την Κύπρο.ΤΗΝ ίδια στιγμή οι Ελληνοκύπριοι φαίνεται να ανησυχούν βαθιά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει τώρα και την τύχη που θα έχει τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα.

ΤΑ ΔΥΟ αυτά αρνητικά στοιχεία φαίνεται ότι επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την ήδη βαριά ατμόσφαιρα στη Μεγαλόνησο για την κατάληξη των διαπραγματεύσεων των δύο κοινοτήτων, τώρα που τη «σκυτάλη» έχει αναλάβει ο ίδιος ο γ. γραμματέας του ΟΗΕ , που εμφανίζεται βιαστικός να κλείσει το θέμα.

Η ΒΑΘΙΑ ανησυχία που πλανάται στη Λευκωσία, η οποία όμως μέχρι στιγμής δεν έχει εκφραστεί σε όλη της την έκταση, δεν αφορά μόνον το περιεχόμενο μιας ενδεχόμενης συμφωνίας, που εν πολλοίς θα βασίζεται σε μονομερείς -και ασαφείς σε πολλούς- ελληνοκυπριακές παραχωρήσεις.

ΑΦΟΡΑ την αγωνία ότι μια ενδεχόμενη συμφωνία θα είναι η ταφόπλακα της παρούσης Κυπριακής Δημοκρατίας και η ανάδυση ενός «άλλου» Κυπριακού μεν, αλλά «νέου κράτους» δύο «συνιστώντων κρατών», που κάθε άλλο παρά θα είναι η φυσιολογική μετεξέλιξη του κυπριακού κράτους σε όλη την έκτασή του και με τις δυο κοινότητες υπό τη σκέπη του.

Η ΕΦΙΑΛΤΙΚΗ αυτή προοπτική κάνει πολλούς, αλλά σκόρπιους για την ώρα, να στρέφουν τα βέλη τους ευθέως πάνω στον πρόεδρο Χριστόφια για μια πιθανολογούμενη κάκιστη εξέλιξη.

ΤΟ ΚΑΚΟ όμως είναι ότι αυτή τη στιγμή τουλάχιστον η ελπίδα και η προοπτική για το μέλλον δεν εστιάζονται σε κανένα απολύτως πολιτικό πρόσωπο της ελληνοκυπριακής πλευράς.

ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ, ίσως από τη δύναμη της αδράνειας και μόνον και όχι γιατί υπάρχει ουσιαστικός λόγος, στρέφονται και πάλι στην Αθήνα. Η οποία όμως επί του παρόντος δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την «αναθέρμανση» των ευρωτουρκικών διαπραγματεύσεων από τον προσεχή Ιούνιο, χωρίς να της περισσεύει ούτε μια καθοριστική λέξη για την υποχρέωση της Αγκυρας να υλοποιήσει όλες τις υποχρεώσεις της απέναντι στην παρούσα Κυπριακή Δημοκρατία, προτού διαβεί την πύλη της Ε.Ε.

ΚΑΘΩΣ τα περιθώρια χρόνου σφίγγουν και στο προσκήνιο δεν λέει να εμφανιστεί ένας ηγέτης με «χαρισματικό» DNA, θα παρουσιαστεί ίσως η ανάγκη «να κατασκευαστεί» ένας ηγέτης που θα μπορέσει να σηκώσει το βάρος των περιστάσεων. Το «πείραμα», τις τελευταίες δεκαετίες τουλάχιστον, επαναλαμβάνεται συστηματικώς σε άλλες χώρες, π.χ. στις ΗΠΑ και την Τουρκία στα σίγουρα.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ